Stefan Inis

---

Życiorys

Stefan Inis przyszedł na świat w rodzinie, gdzie ojciec, Julian, pełnił funkcję dyrektora hotelu, a matka, Franciszka z Lewczewskich, uczyła jako nauczycielka. Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia na Wydziale Technicznym warszawskiej Wolnej Wszechnicy Polskiej. W 1912 roku zaczął swoją przygodę ze skautingiem, a w listopadzie 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, przybył do Lublina. Tam wstąpił do 1 Lubelskiego pułku piechoty, z którym brał udział w obronie Lwowa.

Na początku maja 1919 roku, na własną prośbę, przeszedł do 11 pułku ułanów. W randze wachmistrza uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, będąc na froncie od połowy czerwca 1920 roku. 21 września tego roku, podczas zaciętych walk pod Białozierką, wyróżnił się, gdyż jego pluton taczanek został przydzielony do 2 szwadronu 11 pułku ułanów. Objął odpowiedzialność za torowanie drogi dla 1 Brygady Jazdy.

W obliczu silnego oporu ze strony wrogiej piechoty, Stefan Inis podjechał taczanką blisko ich pozycji i ogniem karabinu maszynowego zmusił bolszewików do milczenia, co przysłużyło się osiągnięciu zwycięstwa przez 2 szwadron. Za ten bohaterski czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Decyzję tę potwierdził dekret marszałka Józefa Piłsudskiego, opublikowany w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych z dnia 18 lutego 1922 roku.

W drugiej połowie listopada 1920 roku Stefan Inis został urlopowany z wojska i rozpoczął naukę w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu, którą ukończył w styczniu 1920 roku. Po powrocie, z powrotem przydzielono go do 11 pułku ułanów. Dekret Naczelnika Państwa, datowany na 3 maja 1922 roku, potwierdził jego awans na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1921 roku, co zapewniło mu 378. lokatę w korpusie oficerów jazdy.

Przez całą swoją karierę wojskową służył w 11 pułku ułanów z Ciechanowa, pełniąc różne funkcje, w tym dowódcy szwadronu karabinów maszynowych oraz oficera mobilizacyjnego pułku. W dniu 1 sierpnia 1923 roku awansował na porucznika kawalerii, a w 1932 roku osiągnął stopień rotmistrza. 23 marca 1939 roku był nadal oficerem mobilizacyjnym 11 p. uł. i zajmował 12. lokatę w swoim starszeństwie wśród rotmistrzów kawalerii.

Uczestniczył w kampanii wrześniowej jako część Ośrodka Zapasowego 11 pułku ułanów. 14 września 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej, jednak już 20 października udało mu się odzyskać wolność. Niestety, wkrótce ponownie znalazł się w obozie, skąd trafił do oflagu II C Woldenberg. W tym miejscu doznał poważnych problemów zdrowotnych, chorując na serce, co doprowadziło do jego przeniesienia na leczenie w lazarecie w Ostrzeszowie w maju 1940 roku. Zmarł w tym szpitalu w grudniu 1940 roku.

Stefan Inis spoczywa w zbiorowej mogile na cmentarzu Parafii Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Ostrzeszowie, w sektorze Miejsce Pamięci 2-1-1. Był żonaty z Jadwigą z Pruskich, a ich związek nie przyniósł dzieci.

Ordery i odznaczenia

Stefan Inis był odznaczonym mężczyzną, który otrzymał liczne wyróżnienia za swoje zasługi. Jego osiągnięcia są świadectwem odważnej służby i oddania w trudnych czasach. Wśród jego odznaczeń wyróżniają się:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5104,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 maja 1930),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Państwowa Odznaka Sportowa,
• Odznaka Strzelecka,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929).

Jego osiągnięcia są nie tylko uznaniem jego czynów, ale również inspiracją dla przyszłych pokoleń.

---

Oceń: Stefan Inis

---