Ulica Miodowa w Warszawie

Ulice i place

Ulica Miodowa to niezwykle interesująca i znacząca część Warszawy, położona w sercu miasta. Stanowi nie tylko ważny element infrastruktury, ale także ma bogatą historię, która przyciąga uwagę zarówno mieszkańców, jak i turystów.

Usytuowana w śródmieściu, ulica ta jest często wybieranym punktem na trasie spacerów po stolicy, zwłaszcza ze względu na swoje centralne położenie i bliskość do wielu znanych miejsc.

Historia

Historia ulicy Miodowej sięga XV wieku, kiedy to pełniła rolę łącznika między istotnymi szlakami, a mianowicie ulicą Senatorską oraz ulicą Długą. Początkowo ulica nosiła inną nazwę – Przeczna.

W XVI stuleciu pojawili się tam piekarze pochodzący z Torunia, co z kolei nawiązuje do obecnej, znanej nazwy ulicy. W przeszłości była również określana mianem ulicy Miodowniczej, natomiast w czasach Księstwa Warszawskiego przyjęła nazwę ulicy Napoleona. Ostateczny kształt zyskała jednak w XVII wieku, stając się miejscem dla pałaców arystokracji.

Jeden z istotnych momentów w jej historii miał miejsce 3 listopada 1771 roku. To właśnie tam, w rejonie ulicy Koziej, dokonano porwania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przez grupę konfederatów barskich.

W 1829 roku, po raz pierwszy w historii, na ulicy Miodowej zastosowano nawierzchnię asfaltową. To ważne przedsięwzięcie miało miejsce dzięki staraniom Edwarda Klopmanna, który na własny koszt ułożył asfalt na chodnikach, choć niestety okazało się to nieudanym eksperymentem.

Na początku Miodowa nie łączyła się z Krakowskim Przedmieściem. Dopiero w 1888 roku połączenie to mogło powstać, gdyż dokonano wyburzenia czterech budynków, w tym Dworu pod Gwiazdą, w latach 1886-1887. Nowy odcinek uzyskał nazwę ul. Nowo-Miodową. Właściciele pobliskich nieruchomości musieli również przestrzegać zasady, by umożliwiać przechodniom dostęp między Krakowskim Przedmieściem a Miodową, co dotyczyło m.in. pałacu Małachowskich oraz kamienicy Roeslera i Hurtiga.

W 1908 roku na ulicy miały swoje premierowe kursy tramwaje elektryczne, co z pewnością przyczyniło się do zwiększenia jej znaczenia w sieci komunikacyjnej Warszawy.

Następnie, 15 sierpnia 1944 roku, podczas powstania warszawskiego, wydarzyła się tragedia. Niemcy zestrzelili samolot Liberator KG-836, który dostarczał pomoc powstańcom. Maszyna spadła na ulicę, w okolicach budynku nr 22, a wszyscy kanadyjscy członkowie załogi zginęli. Wydarzenie to upamiętnia tablica pamiątkowa, która została odsłonięta na fasadzie budynku w 1994 roku.

Pod częścią południowego odcinka tej ulicy przebiega tunel Trasy W-Z, co dodatkowo podkreśla znaczenie tej lokalizacji w strukturze miejskiej.

W 1965 roku ulica została jako całość wpisana do rejestru zabytków, co potwierdza jej ważne miejsce w dziedzictwie kulturowym Warszawy. Po upływie wielu lat, w 2018 roku, przeprowadzono kolejne prace modernizacyjne. Zmieniono nawierzchnię jezdni na bloczki granitowe, a na chodnikach ułożono płyty granitowe. Wymieniono także oświetlenie na repliki warszawskich „pastorałów” z 1904 roku, co nadało ulicy dodatkowego uroku.

Ważniejsze obiekty

Ulica Miodowa w Warszawie to miejsce pełne historycznych zabytków i architektonicznych skarbów, które przyciągają uwagę turystów oraz mieszkańców. Poniżej przedstawiamy najważniejsze obiekty, które można tam zobaczyć:

Przypisy

  1. Tomasz Demiańczuk: Ulica Miodowa w zupełnie nowej odsłonie. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 28.10.2018 r.]
  2. Zestawienia zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 30.09.2018 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 37. [dostęp 29.10.2018 r.]
  3. Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008 r., s. 742. ISBN 978-83-240-1057-8.
  4. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004 r., s. 179–180. ISBN 83-912463-4-5.
  5. Ilustrowany przewodnik po Warszawie wraz z treściwym opisem okolic miasta (wydanie I na podstawie wydania z 1893 roku). Warszawa: Wydawnictwo Ciekawe Miejsca.net, 2012 r., s. 86. ISBN 978-83-928349-8-4.
  6. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011 r., s. 164. ISBN 978-83-62189-08-3.
  7. Henryk Janczewski: Całe życie z Warszawą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986 r., s. 171. ISBN 83-06-01409-X.
  8. Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979 r., s. 253. ISBN 83-06-00089-7.
  9. Krzysztof Dumała: „Podłoga” warszawskich ulic (do 1914 roku) [w:] Wnętrze warszawskiej ulicy. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2002 r., s. 79. ISBN 83-88372-19-X.
  10. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982 r., s. 42. ISBN 83-01-02662-6.
  11. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982 r., s. 62. ISBN 83-01-02662-6.
  12. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982 r., s. 57–58. ISBN 83-01-02662-6.
  13. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982 r., s. 41, 64. ISBN 83-01-02662-6.
  14. Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom I. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998 r., s. 6. ISBN 83-907574-00.

Oceń: Ulica Miodowa w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.98 Liczba ocen:25