Błękitny Wieżowiec w Warszawie

Wieżowce

Błękitny Wieżowiec, wcześniej znany jako Złocisty Wieżowiec, to imponująca budowla zlokalizowana w sercu Warszawy. Jego adres to plac Bankowy 2, co czyni go jednym z wyróżniających się punktów na mapie architektury stolicy.

Znany z unikalnej konstrukcji oraz estetyki, Błękitny Wieżowiec stanowi przykład nowoczesnego podejścia do urbanistyki, zachwycając zarówno mieszkańców, jak i turystów. Jego obecność w miejscu tak ważnym, jak plac Bankowy, dodaje uroku otoczeniu oraz podkreśla znaczenie tego rejonu w majstersztyku warszawskiej architektury.

Opis

W sercu Warszawy, w miejscu, które przed II wojną światową zajmowała monumentalna Wielka Synagoga, wzrósł nowoczesny Błękitny Wieżowiec. Wydarzenie to miało miejsce w kontekście tragicznych losów synagogi, która została zniszczona przez Niemców 16 maja 1943 roku.

Historia budowy wieżowca to prawdziwa saga, obfitująca w trudności i opóźnienia. Proces ten rozpoczął się formalnie w 1965 roku, kiedy to przyznano pozwolenie na budowę. Jednak już w 1967 roku prace zostały wstrzymane z powodu braków w dokumentacji oraz wątpliwości dotyczących statyki. Nowe zmiany w projekcie nastąpiły w 1971 roku, kiedy to zmienił się inwestor. Wieżowiec miał pierwotnie stanowić siedzibę dla centrali handlu zagranicznego Polimex-Cekop.

W 1974 roku budowa została wznowiona, jednak w 1980 roku Prezydium Rządu postanowiło o przekształceniu budynku w hotel, który miał mieścić 850 miejsc. Niestety, po wybudowaniu głównej bryły, prace znów zostały wstrzymane. W 1985 roku niedokończoną inwestycję przekazano miastu stołecznemu Warszawie. Z powodu koloru elewacji, budynek początkowo znano jako „Złocisty Wieżowiec”.

W kwietniu 1988 roku podpisano umowę na dokończenie budowy z jugosłowiańskim konsorcjum Generalexport/Giposs, a wartość kontraktu wyniosła 40,5 mln dolarów. W trakcie prac pierwotna, miedziana elewacja została zastąpiona nowoczesną, refleksyjną, która w słoneczne dni odbija błękit nieba, co dało początek obecnej nazwie budynku. Była to pionierska elewacja z szkła refleksyjnego typu float w Warszawie.

Po zakończeniu budowy w 1991 roku, wieżowiec osiągnął wysokość 120 metrów (łącznie z masztami anten) oraz 27 kondygnacji naziemnych. Co istotne, trzy piętra tego obiektu przekazano Gminie Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie, a tablica pamiątkowa umieszczona na fasadzie budynku zlokalizowana od strony ulicy Tłomackie upamiętnia Wielką Synagogę.

„Klątwa rabinów”

Interesującym elementem związanym z budową wieżowca jest legenda o klątwie, którą mieli rzucić warszawscy rabini na budowę obiektu, wznoszonego w miejscu zburzonej synagogi. Rekordowy czas trwania prac budowlanych stał się obiektem spekulacji i plotek. W 1985 roku powstał film dokumentalny zatytułowany „Stoję więc jestem”, w którym Wiesław Drzewicz występuje jako narrator, dzieląc się swoją perspektywą na historię tego niezwykłego miejsca.

Przypisy

  1. redPor, Historia Błękitny wieżowiec [online], Gazeta Wyborcza, 19.02.2002 r. [dostęp 29.09.2023 r.]
  2. Jerzy S. Majewski: Przedmowa [w:] Jana Fuchs, Miejsce po Wielkiej Synagodze. Warszawa: Żydowski Instytut Historyczny, 2016, s. 17. ISBN 978-83-65254-08-5.
  3. Fuchs 2016, s. 172–173.
  4. Fuchs 2016, s. 164.
  5. Fuchs 2016, s. 154.
  6. Fuchs 2016, s. 146.
  7. Fuchs 2016, s. 19.
  8. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 IV–30 IV 1980. „Kronika Warszawy”. 4 (44), s. 127, 1980.
  9. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 X–31 XII 1974. „Kronika Warszawy”. 2 (22), s. 177, 1974.
  10. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1989-2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 153. ISBN 83-908950-5-6.
  11. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 159. ISBN 83-908950-8-0.

Oceń: Błękitny Wieżowiec w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.53 Liczba ocen:10