Ulica Sienna w Warszawie

Ulice i place

Ulica Sienna to istotny element miejskiego pejzażu Warszawy, który rozciąga się przez dwie kluczowe dzielnice: Śródmieście oraz Wola. Ta ulica jest świadkiem wielu wydarzeń historycznych i kulturalnych, a jej otoczenie przyciąga zarówno mieszkańców, jak i turystów.

Podążając ulicą Sienną, można podziwiać nie tylko warszawską architekturę, ale także doświadczyć atmosfery, która łączy nowoczesność z tradycją. Jej lokalizacja sprawia, że jest to ważny szlak komunikacyjny między różnymi częściami miasta.

Historia

Ulica, która swoimi korzeniami sięga dawnych czasów, pierwotnie stanowiła drogę narolną, wyznaczoną pomiędzy posiadłościami Szpitala św. Ducha a terenami należącymi do Wesslów, które później znalazły się we władaniu sióstr miłosierdzia św. Kazimierza. Około roku 1767 została przekształcona w oficjalną arterię miejską.

Początkowa trasa ulicy prowadziła od ulicy Zgoda aż do ulicy Twardej i następnie do Żelaznej. W tym ostatnim fragmencie znajdowała się aleja pełna drzew. Nazwa „Sienna” została nadana w 1770 roku, oddając w ten sposób hołd okolicznym łąkom lub targowisku sianem.

W trakcie XVIII wieku, ulica zyskała na znaczeniu, wypełniając się drewnianymi domami, dworkami oraz kilkoma budynkami murowanymi. Na początku XIX wieku na skrzyżowaniu z ulicą Sosnową powstał browar, a ulicę rozciągnięto na część, która uprzednio służyła jako aleja.

W połowie XIX wieku ulica była gęsto zabudowana drewnianymi oraz murowanymi kamienicami. W 1862 roku rozbudowano ją w kierunku Towarowej, gdzie znajdował się plac z targowiskiem znanym jako plac Witkowskiego, przemianowany w 1922 roku na plac Kazimierza Wielkiego.

Rok 1874 przyniósł zniszczenia w wyniku pożaru, który zniszczył drewnianą zabudowę między ulicami Chmielną, Złotą i Sienną. Po tym zdarzeniu następowała modernizacja zabudowy, stawiając na murowane kamienice, z których jedna, określana jako przejaw secesji, została zaprojektowana przez Ludwika Panczakiewicza.

Na początku XX wieku nastąpiła dalsza rozbudowa, z dużymi budynkami suchotnymi, m.in. gmach Towarzystwa Wzajemnej Pomocy oraz kamienice autorstwa Henryka Stifelmana i Stanisława Weissa. Przed II wojną światową ulica była miejscem zamieszkania wielu Żydów. W 1928 roku uregulowano jej przebieg.

Podczas wrześniowego oblężenia Warszawy w 1939 roku zdecydowanie ucierpiała zabudowa. Wkrótce, w listopadzie 1940, część ulicy znalazła się w granicach warszawskiego getta, które w 1941 roku poddano kolejnym zmianom, przesuwając jego południową granicę. W czasie sierpniowych akcji deportacyjnych w 1942 roku, ulica wróciła do części aryjskiej miasta.

W 1944 roku, podczas działań wojennych, znaczna część budynków ulokowanych pomiędzy ulicą Zielną a Sosnową uległa całkowitemu zniszczeniu. W późniejszych latach, w 1952 roku, fragment Siennej znalazł się na terytorium Pałacu Kultury i Nauki.

W okresie po 1962 roku nastąpiła budowa osiedli Złota i Miedziana, które wzbogaciły okolicę o dziesięciopiętrowe wieżowce mieszkalne. Współcześnie zachowało się zaledwie kilka budynków sprzed XX wieku.

Ważniejsze obiekty

Ulica Sienna w Warszawie jest pełna interesujących obiektów, które przyciągają uwagę zarówno mieszkańców, jak i turystów. Oto niektóre z najważniejszych miejsc, które warto zobaczyć:

Przypisy

  1. Barbara Engelking, Jacek Leociak: Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013, s. 113. ISBN 978-83-63444-27-3.
  2. a b Paweł E. Weszpiński: Mapa nr 1. Getto warszawskie. Granice przed wielką akcją likwidacyjną. [w:] Barbara Engelking, Jacek Leociak, Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013. ISBN 978-83-63444-27-3.
  3. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 180. ISBN 978-83-62189-08-3.
  4. Wojciech Jabłonowski: Warszawska Straż Ogniowa (1936−1939). Warszawa: Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej, 2001, s. 48. ISBN 83-903916-5-1.
  5. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 2 Canaletta–Długosza. Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 55. ISBN 83-9066291-4.
  6. Mieczysław Cieplewicz. Bombardowanie i ostrzeliwanie Warszawy we wrześniu 1939 r.. „Kronika Warszawy”. 4/48, s. 57, 1981.
  7. Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 17.
  8. Warsaw Tower, urbanity.pl [dostęp: 08.07.2009 r.]
  9. Rezydencja Sienna, urbanity.pl [dostęp: 08.07.2009 r.]
  10. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 14.01.2017 r.]
  11. Eugeniusz Szwankowski: Warszawa. Rozwój urbanistyczny i architektoniczny. Warszawa: Państwowe Wydawnictwa Techniczne, 1952, s. 48.

Oceń: Ulica Sienna w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.98 Liczba ocen:25