Leon Wrzosek

---

Życiorys

W początkowym etapie swojej kariery Leon Wrzosek pracował jako goniec w redakcji „Kuriera Polskiego”. Równocześnie uczęszczał do technikum elektrotechnicznego, co przekładało się na jego późniejsze zatrudnienie jako elektryk-instalator. W 1928 roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej w baonie elektrotechnicznym saperów, który stacjonował w Nowym Dworze Mazowieckim. Po powrocie z wojska, w 1930 roku znów podjął pracę zawodową i równocześnie zaangażował się w działalność związków zawodowych.

W 1932 roku przystąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP), co umożliwiło mu znaczniejsze zaangażowanie w działania na rzecz praw pracowniczych. W 1935 roku był współorganizatorem strajku elektromonterów, który zakończył się sukcesem. Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii, włączył się w akcje zbierania funduszy na wsparcie republikanów.

Bezpośrednio przed wybuchem drugiej wojny światowej, w 1939 roku, został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej, aktywnie walcząc w rejonach takich jak Domanice, Włodawa, Uściług oraz Kamionki Strumiłowe. Po zakończeniu kampanii wrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął społeczną interakcję z byłymi towarzyszami z KPP. Wkrótce po tym zajął się działalnością konspiracyjną w ramach Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR oraz Związku Walki Wyzwoleńczej (ZWW), zajmując się kolportażem wydawanej przez te organizacje prasy.

W marcu 1942 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) oraz Gwardii Ludowej (GL), gdzie wykazał się zdolnościami organizacyjnymi, tworząc grupy bojowe GL na warszawskich osiedlach. Został także zastępcą komendanta warszawskiej dzielnicy Wola, przyjmując odpowiedzialność za zaopatrzenie i zdobywanie broni. Uczestniczył aktywnie w akcjach dywersyjnych na terenie Warszawy oraz w obrzeżach miasta.

Latem 1943 roku zakończył kurs oficerski i został przydzielony do Dowództwa GL Warszawa-Miasto jako oficer od zaopatrzenia i broni. Dodatkowo, pełnił funkcję dowódcy Podokręgu Warszawa-Ochota, co zaowocowało jego uczestnictwem w organizacji batalionu Armii Ludowej im. Czwartaków. W 1944 roku zastał odznaczony za swoje osiągnięcia bojowe, a w czerwcu tegoż roku awansował na stopień podporucznika.

Po wybuchu powstania warszawskiego, Wrzosek objął stanowisko zastępcy dowódcy plutonu oraz koordynował działania Armii Ludowej na Woli, pod kierownictwem Zbigniewa Paszkowskiego „Stacha”. W szczególności brał udział w obronie ulicy Wroniej 6 sierpnia 1944 roku, gdzie odniósł poważne rany, w wyniku których stracił wzrok. Ewakuacja na Stare Miasto nastąpiła, a następnie, 26 sierpnia, odbyła się przez kanały na Żoliborz. Tam, po nieudanej przeprawie przez Wisłę, 30 września 1944 roku, po pewnym czasie trafił do niemieckiej niewoli, a następnie był hospitalizowany w Włoszczowie.

Po wojnie Wrzosek powrócił do Warszawy, gdzie zajął się działalnością społeczno-polityczną. Był jednym z głównych organizatorów Polskiego Związku Niewidomych, a później objął jego przewodnictwo. Przez długi czas piastował również stanowisko prezesa ZBoWiD w Okręgu Warszawskim, a także był członkiem Rady Naczelnej tej organizacji. W 1949 roku reprezentował Polskę jako delegat Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu. W ostatnich latach życia kierował Zarządem Głównym Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów.

Leon Wrzosek został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera B2-tuje-19).

Ordery i odznaczenia

Leon Wrzosek został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego zasługi oraz wkład w życie społeczne i militarne kraju. Oto lista jego nagród:

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy,
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Krzyż Partyzancki,
• Złoty Krzyż Zasługi.

---

Oceń: Leon Wrzosek

---