Leszek Krzemień

Wojsko i służby mundurowe

Leszek Krzemień, znany także jako Maks Wolf, to postać o ciekawym życiorysie, który z pewnością zasługuje na uwagę. Urodził się 28 sierpnia 1905 roku w Warszawie, gdzie spędził większość swojego życia. Zmarł tamże, 27 sierpnia 1997 roku, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo.

Był generałem brygady Wojska Polskiego, co miało miejsce w roku 1951. Poza tym, Krzemień był również związany z komunistycznym ruchem, co w jego karierze politycznej miało znaczący wpływ.

W ciągu swojego życia doświadczył wielu trudnych chwil, w tym kilkakrotnych uwięzień, które kształtowały jego poglądy oraz działania.

Życiorys

Leszek Krzemień urodził się w rodzinie Michała, który był buchalterem, oraz Balbiny z Uzdańskich, w 1870 roku. Swoją edukację rozpoczął w 1922 roku, kończąc 6 klas Gimnazjum Zrzeszenia Nauczycielskiego w Warszawie. Od tego momentu zaangażował się w działalność komunistycznego ruchu młodzieżowego. Już w 1921 roku objął stanowisko szefa okręgu Komunistycznego Związku Młodzieży Polski.

W 1934 roku stał się członkiem Sekretariatu Komitetu Centralnego KZMP. Od 1924 roku Krzemień był także członkiem Komunistycznej Partii Polski, gdzie do 1938 roku pełnił funkcję kierownika Wydziału Wojskowego w Komitecie Centralnym KPP. W latach 1928–1931 odbył naukę w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie. W wyniku swojej działalności komunistycznej wielokrotnie trafiał do więzienia, spędzając tam łącznie około 9 lat.

W 1939 roku, w obliczu wybuchu II wojny światowej, Krzemień uciekł do strefy sowieckiej. Tam znalazł zatrudnienie w Fabryce Mleka w Barnauł. W maju 1943 roku został wcielony do formowanego w ZSRR ludowego Wojska Polskiego jako szeregowy. Po przybyciu do obozu w Sielcach nad Oką został mianowany zastępcą dowódcy 2 dywizjonu przeciwpancernego i awansowany na podporucznika w korpusie oficerów politycznych.

Reprezentując wojsko, od maja 1943 pełnił funkcję szefa Wydziału Wojskowego Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich. Jego kariera wojskowa postępowała szybko – był zastępcą do spraw polityczno-wychowawczych 2 pułku czołgów od sierpnia 1943 roku, a od września tego samego roku – 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. W marcu 1944 objął stanowisko zastępcy dowódcy do spraw polityczno-wychowawczych w 1 Brygadzie Artylerii Armat, a w lipcu 1944 roku przeniósł się do pracy etatowej w Wydziale Wojskowym Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich. W tym samym roku został również członkiem Polskiej Partii Robotniczej.

Między majem a październikiem 1945 roku Krzemień był delegatem Rządu RP jako szef Polskiej Misji Wojskowej w Wiedniu. Następnie, awansując na pułkownika, objął stanowisko zastępcy III wiceministra obrony narodowej. W latach 1946-1947 był szefem Kancelarii Wojskowej Prezydenta RP Bolesława Bieruta oraz członkiem Głównej Komisji Odznaczeniowej. Od lipca 1947 działał jako delegat Ministra Obrony Narodowej dla realizacji umów zagranicznych, a w okresie 1948-1950 był zastępcą dowódcy Okręgu Wojskowego Nr IV we Wrocławiu.

W latach 1950-1954 sprawował funkcję zastępcy szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Dzięki zarządzeniu Prezydenta RP Bolesława Bieruta z 26 stycznia 1951 roku, awansował do stopnia generała brygady. Następnie, od kwietnia 1954 do grudnia 1955, Krzemień był szefem Polskiej Misji Wojskowej w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych. Po powrocie do kraju przeszedł do rezerwy. Od grudnia 1955 do maja 1957 pracował jako zastępca redaktora naczelnego „Trybuny Ludu”.

W sierpniu 1957 roku ponownie powołany do służby wojskowej, objął stanowisko pełnomocnika rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej ds. pobytu Wojsk Radzieckich w Polsce, a także przewodniczącego polskiej delegacji w Komisji Mieszanej. W lutym 1961 roku uzyskał tytuł magistra historii w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W wyniku reorganizacji, 9 kwietnia 1968 roku, został przeniesiony w stan spoczynku.

Na emeryturze angażował się w pisanie książek oraz artykułów, w których propagował tematykę działalności KZMP i KPP. Na kongresach Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w latach 1974 i 1979 został wybrany do Rady Naczelnej ZBoWiD. Warto zauważyć, że Krzemień był żonaty od 1940 roku z Zofią z domu Gaszyńską, mając z nią córkę oraz syna.

Zmarł w Warszawie, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze B2-12-24.

Awanse

W czasie swojej służby w ludowym Wojsku Polskim, Leszek Krzemień zdobył kilka awansów, które świadczą o jego zaangażowaniu oraz umiejętnościach wojskowych. Oto zestawienie jego kolejnych stopni wojskowych:

  • szeregowy – 1943,
  • podporucznik – brak danych,
  • porucznik – 1943,
  • kapitan – 1943,
  • major – 1943,
  • podpułkownik – 1945,
  • pułkownik – 1946,
  • generał brygady – 1951.

Wybrane publikacje

Leszek Krzemień to postać, której prace i publikacje mają istotne znaczenie w kontekście polskiej historii politycznej oraz społecznej. Oto wybrane osiągnięcia oraz wystąpienia, które doskonale ilustrują jego myśli i zaangażowanie w sprawy kraju:

  • Polska odrodziła się: przemówienie delegata Tymczasowego Rządu Polskiego na Węgry i Austrię wygłoszone przez radio w Budapeszcie dn. 14 lipca 1945 r., wydane przez Wyd. Komit. Pomocy Repatriantom Polskim na Węgrzech w 1945,
  • O ojczyźnie i patriotyzmie, opublikowane w Warszawie przez Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej w 1951 (drugie wydanie z 1953),
  • By słowa nasze chwytały za serce: rzecz o agitacji, Warszawa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1953,
  • Przeciwko ideologicznemu rozbrajaniu partii: o niektórych problemach rewizjonizmu na tle pewnych publikacji prasowych w Polsce w latach 1956–1957, Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1958 (wydanie z 1959 oraz przekład rosyjski z 1959),
  • Kropla w potoku, tom 1–2, Warszawa: „Iskry”, 1961 (drugie wydanie w 1963),
  • Dwudziestolatki początku wieku XX: o ludziach, pracy i walce młodzieży komunistycznej w Polsce w latach 1918–1928, Warszawa: „Iskry”, 1967,
  • Spór o dziedzictwo ideowe KPP, Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1970,
  • Związek Młodzieży Komunistycznej w Polsce: pierwsze dziesięciolecie 1918–1928, Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1972,
  • Szkice polemiczne w związku z dyskusją o Drugiej Rzeczypospolitej i o roli Komunistycznej Partii Polski, Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1974,
  • Czas wojny, Warszawa: „Książka i Wiedza”, 1980,
  • Zbuntowani: opowieść o KZMP, Warszawa: „Iskry”, 1987.

Publikacje Krzemienia nie tylko dokumentują jego przemyślenia, lecz także ukazują szerszy kontekst historyczny oraz społeczny, w jakim funkcjonował. Jego prace są często źródłem inspiracji oraz materiałem do dyskusji na temat historii Polski.

Ordery i odznaczenia

Leszek Krzemień był osobą, która zdobyła szereg prestiżowych wyróżnień i odznaczeń, odzwierciedlających jego zasługi oraz zaangażowanie w różnorodne dziedziny życia publicznego. Wśród nagród, które otrzymał, znajdują się:

  • Order Sztandaru Pracy I klasy (1955),
  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945),
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1 sierpnia 1947),
  • Złoty Krzyż Zasługi (1946),
  • Srebrny Krzyż Zasługi (1945),
  • Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1967),
  • Medal im. Ludwika Waryńskiego (1986),
  • Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (Czechosłowacja).

Podkreślają one nie tylko jego osiągnięcia, ale również poświęcenie w służbie patriotycznej i społecznej, stanowiąc ważny element jego dziedzictwa.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 31.07.2023 r.]
  2. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 293.
  3. a b J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 292–294.
  4. M.P. z 1947 r. nr 143, poz. 862 „za zasługi położone przy organizacji Kancelarii Wojskowej Prezydenta R.P. oraz uporządkowanie systemu odznaczeń”.
  5. Życie Partii, styczeń – marzec 1987, s. 55.

Oceń: Leszek Krzemień

★★★★★
Średnia ocena:4.71 Liczba ocen:23