Ulica Bagno w Warszawie

---

Historia

Początkowo ulica Bagno była integralną częścią sieci ulic, obejmującej ulice Wiejską, Bracką oraz Zgoda. Stanowiły one dawny trakt łączący Ujazdów z Grzybowem. W pobliżu tego obszaru swoje źródła miała rzeka Bełcząca.

Ulica została zaplanowana w XVIII wieku na terenach po wcześniej osuszonych mokradłach. Oficjalna nazwa ulicy została nadana w 1770 roku, co jest przykładem, podobnie jak w przypadku ulicy Topiel, odzwierciedlającym jej charakterystykę topograficzną. Do czasu wybuchu II wojny światowej ulica Bagno łączyła plac Grzybowski z ulicą Świętokrzyską.

Między połową XIX wieku a II wojną światową, przy ulicy funkcjonowało targowisko, zwane Pociejowem, gdzie sprzedawano starzyznę i żelastwo. W okresie międzywojennym w ulicy Bagno mieszkała głównie społeczność żydowska.

W listopadzie 1940 roku, ulica została całkowicie włączona w granice warszawskiego getta. W marcu 1941 roku, parzysta strona ulicy Bagno została wyjęta z dzielnicy zamkniętej, a mur getta przesunięto na jej środek. Ulica, wraz z małym gettem, została włączona do „aryjskiej” części Warszawy podczas tzw. wielkiej akcji deportacyjnej w sierpniu 1942 roku.

W 1962 roku podjęto decyzję o całkowitym wyburzeniu istniejącej zabudowy ulicy. W jej miejscu zaprojektowano osiedle mieszkaniowe Grzybów I, autorstwa Bohdana Gniewiewskiego i Jana Bogusławskiego, a przy placu Grzybowskim zlikwidowano ruch tramwajowy. W 1965 roku, w związku z budową osiedla, zmieniono bieg ulicy, która stała się ślepym zaułkiem łączącym się z placem Grzybowskim, prowadzącym w kierunku ulicy Zielnej.

W czasach PRL, mimo swej skromnej wielkości, ulica Bagno stała się centralnym punktem dla całego kwartału kamienic oraz pawilonów handlowych usytuowanych przy ulicach Świętokrzyskiej, Zielnej i Próżnej oraz placu Grzybowskiego. Była to niezwykła przestrzeń, w której skupione były liczne małe prywatne sklepy i warsztaty rzemieślnicze w powojennej Warszawie. W kawiarence na terenie pawilonów spotykali się tzw. cinkciarze, co czyniło Bagno głównym punktem nielegalnego handlu walutami.

W 2005 roku, na wylocie ulicy w kierunku ulicy Zielnej, stworzono podcień w nowym biurowcu, który stał się częścią kompleksu biurowego Centrum Zielna.

W kulturze

Ulica Bagno pojawia się w literaturze oraz filmie, stając się miejscem, które niejednokrotnie przyciąga uwagę twórców. W powieści Zły (1955) Leopolda Tyrmanda, opisana jest jako teren, gdzie znajdowały się magazyny Spółdzielni Pracy „Woreczek”. Ta spółdzielnia była jedynie przykrywką dla działalności przestępczej, którą zarządzał Filip Merynos, obok której istniała także kryjówka tajemniczego obywatela Kudłatego.

Dodatkowo, ulicę Bagno można dostrzec w jednej z charakterystycznych scen kultowej komedii Miś (1981) Stanisława Barei. W ten sposób ulica zyskuje status miejsca, które na stałe wpisało się w warszawską popkulturę.

---

Oceń: Ulica Bagno w Warszawie

---