Wisłostrada

Drogi i trasy

Wisłostrada jest ważnym odcinkiem dróg szybkiego ruchu, zlokalizowanym wzdłuż lewego brzegu Wisły, w sercu Warszawy. To kluczowa arteria, która znacząco wpływa na komunikację w stolicy i jej okolicach.

Historia tej trasy sięga lat 1972–1975, kiedy to zrealizowano projekt, łącząc istniejące już ulice w jedną, spójną trasę. Wisłostrada zaczyna się od ul. Pułkowej na północy, a kończy w rejonie ul. Przyczółkowej na południu, tworząc szlak, który ułatwia podróże mieszkańcom oraz turystom.

Opis

Decyzja o stworzeniu trasy szybkiego ruchu powstała dzięki wspólnej pracy mieszkańców Warszawy, którzy postanowili uczcić 30-lecie Polski Ludowej. W 1972 roku na plenarnych obradach Stołecznego Komitetu Frontu Jedności Narodu (SKFJN) postanowiono o budowie Wisłostrady. W inicjatywie tej wzięły udział tysiące osób z Warszawy oraz ochotników spoza miasta, a organizację tych działań wspierał SKFJN.

Wisłostrada biegnie wzdłuż lewego brzegu Wisły, umożliwiając płynny przejazd przez miasto bez konieczności wjeżdżania do jego centrum. Dzięki temu zredukowano ruch tranzytowy na ulicach takich jak Pułkowej, Marszałkowskiej czy Andersa. Projekt północnej i centralnej części trasy (od ul. Pułkowej do ul. Szwoleżerów) powstał w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego „Stolica”. Na odcinkach przylegających do Lasku Bielańskiego Wisłostrada została podniesiona na estakadach o długości około 850 metrów w celu ochrony środowiska. Odcinek południowy, obejmujący ulice Czerniakowską, Powsińską i Wiertniczą, nie wymagał tak skomplikowanych rozwiązań projektowych.

W 1973 roku, w związku z budową trasy, zlikwidowano linie tramwajowe do Wilanowa oraz Młocin, mimo że projekt przewidywał możliwość późniejszego wprowadzenia torowiska tramwajowego. Na początku września zamknięto linie tramwajową przy Pułkowej od skrzyżowania z ulicą Pstrowskiego do pętli Młociny; pod koniec miesiąca, na Powsińskiej i Czerniakowskiej również nastąpiły zamknięcia.

Wisłostradę oddawano do użytku etapami, z czego większa część trasy (16 km) zostało uruchomione 19 lipca 1974 roku, a końcowy odcinek północny ukończono w grudniu 1975 roku. Całkowita długość Wisłostrady wynosi około 22 km i składa się z dwóch jednokierunkowych jezdni, które mają dwa lub trzy pasy ruchu. Trasa wyposażona jest w wielopoziomowe skrzyżowania z ulicami Pułkową, Gwiaździstą i Krasińskiego, a także w wiele skrzyżowań z sygnalizacją świetlną, co występuje w rejonie mostu Poniatowskiego oraz pod mostem Śląsko-Dąbrowskim.

Wisłostrada zrewolucjonizowała sposób poruszania się po Warszawie, oferując możliwość szybkiego przejazdu z prędkością do 90 km/godz., w części północnej planowanej nawet na 100 km/godz. Uznaje się, że trasa spełniała funkcję drogi szybkiego ruchu aż do początku lat 90. XX wieku. Biegnąc blisko wszystkich warszawskich mostów (z wyjątkiem Siekierkowskiego oraz mostu Anny Jagiellonki (Południowego)), Wisłostrada w pewnych miejscach oddala się od rzeki.

Pod mostem Świętokrzyskim znajduje się jeden z najdłuższych tuneli drogowych w naszym kraju. Wzdłuż Wisłostrady usytuowane są również ścieżki rowerowe, aczkolwiek nie rozciągają się one na całej jej długości, a w niektórych miejscach przypadają blisko brzegu Wisły.

W latach 90. Wisłostrada znajdowała się w ciągu ówczesnej drogi krajowej nr 724. Obecnie, na odcinku od zjazdu z Trasą Siekierkowską do granic Warszawy, stanowi część drogi wojewódzkiej nr 724. Z kolei fragment od węzła z Trasą Armii Krajowej do granicy z Łomiankami odgrywa rolę drogi krajowej nr 7 oraz trasy europejskiej E77.

W 2020 roku pod Wisłostradą rozpoczęto budowę 9,5-kilometrowego kolektora wiślanego, który ma służyć do gromadzenia nadmiaru wód opadowych oraz ścieków z obszaru Warszawy lewobrzeżnej, szczególnie podczas intensywnych deszczy. Kolektor ten rozpoczyna się przy tunelu Wisłostrady i kończy na moście Marii Skłodowskiej-Curie (Północnym).

Ulice wchodzące w skład Wisłostrady

Upamiętnienie

W dniu 22 lipca 1974 roku oddano do użytku Wisłostradę, a aby upamiętnić to wydarzenie, wzniesiono kamień pamiątkowy. Znajduje się on na ulicy Wybrzeże Gdańskie, w miejscu, gdzie łączy się z ulicą Boleść.

Przypisy

  1. Jarosław Osowski. 33 metry pod ziemią. „Gazeta Stołeczna”, 25.08.2023 r.
  2. Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Warszawie wybuduje ponad 9-kilometrowy kolektor wzdłuż Wisły. [w:] Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w m.st. Warszawie S.A. [on-line]. 08.01.2020 r. [dostęp 29.12.2023 r.]
  3. Warszawa: atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X.
  4. Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom II. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998, s. 51. ISBN 83-907574-00.
  5. Danuta Zawierucha. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 VII-30 IX 1973. „Kronika Warszawy”, s. 151.
  6. Danuta Zawierucha. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 VII-30 IX 1973. „Kronika Warszawy”, s. 137, 151.
  7. Dobrosław Kobielski, Józef Zięba: Kronika lat 1944–1986, [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 40. ISBN 83-03-01684-9.
  8. Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984.
  9. Działalność projektowa B.P.B.K. „Stolica” w latach 1953–1973. Warszawa: Wydawnictwo „Prasa ZSL”, 1973, s. 30.
  10. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 I–31 III 1973. „Kronika Warszawy”. 3 (15), 1973.
  11. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 961. ISBN 83-01-08836-2.
  12. Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 146–147. ISBN 83-03-01684-9.
  13. Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 146. ISBN 83-03-01684-9.
  14. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 746.

Oceń: Wisłostrada

★★★★★
Średnia ocena:4.52 Liczba ocen:8