Wacław Piskorski

---

Życiorys

Wacław Piskorski urodził się przy ul. Gęstej 18. Po zakończeniu edukacji w warszawskim gimnazjum, rozpoczął naukę w zakładzie ojca. W trakcie sześciu lat praktyk w różnych białoskórniczych zakładach w zachodniej oraz południowej Europie, miał okazję zaznajomić się z najnowszymi technologiami białoskórniczymi z epoki. W 1878 roku, po powrocie z zagranicy, przejął rodzinny zakład. Wprowadził nowe artykuły do obrotu, tzw. „futrówki” w pastelowych kolorach, które były wtedy nowością w Polsce, a także czarne skóry na kurtki i białe skóry na obuwie damskie. Już w 1905 roku rozpoczął produkcję paskowych skór deseniowych.

Zakład Piskorskiego, który później przekształcił się w fabrykę działającą w latach 20. XX wieku pod firmą „Wacław Piskorski i syn”, przez niemal 100 lat (od momentu założenia przez Augusta Piskorskiego w 1844 roku) mieścił się w Warszawie, przy ul. Białoskórniczej 3 (tel. 2282). Zakład ten specjalizował się w wyrobie skór rękawiczkowych z baranich i kozłowych skór, a także w produkcji materiałów na kapelusze, kurtki, bandaże, białe zamsze oraz futrówki. O wielkiej skali działania firmy może świadczyć fakt, że Wacław Piskorski, razem z Ignacym Gepardem Knauffem oraz Feliksem Langem, zakupił w 1899 roku w likwidowanej „Nowej Garbarni” aż 39 tysięcy surowych skór baranich. Również w 1900 roku utworzył syndykat zajmujący się zakupem skór surowych. Przed I wojną światową wyroby firmy były eksportowane, między innymi do Stanów Zjednoczonych. W dniu 11 listopada 1922 roku Wacław Piskorski przekazał fabrykę swojemu synowi Leonardowi.

Nagrody

Wacław Piskorski to postać, która zyskała szerokie uznanie na międzynarodowej arenie dzięki swoim wyjątkowym wyrobom. Uczestniczył w licznych wystawach zagranicznych, zdobywając wiele prestiżowych nagród. Jego produkty były nagradzane medalami na tak renomowanych wystawach jak w Warszawie, Paryżu, Madrycie oraz Brukseli w 1890 roku.

W 1885 roku „Przegląd Tygodniowy” w swoim 28. numerze podkreślił zasługi Piskorskiego, pisząc:

jedyna słuszna zasługa należy się w tym dziale p. W. Piskorskiemu, właścicielowi fabryki wyrobów białoskórniczych w Warszawie, za wystawienie własnego wyrobu różnokolorowych skór glansowanych, zamszowych, łosiowych i innych na Wystawie Rolniczo-Przemysłowej w Warszawie.

Kolejne wyróżnienie miało miejsce w 1889 roku, kiedy to „Kurjer Warszawski” w numerze 5. pisał:

O wystawach z Królestwa Polskiego na Wystawie Powszechnej piszą nam z Paryża: Skóry kozłowe, baranie i łosiowe Piskorskiego z Warszawy są bardzo efektownie przedstawione. Witryna z temi wyrobami ściąga mnóstwo fachowych i niefachowych widzów. Pierwsi oddają zasłużone pochwały doskonałości wyrobów Piskorskiego wyłącznie dla rękawiczników przeznaczonych. Utrzymują, że porównanie z temi skórami, które zmiąć można jak najcieńszy batyst, jedynie podobne wyroby pierwszorzędnego fabrykanta Oriol wytrzymać mogą. Nieznawców nęci powabne urządzenie tej witryny i bardzo gustowne ułożenie w niej skór w kształcie wachlarza, o estetycznie dobranych barwach i odcieniach. P. W. Piskorski podobno wyuczył się swego fachu we Francyi i widocznie nie stracił czasu, gdyż wyroby jego tak pod względem delikatności i piękności, jak pod względem kolorowania o wiele przewyższają skóry tego rodzaju tutejszych wystawców, co jest rzeczą niemałej wagi.

Dzięki tak znaczącym osiągnięciom, Piskorski zapisał się na stałe w historii branży białoskórniczej, zarówno w kraju, jak i za granicą.

Praca dla cechu

Wacław Piskorski pełnił funkcję starszego cechu białoskórników przez imponujące 43 lata, od 6 marca 1886 roku aż do swojej śmierci w 1928 roku. Jego nominacja na to prestiżowe stanowisko odbywała się wielokrotnie, co jasno świadczy o zaufaniu, jakim darzyli go współpracownicy.

W 1916 roku Piskorski zainicjował proces ufundowania sztandaru cechu białoskórników. Uroczystość jego poświęcenia miała miejsce w katedrze Św. Jana w Warszawie, 31 grudnia 1916 roku, gdzie nadano mu imię „Wacław” na cześć jego samego. Był to przełomowy moment, ponieważ sztandar ten stał się pierwszym cechowym sztandarem w stolicy, który, mimo że został sfinansowany przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, miał wyhaftowane godło Polski, w tym symbol Orła i Pogoń. Niestety, dnia 13 stycznia 1917 roku, sztandar został skonfiskowany przez policję niemiecką z powodu symboliki na nim zawartej, co uniemożliwiło jego dalsze użytkowanie.

Mimo licznych starań, sztandar nigdy nie został odzyskany. W 1921 roku Piskorski, ponownie zaufany przez cech, otrzymał polecenie opracowania nowego sztandaru. Tym razem, sztandar był identyczny z poprzednim i poświęcony 22 maja 1921 roku, ponownie w Katedrze, również tym razem nosił imię „Wacław”.

W roku 1926 obchody czterdziestolecia sprawowania przez Wacława Piskorskiego urzędowania w cechu miały wyjątkowo uroczysty charakter. Prezydent Warszawy Władysław Jabłoński złożył mu gratulacyjny list, a do uroczystości dostąpili zaszczytu przedstawiciele najwyższego szczebla władz Polski oraz różnych cechów. Z okazji tego ważnego jubileuszu Piskorski przekazał 1 500 zł na rzecz Towarzystwa Bursy Rzemieślniczej, która wspierała chrześcijańską młodzież terminatorską i przemysłową w Warszawie, mieszczącą się przy ul. Czerniakowskiej 21.

W swoim długoletnim okresie pracy w cechu, Wacław Piskorski miał przyjemność wypisać na czeladników aż 164 uczniów, co dobitnie demonstracji jego zaangażowanie i wkład w kształcenie młodych rzemieślników.

Działalność społeczna

Wacław Piskorski aktywnie angażował się w sprawy społeczne, poświęcając swój wolny czas na różnorodne inicjatywy. W 1900 roku, reprezentując Związek Rzemieślników Chrześcijańskich, uczestniczył w zjeździe rzemieślniczym, który odbył się w Moskwie.

W roku 1905 objął stanowisko przewodniczącego Komitetu Obywatelskiego Okręgu, gdzie organizował działania związane z rozdawaniem żywności potrzebującym. Jego zaangażowanie w działalność publiczną nie zakończyło się na tym, ponieważ w 1916 roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego komisji wyborczej podczas wyborów do Rady Miejskiej.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Piskorski został ławnikiem Sądu Pokoju oraz wiceprzewodniczącym komisji wyborczej w czasie wyborów do Sejmu.

Życie prywatne

Wacław Piskorski był potomkiem August Piskorskiego oraz Franciszki Telesińskiej, znanej również jako siostra Józefa Telesińskiego. Jego ojciec, August Piskorski, miał przynajmniej piętnaścioro dzieci, z czego pięcioro z małżeństwa z Franciszką. Istotnym wydarzeniem w jego życiu była mężatka z Kazimierą z Maciejewskich, która przyszła na świat w 1860 roku i zmarła w 1919. Wacław i Kazimiera doczekali się czwórki dzieci: Leonarda, Łucji, która została żoną Lucjana Kauleka, Stanisławy, oraz Tomasza.

Po jego śmierci Wacław Piskorski spoczął w grobie rodzinnym, który znajduje się na warszawskich Powązkach, dokładnie w kwaterze 18-5-4/5.

---

Oceń: Wacław Piskorski

---