Leonard Piskorski

---

Nauka i doświadczenie

Leonard Piskorski rozpoczął swoją edukację w krakowskiej instytucji, która teraz nosi nazwę V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego w Krakowie, gdzie ukończył naukę w 1901 roku. Dwa lata później, w 1903 roku, uzyskał tytuł czeladnika. W tym samym roku wyjechał do Pragi, co stanowiło początek jego kariery zawodowej.

W Pradze rozpoczął pracę w farbiarni skór Fr. Korba, co otworzyło przed nim drzwi do wielu kolejnych doświadczeń. Następnie przeniósł się do Berlina, gdzie kontynuował pracę w farbiarni E. Meyera. Jego dalsza kariera zawodowa prowadziła go do Monachium, gdzie zdobywał wiedzę i umiejętności w farbiarni J. Roeckel. Później miał okazję pracować u Georga Meinike w białoskórni w Burgu koło Magdeburga w 1907 roku.

Kolejnymi stacjami w jego wędrówce były Durlach, Neapol, Paryż oraz St. Denis, a także Grenoble, gdzie doskonalił swoje umiejętności białoskórnicze. Leonard Piskorski nie ograniczał się jedynie do Europy. Wraz z dalszym poszukiwaniem doświadczeń, nawiązał współpracę z różnymi białoskórniami w Czechach oraz w Rosji, w Moskwie i Liwków pod Moskwą, w 1911 roku, a także eksplorował możliwości w Ameryce Południowej.

W listopadzie 1906 roku, dokładnie 10, Piskorski opuścił Grenoblę i przez Cherbourg dotarł do Stanów Zjednoczonych. Po przybyciu do USA, jego kariera rozwinęła się w czterech białoskórniach regionalnych, znajdujących się w Gloversville w stanie Nowy Jork. W tym okresie Gloversville znajdowało się w centrum produkcji rękawiczek, co stanowiło ogromną szansę dla Piskorskiego. W latach 1890-1950, aż 90% wszystkich sprzedawanych w USA rękawiczek pochodziło właśnie stąd.

W Gloversville Leonard Piskorski zajął się wyprawą i farbowaniem skór dedykowanych produkcji rękawiczek. Jego ambicje sięgały jeszcze dalej, ponieważ zakupił maszyny do fabryki swojego ojca, co przyczyniło się do dalszego rozwoju jego kariery. W 1907 roku Piskorski ponownie odwiedził Gloversville, co podkreśla jego silne związki z tym miejscem.

Praca

Po powrocie do kraju, Leonard Piskorski rozpoczął pracę w rodzinnym zakładzie. Aby poprawić jakość wyrobów, prowadził analizy składu chemicznego wody w Wiśle, której próbki były wysyłane do Niemiec.

W Warszawie zastała go I wojna światowa. W 1915 roku, w ramach Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, Piskorski był członkiem Straży Obywatelskiej. W listopadzie 1918 roku brał udział w rozbrajaniu niemieckich żołnierzy.

W tym samym roku, uzyskał tytuł mistrza białoskórniczego, a po śmierci ojca w 1929 roku, objął stanowisko starszego cechu. Utrzymywał je przynajmniej do 1937 roku. Leonard pełnił także funkcję przewodniczącego cechowych komisji egzaminacyjnych, zarówno dla kandydatów na mistrza, jak i dla czeladników.

W siedzibie cechu, która mieściła się w jego fabryce, z powodzeniem rozwijał działalność rodzinną. Jego zakład na przestrzeni lat 20. XX wieku znany był pod nazwą „Wacław Piskorski i syn”, a później jako „Leonard Piskorski – Fabryka Białoskórnicza”. Mieścił się w Warszawie przy ul. Białoskórniczej 3 i specjalizował się w wyprawianiu skór różnymi metodami, takimi jak glacé czy mocha (sztuczny zamsz). Produkowano tam także skóry rękawiczkowe oraz obuwiowe, w tym kobiece pantofle.

Średnia miesięczna produkcja wynosiła około 3 tysiące skór, co świadczy o dużym zapotrzebowaniu na ich wyroby. W 1936 roku Leonard Piskorski był również wykładowcą skórnictwa w Instytucie Naukowym Rzemieślniczym im. J. Piłsudskiego.

Nagrody

W latach 20. i 30. XX wieku, Leonard Piskorski regularnie podróżował za granicę, poszukując zarówno skóry, jak i wiedzy. Jego niezwykłe wyroby otrzymywały uznanie na międzynarodowych wystawach odbywających się w takich miastach jak Paryż (gdzie zaprezentował swoje prace dwukrotnie), Bruksela oraz Madryt.

W 1929 roku, podczas Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu, Piskorski zdobył Wielki Srebrny Medal, co stanowiło ważne wyróżnienie w jego karierze. Natomiast w 1938 roku, przyznano mu II nagrodę za jego wysiłki w zakresie awansowania rzemiosła w Warszawie, co było efektem działalności zaangażowanej w rozwój lokalnego rzemiosła.

W 1939 roku, za swoje znakomite osiągnięcia w dziedzinie białoskórnictwa, Leonard Piskorski został odznaczony brązowym Krzyżem Zasługi, co potwierdza jego znaczący wkład w rozwój branży.

Wojna i PRL

Piskorski, znany ze swojej działalności w branży białoskórniczej, był niegdyś starszym cechu, jednak w 1940 roku jego funkcję pełnił Aleksander Weigle. W tym okresie doszło do fuzji cechu Piskorskiego z cechami garbarzy oraz rękawiczników, a siedziba nowego połączonego cechu miała swoją lokalizację przy ulicy Piaskowej 14. Podczas drugiej wojny światowej Piskorski znalazł się w obozie w Niemczech, co miało ogromny wpływ na jego dalsze losy. Niestety, zakład, który prowadził, uległ zniszczeniu w trakcie powstania warszawskiego.

Po zakończeniu wojny cech białoskórników, w którym Piskorski odgrywał znaczną rolę, nie został wznowiony. Początkowo rozpoczął pracę jako nauczyciel w zawodowej szkole kształcącej rzemieślników skórzanych w Wesołej, nieopodal Warszawy. Wkrótce po tym objął stanowisko instruktora w garbarni przy miejskim Koedukacyjnym Gimnazjum Skórniczym, gdzie dzielił się swoją wiedzą z młodymi adeptami rzemiosła.

Od 1948 roku przez osiem lat Piskorski pełnił funkcję mistrza białoskórniczego w Państwowej Garbarni nr 3 w Grodzisku, a następnie zajął się rolą kontrolera technicznego, zajmując się między innymi wyprawianiem skór dla Zarządu Przemysłu Muzycznego. Jego wiedza i praktyka w dziedzinie białoskórnictwa były niezwykle cenione.

W ostatnich latach swojego życia, Piskorski pracował w Inwalidzkiej Spółdzielni Galanterii Skórzanej, gdzie skupił się na przygotowywaniu do wydania wielojęzycznego słownika terminów związanych z białoskórnictwem. W latach pięćdziesiątych bezskutecznie szukał możliwości uzyskania zezwolenia na uruchomienie niewielkiego zakładu białoskórniczego w rejonie Warszawy. To pokazuje, jak oporna była rzeczywistość dla rzemieślników w tamtych czasach, zmuszonych do walki o przetrwanie swoich pasji i tradycji.

Życie prywatne

Leonard Piskorski spędził swoją całą egzystencję w Warszawie, gdzie początkowo mieszkał pod adresem ul. Nowy Zjazd 3. Z biegiem czasu zmienił lokalizację na ulicę Bednarską, a po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się przy ulicy Grochowskiej. W czasach wolnych od pracy angażował się w działalność chóru Lutnia oraz w Warszawskim Towarzystwie Wioślarskim.

W życiu rodzinnym Piskorski posiadał czworo młodszego rodzeństwa. Wśród jego braci i sióstr byli:

• Łucja (1886–1935), która poślubiła Lucjana Kauleka,
• Karolina (1887–1887),
• Stanisława (1889–1981), która później wyszła za mąż za Włodzimierza Cetnarowicza, rodzice Kazimierza i Mieczysława,
• Tomasz Piskorski, który został mężem Marii, jego rodzice to Anna i Katarzyna.

Leonard Piskorski związał się z Józefiną (z d. Pałką, 1896–1980) w latach 1920 lub 1921, z którą doczekał się pięciorga dzieci:

• Alina (1921–2000), później żona Zygmunta Cytowskiego, rodzice Ewy i Hanny, zamężnej Raczyńskiej,
• Irena (1922–2000), która została żoną Edmunda Burke,
• Wanda Barbara (1924–2013), późniejsza żona Witolda Tryuka, rodzice Barbary Moniki, zamężnej Czapskiej oraz Małgorzaty, zamężnej Tryuk,
• Magdalena (1929–2016),
• Wacław Piskorski (1931–2015), ostatni męski potomek rodu Piskorskich, który był spoza linii Augusta Piskorskiego.

Po jego śmierci Leonard Piskorski znalazł swoje miejsce wiecznego spoczynku w grobie rodzinnym, usytuowanym na warszawskim cmentarzu Powązkowskim (kwatera 18-5-4/5).

---

Oceń: Leonard Piskorski

---