Ulica Adama Idźkowskiego w Warszawie

---

Historia

Historia ulicy Adama Idźkowskiego w Warszawie sięga lat 1928–1930, gdy zaplanowano jej istnienie jako przecznicy ul. Zagórnej. Jej projekt przewidywał dalsze połączenie z ul. Okrąg, a w założeniach miała biec aż do alei 3 Maja. Jednakże do 1939 roku zrealizowano jedynie fragmenty ulicy: wydzielony odcinek od ul. Zagórnej oraz jego dalszy kawałek, który nie dotarł dalej niż do ul. Wilanowskiej. W tym obszarze znajdowały się niegdyś zabudowania fabryczne Towarzystwa Akcyjnego „Cyrański, Werner i S-ka“.

Po zakończeniu II wojny światowej nigdy nie powrócono do pierwotnych planów budowy ulicy. W miejscu, gdzie miała przebiegać, zrealizowano Centralny Park Kultury, znany od 1992 roku jako park Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Pozostał tylko mały fragment ulicy, która została zabudowana przed wybuchem wojny.

W trakcie powstania warszawskiego, we wrześniu 1944 roku, ulica Idźkowskiego stała się miejscem ciężkich walk. Budynek nr 4, określany przez powstańców jako „Biały Dom“, posiadał dużą strategiczną wartość, stając się redutą, która blokowała dostęp niemieckim żołnierzom w kierunku Wisły. Dzięki jego obronie, 19 września udało się ewakuować kanałami około 200 powstańców na Mokotów.

Kamienice wybudowane przy tej ulicy przetrwały niszczycielskie działania wojenne. Pośród zachowanej architektury wyróżnia się pałacyk Symonowicza, usytuowany we wschodniej pierzei ulicy, który jest przypisany do numeracji ul. Solec. Szczególnie notable jest kamienica nr 4, zaprojektowana przez Adolfa Inatowicza-Łubiańskiego, utrzymana w stylistyce ekspresyjnego funkcjonalizmu i wyróżniająca się dwiema rozdzielonymi fasadami.

---

Oceń: Ulica Adama Idźkowskiego w Warszawie

---