Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie

---

Historia

Okres pod zaborem rosyjskim

Pomimo wprowadzenia restrykcji dotyczących organizacji sportowych w zaborze rosyjskim, w Warszawie zrodził się wśród lokalnej społeczności pomysł stworzenia towarzystwa wioślarskiego. Po zakończeniu powstania styczniowego, w 1873 roku zaczęły powstawać nieformalne grupy wioślarzy. Jednak dopiero w 1878 roku z inicjatywy 11 osób, przewodniczonych przez kupca Antoniego Chojnackiego oraz rzemieślnika Władysława Deniszczuka, utworzyli oni nielegalne koło wioślarskie. Pierwsza łódź wiosłowa, nazwana „Nimfą”, została zbudowana w warsztacie stolarza Mianowicza, a pierwsza przystań znajdowała się na Wiśle, przy ul. Bednarskiej.

W czerwcu 1882 roku, dzięki staraniom doktora Henryka Stankiewicza – pierwszego prezesa towarzystwa – władze carskie zaakceptowały pierwszy statut, znany jako „Ustawa WTW”. Zgodnie z nim, głównym celem towarzystwa było „zachęcanie społeczności lokalnej do korzystania z łodzi wiosłowych i żaglowych, jak również z parowców”. Oprócz wioślarstwa, statut przewidywał również łyżwiarstwo, gimnastykę oraz pływanie. W momencie legalizacji WTW dysponowało 19 łodziami wiosłowymi i liczyło 290 członków.

Liczba wioślarzy zwiększała się systematycznie przed pierwszą wojną światową, osiągając w 1912 roku 170 jednostek. Wzrost ten był efektem rosnącej liczby członków towarzystwa. Już pod koniec 1882 roku, liczba ta wzrosła do 671 osób, w 1888 roku osiągnęła 989, a w 1914 – 1120. Ze względu na wysokie opłaty i składki, WTW miało charakter elitarny, przyciągając zamożnych członków rekomendowanych przez innych. W pierwszych latach istnienia towarzystwa jego szeregi zasilali jedynie mężczyźni, natomiast pierwsze kobiety przyjęto do WTW dopiero w 1936 roku. Wśród członków znajdowały się znane postacie, takie jak Bolesław Prus i Henryk Sienkiewicz.

Trzy pierwsze przystanie WTW były pływające, a ich powiększająca się liczba zmuszała do budowy bardziej zaawansowanych konstrukcji pontonowych. Najstarsza z trzeciej przystani przetrwała do połowy dwudziestolecia międzywojennego. Wcześniejsza siedziba WTW mieściła się w Pałacu Brühla, a później przeniosła się kolejno do budynków przy ul. Miodowej i ul. Królewskiej. W 1897 roku towarzystwo przeniosło się do nowego, okazałego budynku znanego jako „Dom WTW”, umiejscowionego przy ul. Foksal. Ten budynek został nabyty przez hrabiego Branickiego, ówczesnego prezesa, na korzystnych warunkach spłaty rozłożonej na 43 lata.

Przed wojną towarzystwo prowadziło bogatą działalność sportową, społeczną i towarzyską. Organizowano liczne balangi, tańce oraz odczyty utworów polskiej poezji. Przystań i lokal zimowy były miejscem, gdzie Polacy spotykali się, organizując różne wydarzenia. WTW aktywnie uczestniczyło w patriotycznych akcjach, zakładając chór „Duda” oraz teatr amatorski, a także pomagając w tworzeniu punktów ratownictwa wodnego na Wiśle. Ich model stał się inspiracją dla innych polskich klubów wioślarskich, jak na przykład PTW Płock oraz WTW Włocławek. Działało również na rzecz współpracy polskich klubów wioślarskich z różnych zaborów, w tym z KW-04 Poznań i AZS Kraków.

Galeria zdjęć – okres zaborów

I wojna światowa i odzyskanie niepodległości

Po wybuchu I wojny światowej działalność Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego uległa znacznemu ograniczeniu z powodu zamknięcia ruchu wodnego na Wiśle. W 1915 roku, po zniszczeniu warszawskich mostów i wkroczeniu do miasta armii niemieckiej, towarzystwo zorganizowało transport ludności przez rzekę. Wkrótce po tym, zezwolono na treningi wioślarskie, a w latach 1916–1918 odbywały się zawody na Wiśle, przy czym WTW nie poniosło znaczących strat materialnych podczas wojny.

Dwudziestolecie międzywojenne

Po odzyskaniu niepodległości, Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie podjęło działania na rzecz integracji, zakładając w grudniu 1919 roku Polski Związek Towarzystw Wioślarskich razem z dwanastoma innymi klubami. W trakcie wojny z bolszewikami w 1920 roku, WTW wysłało sześć uzbrojonych plutonów w umundurowaniu klubowym do obrony mostów i przepraw.

Dzięki uznaniu zasług, WTW otrzymało działkę nad Wisłą powyżej mostu Poniatowskiego na stworzenie trwałej przystani. W kolejnych latach liczba członków towarzystwa wzrosła do 2300 w 1922 roku, co czyniło WTW jedną z największych organizacji sportowych w Polsce. To spowodowało konieczność budowy nowej przystani, której otwarcie miało miejsce w 1929 roku. Była to największa przystań wioślarska w Europie, obejmująca trzy kondygnacje i liczne udogodnienia, takie jak szatnie dla 800 osób, zimowy basen wioślarski oraz luksusową restaurację.

Dotychczasową pływającą przystań przekształcono na czytelnię i salon gier, a wieżyczka była wykorzystywana przez sędziów podczas regat. Dobrze sytuowane WTW, przy wysokiej liczbie członków, odnosiło liczne sukcesy sportowe, dominując w krajowej klasyfikacji klubów wioślarskich w latach 1931–1937, a zawodnicy reprezentujący polski WTW zdobywali medale olimpijskie. Wiele osób w towarzystwie angażowało się w turystykę wioślarską i rekreacyjne korzystanie z innych sekcji sportowych.

W ciągu dwudziestolecia międzywojennego WTW organizowało huczne imprezy nad Wisłą, a także bal karnawałowy, z którego dochody znacznie podnosiły zasoby klubu. Niemniej jednak w latach 30. zainteresowanie wioślarstwem zmniejszyło się, co doprowadziło do spadku liczby członków do około 700 w 1939 roku. W 1937 roku powstało przy towarzystwie Koło Pań.

Galeria zdjęć – dwudziestolecie międzywojenne

II wojna światowa i działalność powojenna

W trakcie II wojny światowej działalność WTW była wstrzymana, ponieważ władze okupacyjne zakazały wszelkich aktywności sportowych. W wyniku wojny zginęło ponad 50 członków WTW, a zniszczenia wojenne rozbiły przystań wioślarską, natomiast budynek przy ul. Foksal został wypalony, pozostawiając jedynie mury w nienaruszonym stanie. Jesienią 1945 roku, 100 członków klubu przystąpiło do odbudowy siedziby przy ul. Foksal. W 1946 roku rozpoczęto również prace nad rekonstrukcją przystani nad Wisłą, oraz odbyły się pierwsze treningi na wodzie po wojnie. Zawody odbyły się w 1947 roku z udziałem AZS i Wukawek.

W 1949 roku, na skutek socjalistycznych reform sportowych, władze zadecydowały o włączeniu klubu do Zrzeszenia „Związkowiec”, gdzie WTW funkcjonowało jako sekcja. Następnie, sekcję tę włączono do klubu Skra Warszawa, który nosił charakter mocno socjalistyczny. W wyniku tych zmian, 400 członków WTW zostało usuniętych, pozostawiając tylko młodzież sportową.

Ci członkowie, którzy zostali usunięci, zdołali w 1956 roku reaktywować Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie w okresie odwilży gomułkowskiej. Zyskali wtedy względną samodzielność oraz część swojego sprzętu wioślarskiego, szczęśliwie pozbawiając się przynależności do Skry. Jednak końcówka lat 50. i lata 60. okazały się dla towarzystwa niezwykle trudne. W 1958 roku posiadano jedynie jedną łódź wyścigową. Używano wówczas przystani KW Wisła Warszawa, a w 1959 roku otrzymano działkę na Cyplu Czerniakowskim, gdzie w 1962 roku osadzono na lądzie m.in. przestarzały bocznokołowy statek „Kościuszko”, służący jako przystań klubowa.

Dzięki zakupowi sprzętu, zatrudnieniu kilku trenerów i przejęciu sekcji wioślarskiej klubu „Warszawianka”, w miarę upływu czasu wyniki sportowe WTW zaczęły się poprawiać. W pierwszych medalach mistrzostw Polski doczekali się zawodnicy młodszych kategorii wiekowych w początkowych latach 70. W tym czasie przystań na Cyplu Czerniakowskim została zmodernizowana. W 1976 roku, po długotrwałym procesie sądowym, WTW odzyskało budynek przy ul. Foksal, który do lat 50. był bezprawnie zajmowany przez KKS Polonia Warszawa. Pod koniec lat 70. pojawił się kryzys finansowy oraz regres sportowy. Problemy te miały wyniki także w latach 80., kiedy kraj przechodził kryzys gospodarczy.

Po przemianach ustrojowych roku 1989, Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie w 1991 roku odzyskało swoją przedwojenną przystań przy ul. Wioślarskiej, gdzie sekcja wioślarska Skry została zlikwidowana, a sekcja kajakarska została wchłonięta przez WTW. Dzięki własnym nieruchomościom, towarzystwo zdobyło znaczne fundusze, co umożliwiło wznowienie działalności sportowej.

Wyniki sportowe wioślarzy

Osiągnięcia dwudziestolecia międzywojennego

Przed wybuchem II wojny światowej, drużyny Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego zdobyły 20 tytułów Mistrza Polski. To osiągnięcie jest nieprzeciętne, gdyż jedynie KW 04 Poznań ma na swoim koncie 21 tytułów. W latach międzywojennych tytuły mistrza przyznawano jedynie w niektórych konkurencjach, co czyni zdobyte trofea jeszcze bardziej wartościowymi. W sumie, podczas mistrzostw PZTW przyznano zaledwie 102 męskie tytuły w tym pięcioleciu.

Najważniejsze osiągnięcia WTW w tym okresie to:

• skifista Stefan Wróbel, który zdobył tytuł w 1923,
• skifista Andrzej Osiecimski-Czapski, mistrz z lat 1924 oraz 1925,
• ósemka w 1924, w składzie: K. Kitzman, J. Kozłowski, W. Okniński, A. Olszewski, S. Wądołowski, A. Kuncewicz, J. Lisicki, J. Wiśniewski, sternik L. Majewski,
• dwójka podwójna w 1926 z Jerzym Lisickim oraz A. Osiecimski-Czapskim,
• dwójka podwójna w 1927 z J. Lisickim oraz Z. Jarzemski,
• dwójka podwójna w 1928 z J. Lisickim oraz Z. Jarzemski,
• czwórka ze sternikiem w 1933, w składzie: J. Braun, J. Ślązak, S. Urban, E. Kobyliński, sternik J. Skolimowski,
• dwójka ze sternikiem w 1933 w składzie: J. Braun, J. Ślązak, sternik J. Skolimowski,
• czwórka bez sternika w 1934 z: R. Borzuchowski, S. Seweryn, F. Łabędzki, E. Kobylański,
• dwójka podwójna w 1934 z D. Tilgnerem oraz J. Pateckim,
• czwórka bez sternika w 1935 z R. Borzuchowski, S. Seweryn, M. Antonowicz, E. Kobylański,
• dwójka bez sternika w 1935 z R. Borzuchowski oraz E. Kobylański,
• czwórka bez sternika w 1936 w składzie: J. Braun, J. Ślązak, R. Borzuchowski, E. Kobylański,
• dwójka bez sternika w 1936 z R. Borzuchowski oraz E. Kobylański,
• dwójka ze sternikiem w 1936 w składzie: J. Braun, J. Ślązak, sternik J. Skolimowski,
• dwójka bez sternika w 1938 z J. Braun oraz E. Kobyliński,
• czwórka bez sternika w 1938 z J. Braun, Grenke, F. Żydzik, E. Kobyliński,
• dwójka bez sternika w 1939 z J. Braun oraz F. Żydzik,
• dwójka bez sternika w 1939 w składzie: J. Braun, F. Żydzik, sternik Z. Beska.

W międzynarodowych zawodach WTW znacząco reprezentowało Polskę, odnosiąc liczne sukcesy:

• W 1932 podczas Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles, dwójka ze sternikiem Janusz Ślązak oraz Stanisław Urban z sternikiem Jerzym Skolimowskim zdobyli srebrny medal, a w kategorii czwórki, Jerzy Braun, Janusz Ślązak, Stanisław Urban oraz Edward Kobyliński z sternikiem Jerzym Skolimowskim wywalczyli brąz.
• W 1924, Andrzej Osiecimski-Czapski reprezentował Polskę jako jedynkarz na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu.
• W 1936 w Berlinie wystartowali J. Braun, J. Ślązak i st. J. Skolimowski w konkurencji dwójek ze sternikiem, podczas gdy R. Borzuchowski i E. Kobyliński rywalizowali w kategorii dwójek bez sternika.
• W 1925, Andrzej Osiecimski-Czapski zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Europy w Pradze, co było pierwszym takim osiągnięciem w historii polskiego wioślarstwa.
• W 1933, dwójka ze sternikiem J. Ślązak, J. Braun oraz st. J. Skolimowski uzyskali srebrny medal na Mistrzostwach Europy w Budapeszcie.

Odkąd rozpoczęła się działalność Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich (PZTW) w 1920 roku, Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie aktywnie uczestniczyło w rywalizacji. Na przestrzeni lat, szczególnie po wprowadzeniu tabel punktacyjnych, WTW uzyskało doskonałe wyniki w klasyfikacji klubowej:

• 1925 – 3. miejsce na 12 klubów,
• 1926 – 3. miejsce na 14 klubów,
• 1927 – 6. miejsce na 15 klubów,
• 1928 – 4. miejsce na 13 klubów,
• 1929 – 7. miejsce na 19 klubów,
• 1930 – 9. miejsce na 22 kluby,
• 1931 – 2. miejsce na 27 klubów,
• 1932 – 1. miejsce na 27 klubów (ex aequo z KW 04),
• 1933 – 1. miejsce na 42 kluby,
• 1934 – 2. miejsce na 41 klubów,
• 1935 – 2. miejsce na 46 klubów,
• 1936 – 1. miejsce na 42 kluby,
• 1937 – 3. miejsce na 41 klubów,
• 1938 – 5. miejsce na 44 kluby,
• 1939 – 16. miejsce na 36 klubów.

Warto podkreślić, że wiele klubów nie uczestniczyło w tej rywalizacji lub z różnych przyczyn nie zdołało zdobyć punktów w danym roku.

Osiągnięcia powojenne

Po zakończeniu II wojny światowej, wioślarze z WTW odnotowali znaczące sukcesy, uczestnicząc w 4 różnych igrzyskach olimpijskich pomiędzy latami 1996 a 2016. Oprócz tego, wielu zawodników klubu stanowiło reprezentację Polski w mistrzostwach Europy oraz świata w różnych kategoriach wiekowych, często zdobywając medale.

Najbardziej spektakularne osiągnięcia to medal na Igrzyskach Olimpijskich w 2016 oraz zdobycie wielu medali w konkurencjach olimpijskich podczas mistrzostw świata. Od połowy lat 90. XX wieku, sekcja wioślarska WTW Warszawa znajduje się w czołówce klubów wioślarskich w Polsce. Według punktacji Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, WTW uzyskało zadowalające wyniki w klasyfikacji drużynowej:

• 1997 – 4. miejsce na 35 sklasyfikowanych klubów,
• 1998 – 4. miejsce na 35 sklasyfikowanych klubów,
• 1999 – 5. miejsce na 32 sklasyfikowane kluby,
• 2000 – 6. miejsce na 33 sklasyfikowane kluby,
• 2001 – 5. miejsce na 33 sklasyfikowane kluby,
• 2002 – 6. miejsce na 33 sklasyfikowane kluby,
• 2003 – 5. miejsce na 34 sklasyfikowane kluby,
• 2004 – 4. miejsce na 34 sklasyfikowane kluby,
• 2005 – 3. miejsce na 36 sklasyfikowanych klubów,
• 2006 – 2. miejsce na 34 sklasyfikowane kluby,
• 2007 – 3. miejsce na 35 sklasyfikowanych klubów,
• 2008 – 3. miejsce na 37 sklasyfikowanych klubów,
• 2009 – 2. miejsce na 38 sklasyfikowanych klubów,
• 2010 – 2. miejsce na 37 sklasyfikowanych klubów,
• 2011 – 2. miejsce na 35 sklasyfikowanych klubów,
• 2012 – 2. miejsce na 35 sklasyfikowanych klubów,
• 2013 – 3. miejsce na 38 sklasyfikowanych klubów,
• 2014 – 5. miejsce na 36 sklasyfikowanych klubów,
• 2015 – 6. miejsce na 38 sklasyfikowanych klubów,
• 2016 – 9. miejsce na 37 sklasyfikowanych klubów,
• 2017 – 8. miejsce na 35 sklasyfikowanych klubów,
• 2018 – 12. miejsce na 33 sklasyfikowane kluby.

Sekcja żeglarska

Żeglarstwo ma długą historię w Warszawskim Towarzystwie Wioślarskim, praktycznie od momentu powstania klubu. W 1890 roku zakupiono pierwszą znaczącą jednostkę żaglową, którą był kuter „Boruta”. Przez wiele lat działalność sekcji miała charakter turystyczny i rekreacyjny, co przyciągało wielu entuzjastów tego sportu.

W 1924 roku powołanie Polskiego Związku Żeglarskiego stało się iskrą do stworzenia sportowego Koła Żeglarskiego WTW. Niebawem, bo w 1927 roku, przystąpiono formalnie do PZŻ. W latach trzydziestych XX wieku zawodnicy z tej sekcji znajdowali się w czołówce żeglarstwa śródlądowego w Polsce, co napawało dumą wszystkie osoby związane z towarzystwem.

Po zakończeniu II wojny światowej rozwój sekcji żeglarskiej nie był tak dynamiczny jak wcześniej. Jednak sytuacja zaczęła się poprawiać krótko po przejęciu sekcji w 1966 roku przez klub „Warszawianka”, który dysponował nowoczesnym sprzętem oraz doświadczonym sztabem szkoleniowym. Mimo to, w drugiej połowie lat 70. w WTW zaczęła dominować działalność rekreacyjna, chociaż rozwijało się żeglarstwo lodowe, zdobywając uznanie wśród pasjonatów sportów nautycznych.

Obecnie sekcja funkcjonuje z powodzeniem, a jej tradycja trwa do dnia dzisiejszego. W 2014 roku Jędrzej Wissuwa zdobył dla klubu WTW pierwszy w historii tytuł Mistrza Polski w bojerach w kategorii juniorów, co stanowi ważny kamień milowy w historii tej sekcji żeglarskiej.

Sekcja kajakarska

W klubie, który ma długą tradycję, kajakarstwo było obecne niemal od samego początku jego działalności. Sport ten zyskał na znaczeniu dzięki organizowanym przez WTW zawodom, które odbywały się od 1882 roku i stały się nieodłącznym elementem regat wioślarskich. Warto podkreślić, że w 1908 roku Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie zorganizowało pierwsze samodzielne regaty kajakowe na ziemiach obecnej Polski.

Przed wybuchem II wojny światowej kajakarstwo postrzegane było głównie jako forma turystyki. W tym czasie sekcja kajakowa stanowiła integralną część Koła Turystycznego WTW. Ciekawe jest, że w 1934 roku dwie załogi kajakarskie z WTW podjęły się ambitnego wyzwania, spływając aż do Morza Czarnego.

Po zakończeniu II wojny światowej działalność sekcji kajakowej w Warszawskim Towarzystwie Wioślarskim praktycznie zanikła. Na szczęście, w 1991 roku nastąpiła istotna zmiana. WTW przejęło od Skry Warszawa wyczynową sekcję kajakarską, która działa z sukcesami do dziś, odnosiąc sukcesy w rywalizacji na poziomie lokalnym i krajowym.

Warto zaznaczyć, że w 2004 roku jeden z kajakarzy WTW, Daniel Walerczuk, zdobył brązowy medal mistrzostw świata juniorów w kajakarstwie klasycznym. W tamtych czasach w klubie działała również kobieca sekcja kajak polo, której zawodniczki zdobyły tytuł mistrzyń Polski w 1998 roku.

Inne sporty w WTW

Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie od samego początku istnienia promowało również różnorodne inne sporty, które nie przetrwały do dzisiejszych czasów w ramach klubu. Wśród tych dyscyplin znalazły się:

• pływanie – na początku działalności WTW, umiejętność pływania była kluczowa, ponieważ bez niej nie można było uczestniczyć w zajęciach w klubowych łodziach. Początkowo organizowano jedynie lekcje pływania, lecz od początku XX wieku zaczęto również organizację wyścigów pływackich. W 1922 roku Koło Pływackie WTW przystąpiło do Polskiego Związku Pływackiego, a sekcja ta zyskiwała charakter wyczynowy,
• gimnastyka – Koło Gimnastyczne WTW w XIX wieku było drugim co do liczebności w klubie, zaraz po wioślarzach. Jego działalność zakończyła się po II wojnie światowej,
• szermierka – obecna w WTW od 1882 roku, posiadająca swoje Koło Szermiercze od 1902 roku,
• narciarstwo – uprawiane w klubie już na początku XX wieku, a rozkwit tej sekcji przypada na lata 20. minionego stulecia. Członkowie WTW mieli duży wkład w budowę schronisk w Tatrach, takich jak te na Hali Gąsienicowej oraz w Dolinie Chochołowskiej,
• sport motorowodny – Koło Motorowodne WTW prowadziło działalność turystyczną, funkcjonując od 1927 do 1939 roku, a następnie zostało wznowione w 1947 (na krótko) oraz w 1967 roku (co najmniej do 1978 roku).

Najwybitniejsi zawodnicy

Najważniejszymi postaciami w historii Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego są:

Jerzy Braun – osiągnął niezwykłe sukcesy jako dwukrotny medalista olimpijski oraz medalista mistrzostw Europy. Jego pełna lista osiągnięć obejmuje:

• 1932 – Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles – srebrny medal w dwójce ze sternikiem oraz brązowy medal w czwórce ze sternikiem,
• 1936 – Igrzyska Olimpijskie w Berlinie – uczestnik z dwójką ze sternikiem, niestety odpadł w repasażu,
• 1933 – Mistrzostwa Europy w Budapeszcie – srebrny medal w dwójce ze sternikiem,
• Trzynastokrotny Mistrz Polski, co czyni go liderem wśród wioślarzy w okresie międzywojennym.

Jerzy Braun to z pewnością jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci w wioślarstwie.

Kolejną znakomitością jest Janusz Ślązak – również dwukrotny medalista olimpijski oraz medalista mistrzostw Europy, którego osiągnięcia przedstawiają się następująco:

• 1932 – Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles – srebrny medal w dwójce ze sternikiem oraz brązowy medal w czwórce ze sternikiem,
• 1936 – Igrzyska Olimpijskie w Berlinie – wystartował w dwójce ze sternikiem, odpadł w repasażu,
• 1933 – Mistrzostwa Europy w Budapeszcie – srebrny medal w dwójce ze sternikiem,
• Wielokrotny Mistrz Polski, jego talent zasługuje na uznanie.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Janusza Ślązaka.

Joanna Hentka ma na koncie medal olimpijski oraz liczne medale mistrzostw świata i Europy. Jej osiągnięcia to:

• 2016 – Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro – brązowy medal w czwórce podwójnej,
• 2012 – Igrzyska Olimpijskie w Londynie – VIII miejsce w czwórce podwójnej,
• 2013 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Chungju – brązowy medal w czwórce podwójnej,
• 2016 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Brandenburg – srebrny medal w czwórce podwójnej,
• 2012 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Varese – srebrny medal w czwórce podwójnej,
• 2015 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Poznaniu – brązowy medal w czwórce podwójnej,
• 2008 – Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Brandenburg – srebrny medal w ósemce,
• 2009 – Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Račicach – brązowy medal w ósemce,
• Powyżej 20 tytułów Mistrzyni Polski.

Następnym wybitnym wioślarzem jest Jerzy Walerian Skolimowski, sternik i dwukrotny medalista olimpijski, który osiągnął następujące wyniki:

• 1932 – Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles – srebrny medal w dwójce ze sternikiem oraz brązowy medal w czwórce ze sternikiem,
• 1928 – Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie – IV miejsce w ósemce,
• 1936 – Igrzyska Olimpijskie w Berlinie – dwójka ze sternikiem, odpadł w repasażu,
• 1933 – Mistrzostwa Europy w Budapeszcie – srebrny medal w dwójce ze sternikiem,
• Trzykrotny Mistrz Polski.

Więcej o nim można znaleźć na stronie Jerzy Walerian Skolimowski.

Marcin Brzeziński to mistrz świata oraz wielokrotny medalista mistrzostw Europy, trzykrotny olimpijczyk, a jego najwięksi sukcesy to:

• 2019 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Ottensheim – złoty medal w czwórce bez sternika,
• 2008 – Igrzyska Olimpijskie w Pekinie – V miejsce w ósemce,
• 2016 – Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro – V miejsce w czwórce podwójnej,
• 2012 – Igrzyska Olimpijskie w Londynie – VII miejsce w ósemce,
• 2014 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Amsterdamie – brązowy medal w ósemce,
• 2009 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Brześciu – złoty medal w ósemce,
• 2011 – Mistrzostwa Europy w Płowdiw – złoty medal w ósemce,
• 2012 – Mistrzostwa Europy w Varese – złoty medal w ósemce,
• 2010 – Mistrzostwa Europy w Montemor-o-Velho – srebrny medal w ósemce,
• 2013 – Mistrzostwa Europy w Sewilli – srebrny medal w ósemce,
• 2017 – Mistrzostwa Europy w Račicach – srebrny medal w ósemce,
• 2019 – Mistrzostwa Europy w Lucernie – srebrny medal w czwórce bez sternika,
• 2008 – Mistrzostwa Europy w Atenach – brązowy medal w ósemce,
• Wielokrotny Mistrz Polski.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Marcin Brzeziński.

Edward Kobyliński – medalista olimpijski i wieloletni trener WTW, który osiągnął:

• 1932 – Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles – brązowy medal w czwórce ze sternikiem,
• 1936 – Igrzyska Olimpijskie w Berlinie – VI miejsce w dwójce bez sternika,
• 1935 – Mistrzostwa Europy w Grunau – V miejsce w czwórce bez sternika,
• Dwunastokrotny Mistrz Polski.

Więcej o Edwardzie można znaleźć na stronie Edward Kobyliński.

Stanisław Urban to medalista olimpijski, którego osiągnięcia są następujące:

• 1932 – Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles – brązowy medal w czwórce ze sternikiem,
• 1936 – Igrzyska Olimpijskie w Berlinie – VI miejsce w dwójce bez sternika,
• Mistrz Polski.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Stanisław Urban.

Weronika Deresz – mistrzyni świata i Europy, olimpijka, jej sukcesy obejmują:

• 2016 – Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro – VII miejsce w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• 2012 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Płowdiw – złoty medal w czwórce podwójnej wagi lekkiej,
• 2008 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Ottensheim – srebrny medal w czwórce podwójnej wagi lekkiej,
• 2017 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Račicach – złoty medal w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• 2018 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Glasgow – srebrny medal w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• 2008 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Atenach – srebrny medal w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• Wielokrotna Mistrzyni Polski.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Weronika Deresz.

Sylwia Kocerka to medalistka mistrzostw świata i Europy oraz olimpijka, jej osiągnięcia obejmują:

• 2012 – Igrzyska Olimpijskie w Londynie – VIII miejsce w czwórce podwójnej,
• 2013 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Chungju – brązowy medal w czwórce podwójnej,
• 2012 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Varese – srebrny medal w czwórce podwójnej,
• Liczną ilość tytułów Mistrzyni Polski.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Sylwia Kocerka.

Kamila Soćko-Włodek – medalistka mistrzostw Europy oraz olimpijka, a jej wyniki to:

• 2012 – Igrzyska Olimpijskie w Londynie – VIII miejsce w czwórce podwójnej,
• 2012 – Mistrzostwa Europy Seniorów w Varese – srebrny medal w czwórce podwójnej,
• Szesnastokrotna Mistrzyni Polski.

Andrzej Osiecimski-Czapski był skifistą, olimpijczykiem z 1924 roku, a także medalistą mistrzostw Europy, osiągając:

• 1924 – Igrzyska Olimpijskie w Paryżu – jedynka – odpadł w przedbiegu,
• 1925 – Mistrzostwa Europy w Pradze – brązowy medal w jedynce (pierwszy polski medal na imprezie wioślarskiej tej rangi),
• Trzykrotny Mistrz Polski na jedynce.

Grzegorz Wdowiak – olimpijczyk z 1996 roku, który osiągnął następujące wyniki:

• 1996 – Igrzyska Olimpijskie w Atlancie – VII miejsce w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• 1993 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Račicach – VI miejsce w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• 1995 – Mistrzostwa Świata Seniorów w Tampere – V miejsce w dwójce podwójnej wagi lekkiej,
• Wielokrotny Mistrz Polski.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Grzegorz Wdowiak.

Obiekty

Foksal 19

W latach 1895–1897 przy ul. Foksal 19 powstał budynek, który został zaprojektowany przez Bronisława Brochwicz-Rogoyskiego na działce podarowanej przez hrabiego Branickiego. Na frontonie tego obiektu umieszczono rzeźbę, znaną jako „Alegoria Wisły”, autorstwa Hipolita Marczewskiego. Budynek był wykorzystywany do praktykowania szermierki oraz gimnastyki, dysponując dwoma salami przeznaczonymi do tych celów.

W jego wnętrzu znajdowała się także restauracja oraz pomieszczenia do organizacji zebrań, a na drugim piętrze elegancka sala balowa z malowidłem „Syrena na tle Starego Miasta” autorstwa Henryka Siemiradzkiego. Obecnie, jako własność towarzystwa, budynek jest wynajmowany różnym podmiotom.

Przystań Wioślarska

W 1929 roku otwarto przy ul. Wioślarskiej 6 nowoczesną przystań wioślarską, uważaną za jedną z najlepszych w całej Europie. W jej podziemiach znajdował się przestronny hangar na łodzie, natomiast na parterze zlokalizowano szatnie z prysznicami oraz taras, z którego rozciągał się malowniczy widok na Wisłę. W obrębie przystani funkcjonowały również warsztaty szkutnicze, a także mieszkania przeznaczone dla personelu.

W 2017 roku, w miejscu wcześniejszej przystani, oddano do użytku nowoczesny obiekt sportowy o siedmiu kondygnacjach. Na najniższym poziomie umieszczono garaże i hangary na łodzie, natomiast wyżej znajdziemy basen wioślarski z widokiem na Wisłę, siłownię oraz ergometrownią, jak również pomieszczenia do odnowy biologicznej, biura oraz sale konferencyjne.

Przystań Zaruskiego

Obiekt znajdujący się na Cyplu Czerniakowskim jest kluczowym miejscem dla szkolenia młodzieży w obszarze wioślarstwa i kajakarstwa, oferując odpowiednie warunki do rozwijania umiejętności sportowych.

Przystań Marina Zegrze

Ten port, ulokowany przy ul. Warszawskiej 1 w Zegrzu, znajduje się nad Zalewem Zegrzyńskim, niedaleko Warszawy. W ramach Mariny funkcjonuje sekcja żeglarska Regatowa WTW, która organizuje różnorodne wydarzenia i regaty, przyciągając pasjonatów wodnych sportów.

---

Oceń: Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie

---