Grażyna Zasacka

---

Życiorys

Córka Ludomira i Bogny z domu Majewska, Grażyna Zasacka, w czasie drugiej wojny światowej angażowała się w działalność polskiego podziemia zbrojnego. W okresie od końca czerwca do lipca 1944 roku uczestniczyła w konspiracyjnych szkoleniach „Par II” zorganizowanych w „Bazie Leśnej” położonej w Puszczy Białej, w okolicy Wyszkowa.

Początkowo, obok takich osób jak Maria Swierczewska, Anna Zakrzewska, Maria E. Więckowska, Dorota Łempicka, Anna Wajcowicz oraz Zofia Kasperska, pełniła służbę w drugiej drużynie plutonu kobiecego „Oleńka”, którym dowodziła Zofia Krassowska (ps. „Zosia Duża”). Jednak na czas powstania warszawskiego, została przydzielona do plutonu „Felek”.

11. dnia powstania warszawskiego, Grażyna, towarzysząc pięciu żołnierzom (Jerzy Gawin, Andrzej Samsonowicz, Jerzy Rządkowski, Tadeusz Sumiński, Wojciech Markowski) oraz dwiema sanitariuszkami (Irena Kołodziejska, Stefania Grzeszczak), znalazła się w sytuacji, gdzie została odcięta od swojego batalionu podczas walk o obronę cmentarzy wolskich. Po poniesieniu dużych strat, grupa, w dniach następnych, przeszła do Kampinosu, a stamtąd dotarła na Żoliborz. Po pokonaniu kanałami trasy na Stare Miasto, w końcu odnalazła swoją jednostkę. W niedługim czasie, po ich połączeniu, dotarła na Czerniaków.

Niestety, Grażyna Zasacka została rozstrzelana przez niemieckich żołnierzy około 24 września 1944 roku na Woli. Miała jedynie 22 lata w chwili śmierci. Tego tragicznego dnia, straciły życie również inne, dzielne kobiety, takie jak Irena Kowalska-Wuttke oraz Krystyna Niżyńska. Dzisiaj jej symboliczna mogiła znajduje się na Powązkach Wojskowych obok grobów żołnierzy oraz sanitariuszek z batalionu „Zośka”.

W uznaniu za swoje bohaterstwo, Grażyna Zasacka została odznaczona Krzyżem Walecznych.

---

Oceń: Grażyna Zasacka

---