Aleja „Solidarności” w Warszawie

Ulice i place

Aleja „Solidarności” to jedna z kluczowych arterii Warszawy, która pełni istotną rolę w układzie komunikacyjnym stolicy. Stanowi część trasy W-Z, będącej ważnym szlakiem transportowym.

Jej przebieg sięga od ulicy Radzymińskiej, zlokalizowanej na Pradze-Północ, aż po skrzyżowanie z ulicami Wolską oraz Młynarską na Woli. To niezwykle dynamiczna część miasta, w której spotykają się różnorodne kultury i lokalne inicjatywy.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że Aleja „Solidarności” nie tylko łączy różne dzielnice Warszawy, ale jest także symbolem historycznym. Jej nazwa przywołuje ważne wydarzenia w historii Polski i ruch Solidarności, który wpłynął na losy kraju.

Przebieg

Aleja „Solidarności” w Warszawie rozpoczyna swój bieg od skrzyżowania z ul. Radzymińską. Następnie prowadzi mostem Śląsko-Dąbrowskim w kierunku centrum Warszawy, kończąc swój przebieg przy skrzyżowaniu z ul. Młynarską.

Na całej długości aleja ta ma charakter dwujezdniowej, szerokiej ulicy, która oferuje co najmniej dwa pasy ruchu w każdą stronę. Wyjątek stanowi odcinek między placem Bankowym a ulicą Jagiellońską. W tym miejscu aleja „Solidarności” przekształca się w ulicę jednojezdniową, która mimo wszystko zapewnia dwa pasy ruchu dla obu kierunków — jeden pas zajmują tory tramwajowe, a ruch samochodowy jest tam zabroniony.

Przez niemal całą długość alei biegnie torowisko tramwajowe, co czyni tę trasę kluczowym punktem komunikacyjnym w stolicy.

Nazwa

W okresie dwudziestolecia międzywojennego, a także wcześniej, ulice, które współcześnie tworzą aleję, były znane jako: Wolska, Leszno, Tłomackie, Nowy Zjazd oraz Aleksandryjska, która od października 1916 roku nosiła imię Zygmuntowskiej. W latach 1947–1949 ulice te zostały zintegrowane w jedną całość, która nosiła nazwę Trasy W-Z, z tunelem przebiegającym w okolicach Starego Miasta. W listopadzie 1948 roku całość nazwano aleją gen. Karola Świerczewskiego.

W październiku 1991 roku zmieniono nazwę w celu upamiętnienia NSZZ „Solidarność”, co sprawiło, że jest ona zapisywana w cudzysłowie.

W 1992 roku miejska Komisja ds. Nazewnictwa Ulic zaproponowała zmiany nazw poszczególnych odcinków alei, które miały przywrócić częściowo ich historyczne nazwy. Wśród propozycji znalazły się m.in. zmiany dla odcinków: plac Bankowy do mostu Śląsko-Dąbrowskiego na Nowe Tłomackie, Wolska na plac Bankowy na Stare Leszno oraz most Śląsko-Dąbrowski do Radzymińskiej na Zygmuntowską. Propozycje Komisji zostały jednak odrzucone w głosowaniu przez Radę Miasta.

Historia

Historia ulicy, obecnie znanej jako Aleja „Solidarności”, sięga daleko wstecz. Pierwszy odcinek tej arterii wytyczono w 1862 roku po stronie praskiej, na przedłużeniu linii kolei petersburskiej, nadając mu nazwę Aleksandrowska, na cześć carskiego władcy Aleksandra II Romanowa. Ulica łączyła się z wiaduktem Pancera, a jej znaczna szerokość była wynikiem planów związanych z intensywnym ruchem kołowym oraz budową linii kolejowej prowadzącej do Dworca Petersburskiego, który miał za zadanie połączenie z Dworcem Wiedeńskim.

Warto zaznaczyć, że plany budowy tej kolei zostały ostatecznie porzucone z powodu zbyt dużego nachylenia skarpy wiślanej, a transport między dworcami zyskał nowe oblicze dzięki kolejom konnym, a konkretnie tramwajom konnym. Ruch ten przebiegał ul. Aleksandrowską, Nowym Zjazdem, Krakowskim Przedmieściem, Królewską oraz Marszałkowską, aż do Alej Jerozolimskich.

Po drugiej stronie Wisły, w początkowym etapie rozwoju, obecny fragment alei był częścią jurydyki Leszno i nosił nazwę ul. Leszno. Ulica ta biegła od placu Bankowego do rogatek Wolskich, stanowiąc ważny punkt w komunikacji miejskiej. Wydarzenia historyczne przyniosły kolejne zmiany, ponieważ w październiku 1916 roku, tę część miasta przemianowano na Zygmuntowską, co miało miejsce aż do 1948 roku, kiedy to zmieniono nazwę na al. gen. Karola Świerczewskiego.

W kolejnych latach, od 1949 do 1960 roku, między ulicami: Orlą, Świerczewskiego, Żelazną, Chłodną oraz Elektoralną zbudowano nowe osiedle mieszkaniowe, znane jako Mirów, które zrealizowano według projektu Tadeusza Kossaka. Obok osiedla, w marcu 1957 roku, w rejonie wylotu tunelu Trasy W-Z odsłonięto pomnik dedykowany Karolowi Świerczewskiemu, co miało na celu upamiętnienie historycznych wydarzeń związanych z tym miejscem.

W 1962 roku, odcinek ulicy Leszno został poszerzony, co znacznie poprawiło jego funkcjonalność. Warto również zaznaczyć, że w latach 1985-2000, aleja stała się częścią drogi krajowej nr 18. W lipcu 2017 roku, przy tunelu Trasy W-Z, zrealizowano przebudowę przystanków autobusowo-tramwajowych, zmieniając je w nowoczesne przystanki wiedeńskie, co podkreśliło dalszy rozwój infrastruktury miejskiej w tym rejonie.

Ważniejsze obiekty

Warszawa, jako miasto bogate w historię i kulturę, oferuje szereg interesujących miejsc do odwiedzenia. Wśród nich znajdują się obiekty, które odgrywają znaczącą rolę w życiu stolicy. Oto lista wybranych atrakcji:

Przypisy

  1. Jarosław Osowski. Wiedeński sznyt przystanków. „Gazeta Stołeczna”, 22.07.2017 r.
  2. Katalog nazw obiektów miejskich. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 17.01.2019 r.] [zarchiwizowane 07.07.2019 r.]
  3. TRASBUS - historia warszawskiej komunikacji miejskiej. [online], www.trasbus.com [dostęp 31.12.2019 r].
  4. Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999 r.
  5. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998 r. ISBN 83-86619-97X.
  6. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998 r. ISBN 83-86619-97X.
  7. W 1985 roku zreformowano sieć drogową w Polsce i wprowadzono nową numerację.
  8. Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita“, 1987 r. ISBN 83-85028-56-0.
  9. Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1987 r. ISBN 83-7005-211-8.
  10. Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987 r. ISBN 83-03-01684-9.
  11. Warszawa: Atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996 r. ISBN 83-7000-086-X. Brak numerów stron w książce.
  12. a b Adam Szczypiorski: Od Piotra Drzewickiego do Stefana Starzyńskiego. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1968 r.

Oceń: Aleja „Solidarności” w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.82 Liczba ocen:16