Józef Walenty Budynowicz

W latach 1840-1886 prowadził własną wytwórnię fortepianów oraz pianin, zlokalizowaną w Warszawie przy ulicy Długiej 557, a od około 1884 roku przy ulicy Leszno 8. Jego działalność nie przeszła bez echa - na warszawskiej wystawie w 1845 roku zaprezentował fortepian palisandrowy, inkrustowany, 7-oktawowy, wykorzystujący mechanikę angielską systemu Breitkopfa i Härtla, który charakteryzował się młoteczkami wzmocnionymi blachą mosiężną. Instrumenty zdobione przez Budynowicza zyskały wysokie uznanie za swoje brzmienie oraz sprawność.

Był również pierwszym producentem fortepianów w Polsce, który zastosował metalową ramę odlewaną, co było przełomowym krokiem w budowie instrumentów muzycznych. Patent na to rozwiązanie uzyskał 15/27 sierpnia 1847 roku, korzystając z odlewów wykonanych przez fabrykę Braci Evans. W 1849 roku w jego wytwórni pracowało 8 pracowników, a roczna produkcja wynosiła wartość 2.100 rubli. Do 1857 roku liczba zatrudnionych wzrosła do 17, a czwarta część produkcji była eksportowana do Rosji.

W 1857 roku, podczas wystawy warszawskiej, Budynowicz zaprezentował fortepian palisandrowy z mechaniką wiedeńską. W 1870 roku jego firma zatrudniała 12 pracowników, produkując 45 instrumentów rocznie. Łącznie fabryka wyprodukowała około 5000 fortepianów, z których wiele przetrwało do dzisiaj, choć często w stanie nienadającym się do gry. Istnieje jednak jeden dobrze zachowany fortepian Budynowicza, który jest w stanie koncertowym i znajduje się w rękach prywatnych.

Po śmierci, Józef Walenty Budynowicz został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w kwaterze 11-5-19/20, co stanowi świadectwo jego trwałego wkładu w polską kulturę muzyczną.