Aleje Jerozolimskie w Warszawie


Aleje Jerozolimskie to znacząca ulica, która przebiega przez kilka warszawskich dzielnic. W jej zasięgu znajdują się takie obszary jak Śródmieście, Ochota, a także Włochy i Ursus.

Ulica ta stanowi istotny element komunikacyjny stolicy, łącząc różnorodne obszary i oferując bogactwo atrakcji, zarówno dla mieszkańców, jak i turystów.

Przebieg

Ulica Jerozolimskie w Warszawie rozpoczyna swój bieg od mostu Księcia Józefa Poniatowskiego. Krzyżuje się tam z Nowym Światem, chaotycznie mijając rondo gen. Charles’a de Gaulle’a, a następnie Marszałkowską, gdzie znajduje się rondo Dmowskiego. Kontynuuje swój bieg przez aleję Jana Pawła II oraz ul. Żelazną.

Po minięciu placu Zawiszy ulica zmienia kierunek na południowy zachód, kierując się w stronę granicy Warszawy. W okolicy od ronda Zesłańców Syberyjskich do ul. Łopuszańskiej, Aleje Jerozolimskie są częścią Obwodnicy Etapowej Warszawy oraz drogi krajowej nr 7 i trasy europejskiej E77.

W Alejach Jerozolimskich prowadzone są następujące drogi:

Numer drogiFragment
była ulica Smolna – plac A. Zawiszy
była plac A. Zawiszy – ulica M. Grzymały-Sokołowskiego
była ulica M. Grzymały-Sokołowskiego – aleja Prymasa Tysiąclecia
_aleja Prymasa Tysiąclecia – ulica Łopuszańska
oraz była ulica Łopuszańska – aleja Obrońców Warszawy
_aleja Obrońców Warszawy – granica miasta

Ulica biegnie dalej do Pruszkowa, gdzie przekształca się w aleję Wojska Polskiego na wysokości skrzyżowania z ulicami Bolesława Prusa oraz Bohaterów Warszawy, które jest drogą wojewódzką nr 718.

Warto zauważyć, że Aleje Jerozolimskie po remoncie w latach 70. uległy pewnym zmianom, zwłaszcza na północnej Ochocie. Odcinek od pl. Zawiszy do ul. Spiskiej został wybudowany jedynie częściowo, gdyż stworzono tylko jezdnię w kierunku ze wschodu na zachód. Obecnie, ten jednokierunkowy odcinek został przedłużony aż do ul. Niemcewicza, gdzie na zamkniętym odcinku Spiska-Niemcewicza zlokalizowano parking.

W kierunku wschodnim ruch z Alei Jerozolimskich poprowadzono ul. Niemcewicza oraz ul. Grójecką. Taki układ różni się od pierwotnych planów, które przewidywały umiejscowienie pasów jazdy w tunelu pod rondem. Z powodu kompleksowości realizacji oraz innych przesłanek związanych z budową obwodnicy śródmiejskiej, ostatecznie tunel ten nigdy nie został wykonany, co wpłynęło na obecny układ drogowy.

Historia

Historia Alej Jerozolimskich sięga XVIII wieku, kiedy to w zachodniej części obecnego placu Zawiszy, założono żydowskie osiedle znane jako Nowa Jerozolima. To wyjątkowe miejsce, założone w 1774 roku, znajdowało się na gruntach należących do Bożydar-Kałęczyna, które były własnością Augusta Sułkowskiego. W tamtych czasach ulica nazywana była Drogą Jerozolimską, a później jako Ulica Jerozolimska. Z biegiem czasu przyjęła nazwę Aleja Jerozolimska, a ostatecznie przekształciła się w znane dzisiaj Aleje Jerozolimskie.

Formalne wytyczenie ulicy miało miejsce w latach 1823–1824. Przecięła miasto na przestrzał od rogatek Jerozolimskich aż po brzeg Wisły. Jej szerokość wynosiła 40 metrów i została obsadzona czterema rzędami topoli, co nadało jej wyjątkowego charakteru.

W 1845 roku, przy skrzyżowaniu z Marszałkowską, powstał Dworzec Wiedeński, zrealizowany według projektu Henryka Marconiego. Wkrótce przy ulicy zaczęły powstawać eklektyczne, secesyjne oraz modernistyczne kamienice, a w 1902 roku obok skrzyżowania z ulicą Żelazną zbudowano Dworzec Kaliski, zaprojektowany przez Józefa Hussa.

Rok 1908 był przełomowy, ponieważ to wtedy po Alejach Jerozolimskich po raz pierwszy kursowały tramwaje elektryczne. W latach 1904–1913 wybudowano wiadukt prowadzący do powstającego mostu Mikołajewskiego, który obecnie nosi nazwę Poniatowskiego. Kolejnym ważnym wydarzeniem było rozpoczęcie budowy tunelu kolei średnicowej w latach 1921–1932, który przebiegał pod aleją.

Podczas II wojny światowej Aleje Jerozolimskie zmieniały nazwy w zależności od okupanta. Odebrały nazwy Bahnhofstraße (1941−1943), następnie Reichstraße (1943−1945) dla odcinka do ulicy Marszałkowskiej, a pod koniec wojny Ostlandstraße (1943−1945) dla fragmentu do mostu Poniatowskiego.

Podczas powstania warszawskiego Aleje stały się miejscem zaciętych walk; zbudowano barykadę w rejonie ulicy Brackiej, która stała się jedynym pieszym połączeniem między północną a południową częścią stolicy. Po powstaniu zniszczeniu uległy nie tylko Dworzec Główny, ale również większość kamienic między Nowym Światem a Marszałkowską.

19 stycznia 1945 roku odbyła się defilada Wojska Polskiego, którą przyjęli Bolesław Bierut oraz Edward Osóbka-Morawski. W latach 1946–1949 odcinek Alej Jerozolimskich od ul. Marszałkowskiej do Nowego Światu, a także fragment obejmujący al. 3 Maja aż do wiaduktu mostu Poniatowskiego, nosił nazwę al. Generała Władysława Sikorskiego. W 1948 roku wstawiono pierwszą po wojnie sygnalizację świetlną na skrzyżowaniu z ul. Nowy Świat.

Rok 1958 przyniósł poszerzenie jezdni w obrębie między ulicami Nowy Świat a Marszałkowską. W kolejnych latach, w latach 60. i 70. XX wieku, Aleje Jerozolimskie stały się częścią czterech dróg międzynarodowych, w tym:

Ważniejsze obiekty

Aleje Jerozolimskie to jeden z najważniejszych traktów komunikacyjnych Warszawy, pełen niezwykłych obiektów i atrakcji. Warto bliżej przyjrzeć się niektórym istotnym miejscom, które towarzyszą tej popularnej arterii.

Po południowej stronie ulicy, wciąż zachowały się struktury przedwojennych kamienic, których część znajduje się w rejestrze zabytków:

  • pod numerem 47 – kamienica Wilhelma Rakmana,
  • pod numerem 49 – kamienica Józefa Dawidsohna i Hackela Kadyńskiego (1913), zaprojektowana przez Józefa Napoleona Czerwińskiego,
  • pod numerem 51 – kamienica Hoserów (1904–1905),
  • pod numerem 53 – kamienica Izaaka Rotberga (1893–1894), dawny hotel Central, siedziba m.in. synagogi reformowanej, należącej do Gminy Wyznaniowej Żydowskiej,
  • pod numerem 55 – kamienica Franciszka Łapińskiego (1880–1881), zaprojektowana przez Witolda Lanca,
  • pod numerem 85 – kamienica Mikołaja Szelechowa (1912–1913), zaprojektowana przez Waldemara Piotra Feddersa.

Obiekty nieistniejące

W historii Warszawy znajdziemy wiele obiektów, które przestały istnieć, a które odgrywały istotną rolę w życiu miasta. Oto lista kilku z nich:

  • Centralny Dworzec Pocztowy,
  • Dworzec Główny w Warszawie,
  • Dworzec Kaliski,
  • Rogatki Jerozolimskie.

Przypisy

  1. TRASBUS - historia warszawskiej komunikacji miejskiej [online], trasbus.com [dostęp 22.04.2024 r.] .
  2. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 53, 61. ISBN 978-83-280-3725-0.
  3. Rafał Dajbor. Gmina Wyznaniowa Żydowska. „Stolica”. 4, s. 31, 04.2015 r.
  4. Robert Marcinkowski: Ilustrowany Atlas Dawnej Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Oliwka, 2013, s. 79. ISBN 978-83-931203-1-4.
  5. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 152. ISBN 978-83-62189-08-3.
  6. Czyste za głośne i zakorkowane. Życie Warszawy, 26.11.2009 r. [dostęp 29.12.2009 r].
  7. Obwodnica Śródmieścia. [dostęp 29.12.2009 r].
  8. Jarosław Zieliński. Z dziejów Ochoty. Plac Zawiszy. „Ochotnik”. 30, s. 4, 2007.
  9. Stanisław Niewiadowski: Warszawa jakiej nie ma. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 122. ISBN 83-06-01615-7.
  10. Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4.
  11. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 295. ISBN 83-01-08836-2.
  12. Plan Warszawy, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1974.
  13. Plan Warszawy, wyd. 5, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1973.
  14. Plan Warszawy, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1970.
  15. Plan Warszawy, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1963.
  16. Henryk Janczewski: Warszawa. Geneza i rozwój inżynierii miejskiej. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1971, s. 200.
  17. a b Aleksander Gieysztor, Janusz Durko: Warszawa. Jej dzieje i kultura. Warszawa: Arkady, 1980, s. 294. ISBN 83-213-2958-6.
  18. Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie Kalendarz Ilustrowany 1959”, s. 42, 1958.
  19. Aleje Jerozolimskie 51 w warszawa1939.pl.
  20. Aleje Jerozolimskie 53 w warszawa1939.pl.
  21. Aleje Jerozolimskie 55 w warszawa1939.pl.
  22. Aleje Jerozolimskie 85 w warszawa1939.pl.

Oceń: Aleje Jerozolimskie w Warszawie

Średnia ocena:4.8 Liczba ocen:13