Roman Starzyński

---

Życiorys

Roman Starzyński był synem Alfonsa Karola oraz Jadwigi z Lipskich, a również starszym bratem Mieczysława i Stefana. W 1896 roku wraz z całą rodziną przeniósł się do Łowicza, gdzie zamieszkał w kamienicy przy ulicy Zduńskiej 34. Uczęszczał do lokalnej szkoły realnej, a w 1905 roku brał udział w strajku szkolnym, co skutkowało jego relegowaniem. Ostatecznie, w 1908 roku, ukończył gimnazjum polskie w Warszawie. Podjął studia z zakresu polonistyki, romanistyki oraz historii na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał dyplom Wydziału Filozoficznego w 1913 roku. Jego praca doktorska nosiła tytuł: „Stosunek Niemcewicza do historii narodowej”. Warto również zaznaczyć, że był jednym z założycieli oraz działaczy Związku Młodzieży Niepodległościowej (Filarecja).

W związku małżeńskim z Haliną ze Starzyńskich, będącą jego stryjeczną siostrą, doczekał się syna Krzysztofa. Zdecydował się na służbę wojskową w 1914 roku, zgłaszając się na ochotnika do I Brygady Legionów Polskich. Tam objął stanowisko oficera 5 pułku piechoty, biorąc udział zarówno w I Brygadzie, jak i III Brygadzie. Niestety, w 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Forcie Beniaminów.

2 stycznia 1920 roku, razem z Mieczysławem, rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia tegoż roku dostał przydział na front, aby odbyć praktykę sztabową. W okresie od stycznia do września 1921 roku kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej, kończąc ją z tytułem oficera Sztabu Generalnego oraz przydziałem do Oddziału I Sztabu Generalnego. Przeszedł do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie, gdzie objął funkcję dowódcy batalionu.

W 1929 roku, po przeniesieniu w stan nieczynny, a następnie w stan spoczynku w 1930 roku, zaczął pełnić szereg ważnych ról. W 1929 roku objął stanowisko dyrektora Polskiej Agencji Telegraficznej, a w lipcu 1933 roku został dyrektorem Gabinetu Ministra Poczty i Telegrafów, a także naczelnym dyrektorem Spółki Akcyjnej Polskie Radio. Równocześnie, w latach 1936–1938, przewodniczył Komisji Budżetowej Międzynarodowej Unii Radiofonicznej.

W 1937 roku opublikował swoje wspomnienia z okresu legionowego, zatytułowane „Cztery lata wojny w służbie Komendanta. Przeżycia wojenne 1914–1918”. Niestety, jego życie zakończyło się 5 lipca 1938, a bezpośrednią przyczyną był atak serca. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 139-6-18,19. W jego pogrzebie uczestniczył między innymi gen Kazimierz Jędrzej Sawicki-Sawa, który niósł trumnę.

Awanse

W ciągu swojej kariery Roman Starzyński osiągnął kilka ważnych awansów, które świadczą o jego zaangażowaniu i umiejętnościach w służbie wojskowej. Poniżej przedstawiamy chronologię jego awansów:

• chorąży – 5 maja 1915,
• podporucznik – 1 listopada 1916,
• porucznik,
• kapitan,
• major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 105. lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (jego brat Mieczysław awansował z lokatą 115).

Ordery i odznaczenia

W uznaniu za niezwykłe zasługi oraz bohaterstwo Roman Starzyński został odznaczony szeregiem prestiżowych wyróżnień, które świadczą o jego wkładzie w obronę ojczyzny i służbę społeczną. Jego osiągnięcia są następujące:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6648 – 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości (12 marca 1931),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928),
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia,
• Odznaka „Za wierną służbę”,
• Wielki Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia),
• Komandor Orderu Nilu (Egipt).

---

Oceń: Roman Starzyński

---