Aleksander Oborski

Oborski aktywnie brał udział w wojnie z 1792 roku oraz w powstaniu kościuszkowskim, podczas których awansował na porucznika. W 1798 roku wstąpił do Legionów Polskich i uczestniczył w kampanii włoskiej. Po zakończeniu wojny pokojem w Lunéville, powrócił do Polski, lecz w 1807 roku ponownie związał się z wojskiem, by wziąć udział w kampanii pruskiej, gdzie awansował na kapitana 3 Pułku Ułanów, a później został szefem szwadronu w 8 Pułku Ułanów.

Podczas wojny austriackiej walczył w Kawalerii, która liczyła 3504 żołnierzy, pod dowództwem generała Różnieckiego, biorąc udział m.in. w bitwie pod Raszynem. W 1810 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. W czasie wojny 1812 roku, pełniąc funkcję majora w 13 Pułku Srebrnych Huzarów w V korpusie księcia Józefa Poniatowskiego, otrzymał również Order Obojga Sycylii, który został mu przyznany przez Murata.

W 1812 roku opublikował swoje Przepisy polowe w czasie boju, przeznaczone dla jazdy lekkiej oraz wszystkich oficerów tej broni, w tłumaczeniu z języka francuskiego. Rok 1813 przyniósł mu awans na pułkownika, a także przyczynił się do jego zaangażowania w wojny napoleońskie aż do 1814 roku, sztuka, za którą zdobył Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Legii Honorowej. Po zakończeniu służby wojskowej Oborski przekształcił swoje zainteresowania w kierunku malarstwa.

W powstaniu listopadowym, które miało miejsce w 1831 roku, objął dowództwo pułku jazdy sformowanego z ochotników, nazywanego 2 Pułkiem Jazdy Augustowskiej. Uczestniczył w bitwie pod Ostrołęką, która miała miejsce 25 lutego 1831 roku. W kwietniu tego samego roku jego pułk został przemianowany na 7 Pułk Ułanów w okolicach Łowicza. Pułk pod jego dowództwem zdobył 1 krzyż kawalerski oraz 8 złotych i 6 srebrnych odznaczeń.

Mimo jego wysiłków, okazał się on fatalnym organizatorem jazdy w Augustowskiem, a po nim dowództwo pułku objął major Jerzy Bułharyn. Aleksander Oborski zmarł w Lublinie w 1841 roku, pozostawiając po sobie znaczący ślad w historii polskiej kawalerii.