Stefania Grzeszczak

W okresie okupacji Stefania służyła jako członkini 2. drużyny plutonu żeńskiego „Oleńka”. Na czas trwania powstania warszawskiego została przydzielona do batalionu „Zośka”, gdzie działała na obszarach takich jak Wola, Stare Miasto i Czerniaków.

11. dnia powstania, Stefania, razem z pięcioma żołnierzami, w tym Jerzym Gawinem oraz Andrzejem Samsonowiczem, a także z dwiema sanitariuszkami – Ireną Kołodziejską oraz Grażyną Zasacką, znalazła się w trudnej sytuacji, kiedy zostali odcięci od swojego batalionu podczas obrony cmentarzy wolskich. W kolejnych dniach grupa ta zdołała przedostać się do Kampinosu, a następnie na Żoliborz, a później, wykorzystując kanały, wróciła na Stare Miasto, aby dołączyć do swojego oddziału.

Tragicznie, Stefania poległa 15 września 1944 roku w walkach powstańczych w rejonie ul. Wilanowskiej 1 na Czerniakowie. Miała zaledwie 20 lat w momencie swojej śmierci. Została pochowana w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Zośka” na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A20-3-20). W tym samym miejscu znajduje się symboliczny grób jej siostry Aleksandry „Oleńki”, która zginęła tragicznie 30 stycznia 1944 roku, po aresztowaniu, torturach i egzekucji w gruzach warszawskiego getta.

Stefania Grzeszczak została dwukrotnie odznaczona Krzyżem Walecznych, co jest wyrazem jej odwagi i poświęcenia w walce o wolność.