Henryk Niezabitowski

Wojsko i służby mundurowe

Henryk Szczepan Niezabitowski, znany również pod pseudonimem „Golarz”, przyszedł na świat 26 grudnia 1896 roku w Warszawie. Jego życie zakończyło się 26 czerwca 1976 roku w Radomsku.

Był to człowiek o wszechstronnych osiągnięciach, pełniąc funkcję podporucznika kawalerii rezerwy w Wojsku Polskim. Jako działacz niepodległościowy, przyczynił się do walki o niezależność swojego kraju. Wyróżniał się również sportowymi talentami, zdobywając tytuły wiosłarskie oraz odnosząc sukcesy w hokeju na lodzie.

Niezabitowski miał także zaszczyt reprezentować Polskę na Igrzyskach Olimpijskich, które odbyły się w Amsterdamie w 1928 roku. Jego życie i kariera były nie tylko przykładem osobistego sukcesu, ale również odzwierciedleniem siły i determinacji wielu Polaków w dążeniu do wolności.

Życiorys

Henryk Niezabitowski przyszedł na świat 26 grudnia 1896 roku w stolicy Polski, Warszawie. Pochodził z rodziny Wacława Niezabitowskiego, czeladnika, oraz Antoniny z Kaniewskich. Swoją edukację rozpoczął w 1906 roku, a od 1908 do 1918 roku kształcił się w warszawskim Gimnazjum Mariana Ryłchowskiego, gdzie zdobył maturę.

W 1910 roku zaangażował się w działalność Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” oraz w tajny skauting. Dwa lata później, w 1916 roku, objął funkcję drużynowego I Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta, znanej jako „Czarna Jedynka”. Niezabitowski był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w latach 1915–1918, a w 1918 roku zapisał się na Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

1 listopada 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego, trafiając do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W maju 1920 roku awansował na podchorążego i brał udział w walkach przeciwko bolszewikom, stając się częścią 18. pułku ułanów. 22 września 1920 roku wykazał się odwagą w bitwie pod Nowym Dworem. Po zakończeniu działań wojennych w listopadzie 1920 roku otrzymał urlop oraz mianowanie na stopień podporucznika rezerwy, z datą starszeństwa na 29 listopada 1930 roku, plasując się na 2. lokacie w korpusie oficerów kawalerii.

W 1934 roku, jako oficer rezerwy, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, mając przydział do 2 pułku ułanów w Suwałkach. Jego miejsce zamieszkania znajdowało się w Warszawie, przy ul. Piaskowej 1, a później przeprowadził się do Rudy Malenieckiej. W roku 1939, podczas wojny obronnej, walczył pod Siedlcami oraz bronił Warszawy. Po kapitulacji niestety wpadł w ręce niemieckie, przebywał w obozach jenieckich Hohstein-Born-Kłomino, gdzie stał się organizatorem życia sportowego w obozie, współpracując z Zygmuntem Weissem.

W 1944 roku w Oflagu II D w Gross-Born był członkiem komitetu organizacyjnego olimpiady jeńców wojennych. 15 sierpnia 1944 roku w towarzystwie Weissem, miał zaszczyt uczestniczyć w ceremonii opuszczenia flagi olimpijskiej. Po wojnie pełnił kierownicze role w zarządach eksploatacji dróg publicznych w takich miastach jak Opoczno, Końskie, Kielce i Radomsko. Zmarł 26 czerwca 1976 roku w Radomsku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 47-6-23).

Kariera sportowa

Inspirację do uprawiania sportu Henryk Niezabitowski czerpał już w czasie nauki w gimnazjum. W 1920 roku nawiązał współpracę z AZS Warszawa. W tym klubie zajmował się wioślarstwem oraz hokejem na lodzie. W latach 1920 oraz 1923–1925 zdobył tytuł mistrza Polski w czwórce ze sternikiem, a także w latach 1920 oraz 1925–1927 w ósemce. W 1924 roku wziął udział w akademickich mistrzostwach świata w Warszawie, zdobywając złoty medal w czwórce ze sternikiem.

Wspólnie z Ottonem Gordziałkowskim, Lucjanem Kulejem oraz Władysławem Nadratowskim odniósł zwycięstwo w regatach akademickich w Pawii, a w 1927 roku stał się akademickim mistrzem świata w ósemce. Brał również udział w mistrzostwach Europy, aż trzy razy. Na mistrzostwach w 1925 w Pradze zajął czwarte miejsce w ósemce, w 1926 roku w Lucernie uplasował się na szóstym miejscu, a w 1927 roku w Como zdobył brązowy medal. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie zajął czwarte miejsce w ósemce, a jego ostatnim sportowym sukcesem były wicemistrzostwa Polski w czwórce oraz brązowy medal w ósemce.

Właściwego hokeja na lodzie zaczął uczyć się w 1922 roku w AZS Warszawa, gdzie pełnił rolę bramkarza. Po raz pierwszy wystąpił w międzynarodowym turnieju w Szwajcarii, na przełomie 1924/1925. W 1926 roku został powołany do Reprezentacji Polski w hokeju na lodzie, biorąc udział w mistrzostwach Europy, gdzie rozegrał trzy mecze.

Ordery i odznaczenia

Henryk Niezabitowski był osobą, która otrzymała wiele prestiżowych nagród i odznaczeń, które świadczą o jego odwadze i zasługach. Poniżej przedstawiono szczegółowy wykaz.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4570,
  • Krzyż Niepodległości (16 marca 1937),
  • Krzyż Walecznych,
  • Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931).

Przypisy

  1. a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 08.09.2022 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: NIEZABITOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 22.04.2018 r.]
  3. W. Rylski: Absolwenci Reytana 1918. wne.uw.edu.pl. [dostęp 08.07.2020 r.]
  4. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 – zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  5. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
  6. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 127.
  7. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 587.
  8. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 417.
  9. Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 17.
  10. Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 22.
  11. Wryk 2015 ↓, s. 445–446.
  12. Wryk 2015 ↓, s. 446.
  13. a b c d e Wryk 2015 ↓, s. 447.
  14. a b Wryk 2015 ↓, s. 448.

Oceń: Henryk Niezabitowski

★★★★★
Średnia ocena:4.74 Liczba ocen:18