Zbigniew Madaliński

---

Życiorys

Zbigniew Madaliński, urodzony 17 grudnia 1897 roku w Warszawie, pochodził z rodziny Józefa oraz Ewy z Rogaczewskich. Już w 1909 roku rozpoczął edukację w szkole technicznej prowadzonej przez Jerzego Kühna. W 1913 roku, w listopadzie lub grudniu, dołączył do Związku Strzeleckiego, co było pierwszym krokiem na drodze do jego późniejszej kariery wojskowej.

W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, gdzie brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką, w której odniósł ranę 6 lipca 1916 roku. Po zakończeniu I wojny światowej, od 1 grudnia 1918 roku, znalazł się w odrodzonym Wojsku Polskim, gdzie został skierowany do służby na polsko-litewskiej linii demarkacyjnej.

W trakcie wojny polsko-bolszewickiej pełnił dowództwo nad kompanią ochotników wileńskich od 14 lipca 1920 roku. Jego heroizm szczególnie ujawnił się 24 lipca podczas bitwy pod Kuźnicą Białostocką, gdzie jego siły stawiły skuteczny opór liczniejszemu wrogowi, co pozwoliło mu uniknąć niewoli. Za swoje niezwykłe męstwo Madaliński został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie kontynuował swoją służbę w Wojsku Polskim. 23 sierpnia 1924 roku otrzymał awans na podporucznika w korpusie oficerów piechoty, z datą 1 lipca 1924 roku oraz starszeństwem od 1 stycznia 1924 roku. Następnie został przeniesiony do 82 pułku piechoty w Brześciu i awansowany na porucznika piechoty z datą 1 stycznia 1926 roku. W 1927 roku przeniesiono go do 54 pułku piechoty w Tarnopolu, a 31 października 1928 roku przeszedł w stan spoczynku.

Mieszkał w Wołominie przy ul. Trakt Warszawski 24 i w 1934 roku, jako porucznik stanu spoczynku, zajmował 1. lokatę w starszeństwie w swoim korpusie. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Warszawa Miasto III i był przewidziany do użycia w czasie wojny. Podczas września 1939 roku uczestniczył w walkach, dowodząc kompanią w Samodzielnej Grupie Operacyjnej „Polesie”. Po udaniu się w kierunku zachodnim, uniknął niewoli i w połowie stycznia 1940 roku dotarł do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego i awansował na kapitana.

Po wojnie, w 1947 roku, Madaliński opuścił Anglię na rzecz Kanady, jednak w 1978 roku zdecydował się na powrót do Polski. Zmarł 18 marca 1983 roku w Siedlcach i został pochowany nacmentarzu Centralnym (sektor XIII, rząd W, grób 13). Był dwukrotnie żonaty; w 1928 roku ożenił się z Janiną Korwin-Krukowską, a w 1936 roku z Łucją Urbańską (1911–1997). Jego druga żona służyła podczas II wojny światowej w armii gen. Władysława Andersa oraz w 300 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Mazowieckiej”, pełniąc funkcję kaprala w Pomocniczej Lotniczej Służbie Kobiet jako kancelistka. Zbigniew Madaliński nie doczekał się potomstwa.

Ordery i odznaczenia

W dorobku Zbigniewa Madalińskiego znajduje się wiele cennych wyróżnień, które świadczą o jego zasługach i poświęceniu w służbie dla kraju. Oto lista jego odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5865, nadany 20 listopada 1922,
• Krzyż Niepodległości, przyznany 20 grudnia 1932, „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej nr 1255,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami,
• Odznaka „Za wierną służbę”.

---

Oceń: Zbigniew Madaliński

---