Jan Bratkowski

Kultura i sztuka

Jan Andrzej Bratkowski, urodzony 24 stycznia 1931 roku w Warszawie, był znanym polskim aktorem oraz reżyserem. Swoje życie i karierę związał z tym pięknym miastem, gdzie również zmarł 18 grudnia 2015 roku.

Przez wiele lat tworzył niezapomniane występy w teatrach, zostawiając trwały ślad w polskim środowisku artystycznym.

Życiorys

Jan Bratkowski to wybitny reżyser teatralny oraz byłym aktor. Ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWST w Warszawie w 1953 roku. Już w tym samym roku rozpoczął swoją karierę aktorską, występując w Teatrze Polskim w Warszawie, a następnie, od 1956 roku, w Teatrze Młodej Warszawy.

W 1961 roku Jan Bratkowski ukończył również studia na Wydziale Reżyserskim PWST w Warszawie, co otworzyło mu drogę do kariery reżyserskiej. W latach 1968–1972 pełnił funkcję dyrektora Teatru Dramatycznego w Warszawie, a od 1978 do 2000 roku reżyserował wiele spektakli w Teatrze Polskim w Warszawie.

W dodatku, w latach 1973–1993 Jan Bratkowski był wykładowcą na Wydziale Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTViT w Łodzi. Posiadał tytuł profesora sztuk filmowych w dziedzinie reżyserii teatralnej oraz telewizyjnej.

Warto również dodać, że Jan Bratkowski jest ojcem Piotra Bratkowskiego, który kontynuuje artystyczne tradycje rodziny.

Kariera sceniczna

lata 50.

Jan Bratkowski zadebiutował w teatrze 26 stycznia 1953 roku na scenie warszawskiej PWST, wcielając się w postać Ryjka w dramacie „Sen nocy letniej” Wiliama Szekspira. Jego talent szybko dostrzegli krytycy oraz widzowie, co zaowocowało licznymi występami w kolejnych przedsięwzięciach teatralnych. Wśród nich warto wymienić:

  • 14 IV 1953: „Panna Maliczewska” Gabriela Zapolskiej, w reżyserii Janiny Romanówny, gdzie wystąpił w podwójnej roli Edeka i Kolegi 2,
  • 3 X 1953: „Horsztyński” Juliusza Słowackiego, na deskach Teatru Polskiego pod okiem Edmunda Wiercińskiego, w roli Sługi Hetmana,
  • 29 I 1954: „Lubow Jarowaja” Konstantina Treniewa, w reżyserii Bronisława Dąbrowskiego, gdzie ożywił postacie Konwojenta II i Obywatela II,
  • 9 V 1954: W „Juliuszu i Ethel” autorstwa Leona Kruczkowskiego, reżyserowanego przez Aleksandra Bardiniego, w roli Monter,
  • 25 VI 1955: „Lorenzaccio” Alfreda de Musseta, ponownie z Edmundem Wiercińskim, gdzie odegrał Leon Strozzi,
  • 6 IV 1956: „Słowo o Jakubie Szeli” Bruna Jasieńskiego w reżyserii Wojciecha Siemiona,
  • 10 VI 1956: W „Kłamstwie politycznym” Vercorsa, gdzie wystąpił w potrójnej roli reżysera, autora oraz Rebello (Klub Aktorski przy redakcji „Po prostu”),
  • 19 VI 1956: „Eskapada” Rogera Mac Dougalla, w reżyserii Ireny Babel, jako William Saxon (Teatr Młodej Warszawy),
  • 19 XI 1956: „105 wieża północna” Janiny Morawskiej, w reżyserii Janusza Strachockiego,
  • 30 I 1957: „Warszawianka” Stanisława Wyspiańskiego, w reżyserii Janusza Strachockiego (Teatr Młodej Warszawy),
  • 26 XI 1957: „Nasze miasto” Thornton Wildera, jako asystent reżysera PWST w Teatrze Współczesnym, Warszawa,
  • 25 XII 1957: „Pastorałka” Leon Schillera, w podwójnej roli Chłopa i Rabina, w reżyserii Stanisławy Perzanowskiej (Teatr Współczesny, Warszawa),
  • 29 V 1958: „Amfitryo” Franciszka Zabłockiego, w reżyserii Jerzego Kreczmara, jako asystent reżysera,
  • 23 X 1958: „Opera za trzy grosze” Bertolta Brechta, w reżyserii Konrada Swinarskiego, w podwójnej roli Matyjasza „Kikuta” oraz asystenta reżysera,
  • 25 XII 1958: W „Pastorałce” Leon Schillera, w podwójnej roli Chłopa oraz Pasterza (Teatr Współczesny, Warszawa),
  • 6 V 1959: „Beatrix Cenci” Juliusza Słowackiego, w reżyserii Jan Kreczmar, jako asystent reżysera.

lata 60.

  • 5 III 1960: „Ladacznica z zasadami” Jean-Paul Sartre’a, na stanowisku reżysera (Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego, Koszalin),
  • 13 VI 1960: „Orfeusz” Jean Cocteau, gdzie również zajmował się reżyserią (Teatr Współczesny, Warszawa),
  • 14 I 1961: „Męczeństwo z przymiarką” Ireneusza Iredyńskiego, znów jako reżyser (Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa),
  • 10 VI 1961: „Ustępliwy kochanek” Grahama Greene’a, także z czaszą reżysera (Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa),
  • 24 III 1962: „Krucjata” w reżyserii Krzysztofa Choińskiego (Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa),
  • 12 IV 1962: „Przed maturą” Jose Andre Lacour, jako reżyser (Teatr Rozmaitości, Wrocław),
  • 25 X 1962: „Poemat pedagogiczny” Anton Makarenko, reż. (Praski Teatr Ludowy, Warszawa),
  • 12 I 1963: „Klub Pickwicka” Charlesa Dickensa, jako reżyser i inscenizator (Teatr Powszechny w Łodzi),
  • 6 VI 1963: „Fizycy” Friedricha Dürrenmatt’a, na pozycji reżysera (Teatr Rozmaitości, Wrocław),
  • 10 X 1963: „Przygody dobrego wojaka Szwejka” Jaroslava Haška, jako reżyser oraz autor adaptacji scenicznej (Praski Teatr Ludowy, Warszawa),
  • 10 I 1964: „Przed zachodem słońca” Gerharta Hauptmanna, w roli reżysera,
  • 3 V 1964: „Przed maturą” Jose Andre Lacour, także jako reżyser (Praski Teatr Ludowy, Warszawa),
  • 8 XI 1964: „Ile dróg – ile pieśni” – program kabaretowy, gdzie pełnił rolę reżysera oraz autora scenariusza (Sala Kongresowa PKiN, Warszawa),
  • 20 XII 1964: „Przygody dobrego wojaka Szwejka” Jaroslava Haška, adaptacja sceniczna w Teatrze Współczesnym w Szczecinie.

lata 70.

  • 24 IX 1970: „Lekki ból” Harolda Pintera, jako reżyser (Teatr Dramatyczny, Warszawa),
  • „Kochanek” Harolda Pintera, również w roli reżysera (Teatr Dramatyczny, Warszawa),
  • 15 V 1971: „Król Mięsopust” Jarosława Marka Rymkiewicza, jako reżyser (Teatr Dramatyczny, Warszawa),
  • 10 III 1972: „Król Mięsopust” Jarosława Marka Rymkiewicza, w reżyserii (Teatr w Lublanie),
  • 18 I 1973: „Sama Słodycz” Ireneusza Iredyńskiego (prapremiera), jako reżyser (Teatr Polski, Wrocław),
  • 13 XI 1973: „Operetka” Gombrowicza Witolda, jako reżyser (Teatr w Nowym Sadzie),
  • 9 I 1975: „Manon Lescaut” Vítězslava Nezvala, pełnił funkcję reżysera i opracowania dramaturgicznego (Teatr Rozmaitości, Warszawa),
  • 4 III 1977: „Tramwaj zwany pożądaniem” Tennessee Williamsa, z reżyserią i opracowaniem tekstu (Teatr im. Stefana Jaracza, Łódź),
  • 26 V 1977: „Historia o Miłosiernej, czyli Testament psa” Ariano Suassuny, jako reżyser (Teatr Polski, Wrocław),
  • 2 III 1978: „Pierwszy dzień wolności” Leona Kruczkowskiego, również jako reżyser (Teatr Watżarow, Błagojewgrad),
  • 29 VI 1979: „Zdrada” Harolda Pintera, jako reżyser (Teatr Powszechny, Warszawa),
  • 30 XII 1979: „Gorzkie żale w stróżówce” Istvána Csurki, w pozycji reżysera.

lata 80.

  • 31 XII 1980: „Wspomnienie” Johna Murrela, jako reżyser,
  • 19 XI 1981: „Ołtarz wzniesiony sobie” Ireneusza Iredyńskiego (prapremiera) – jako reżyser,
  • 20 V 1982: „Żegnaj Judaszu” Ireneusza Iredyńskiego, pełniący funkcję reżysera,
  • 21 X 1982: „Terroryści” Ireneusza Iredyńskiego (prapremiera) – jako reżyser,
  • 19 XII 1982: „Terroryści” Ireneusza Iredyńskiego – reżyser (Teatr Nowy, Łódź),
  • 10 V 1983: „Czapa, czyli śmierć na raty” Janusza Krasińskiego – jako reżyser,
  • 1 XI 1983: „Terroryści” Ireneusza Iredyńskiego – jako reżyser (Dramsko Pozoriste, Belgrad),
  • 9 II 1984: „Szalona Greta” Stanisława Grochowiaka, w reżyserii Jana Hamerszmita, gdzie pełnił rolę opieki artystycznej,
  • 10 III 1984: „Przygody dobrego wojaka Szwejka” Jaroslava Haška, w reżyserii Bohdana Mikuća, będącego także adaptacją (Teatr im. Juliusza Osterwy, Gorzów Wielkopolski),
  • 10 V 1984: „Ja, Michał z Montaigne” Józefa Hena – na pozycji reżysera,
  • 14 III 1985: „Kreacja” Ireneusza Iredyńskiego – jako reżyser,
  • 18 I 1986: „Zmierzch” Izaaka Babel’a – jako reżyser (Teatr Nowy, Łódź),
  • 4 XII 1986: „Przyszedł mężczyzna do kobiety” Semena Złotnikowa – jako reżyser (Teatr Nowy, Łódź),
  • 21 XII 1986: „Burza” Williama Szekspira – jako reżyser (Teatr Nowy, Łódź),
  • 17 XI 1987: „Krótka noc” Władysława Lecha Terleckiego – w roli reżysera,
  • 24 XI 1988: „Adwokat i róże” Jerzego Szaniawskiego – w funkcji reżysera,
  • 3 VI 1989: „Indyk” Sławomira Mrożka – reżyser (Teatr im. Stefana Jaracza, Łódź).

lata 90.

  • 8 II 1990: „Grube ryby” Michała Bałuckiego – na czołowej pozycji reżysera,
  • 17 V 1990: „Pierścień wielkiej damy, czyli ex-machina” Durejko Cypriana Kamila Norwida – jako reżyser,
  • 5 I 1991: „Szkoła obmowy” Wojciecha Bogusławskiego – pełnił rolę reżysera,
  • 16 X 1992: „Radosny jubileusz” Jan Bratkowski – znów w roli reżysera,
  • 20 II 1993: „Świętoszek” Moliera – jako reżyser,
  • 23 X 1993: „Wujaszek Wania” (sztuka) Antonina Czechowa – jako reżyser (Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego, Kalisz),
  • 1 X 1994: „Popołudnie kochanków” Józefa Hena – w roli reżysera,
  • 25 II 1995: „Uriel Akosta” Karla Gutzkowa – w funkcji reżysera (Teatr Żydowski im. Ester Rachel Kamińskiej, Warszawa),
  • 13 I 1996: „Mieszczanin szlachcicem” Moliera – jako reżyser z opracowaniem dramaturgicznym (Teatr im. Stefana Jaracza, Olsztyn),
  • 23 IV 1996: „Indyk” Sławomira Mrożka – w roli reżysera,
  • 26 IV 1997: „Polityka” (dramat) Włodzimierza Perzyńskiego – w funkcji reżysera,
  • 6 II 1999: „Lekkomyślna siostra” Włodzimierza Perzyńskiego – jako reżyser,
  • 2 V 1999: „Szkoła mężów” Moliera – reżyseria i opracowanie tekstu (Teatr Polski, Bydgoszcz).

wiek XXI

  • 20 V 2000: „Nas troje” Marek Koterski – jako reżyser (Teatr Ochoty – Ośrodek Kultury Teatralnej, Warszawa),
  • 24 II 2001: „Szkoła mężów” Moliera – reżyseria i układ tekstu (Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego, Radom),
  • 21 IV 2001: „Pułapka na myszy” (sztuka) Agathy Christie – jako reżyser,
  • 13 XI 2001: „Pokojówki” Jean Geneta, reż. Mateusz Dymek – pełnił rolę w opiece artystycznej (Teatr Studyjny PWSFTViT, Łódź),
  • 9 II 2002: „Pułapka na myszy” (sztuka) Agathy Christie – jako reżyser (Teatr im. Adama Mickiewicza, Częstochowa),
  • 16 III 2002: „Pułapka na myszy” (sztuka) Agathy Christie – w roli reżysera (Teatr Nowy im. Gustawa Morcinka, Zabrze),
  • 28 III 2003: „Opera mydlana” György Spiró – jako reżyser (Teatr Nowy, Łódź),
  • 19 XII 2003: „Przy drzwiach zamkniętych” Jean-Paul Sartre’a – oranżeria reżysearska (Teatr Ochoty – Ośrodek Kultury Teatralnej, Warszawa),
  • 3 II 2006: „Nieprzyjaciel” Juliena Greena – jako reżyser (Teatr Nowy, Łódź),
  • 8 IV 2006: „Masz być szczęśliwy” Simona Burta – jako reżyser (Teatr Ochoty – Ośrodek Kultury Teatralnej, Warszawa).

Utwory

Jan Bratkowski jest autorem dwóch znakomitych spektakli Teatru Telewizji, które zapisały się w historii polskiego teatru. Oto szczegóły dotyczące tych produkcji:

  • „Próba rekonstrukcji” – spektakl w dwóch częściach, który miał swoją premierę w dniach 14–15 maja 1981,
  • „Radosny jubileusz” – spektakl, którego premiera miała miejsce 16 października 1992.

Telewizja

Debiut reżyserski Jan Bratkowskiego datuje się na 14 czerwca 1956 roku. Miał on miejsce w Teatrze Telewizji, gdzie wystawił sztukę „Kłamstwo polityczne” autorstwa Vercorsa. Jego dorobek artystyczny obejmuje również reżyserię „Opowieści wigilijnej” Charlesa Dickensa w 1958 roku, której obsadę wzbogacił Michał Anioł Bogusławski. Ponadto, Bratkowski zrealizował przeszło 70 innych spektakli w Teatrze Telewizji.

lata 60.

W roku 1962, 9 lipca, zrealizował „Pierwsze kroki” według Leon Pasternaka. Kolejnym ważnym wydarzeniem w jego twórczości było „Noc w oberży” Lorda Dunsany, wystawione 17 października tego samego roku. W 1963 roku Bratkowski podjął się reżyserii „Silniejszej” (znanej także jako „Aktorki. Parias”) autorstwa August Strindberga, a także „Ruchomych piasków” z udziałem Piotra Choynowskiego. Kontynuując w 1964 roku, zrealizował „Stworzenie świata” według Jerzego Janickiego oraz „Ladacznicę z zasadami” Jean-Paul Sartre’a, a rok później „Ta wieś Mogiła” autorstwa Jerzego Broszkiewicza.

W 1965 roku zagościł na antenie z adaptacją „Rano przeszedł huragan” Władysława Machejka, natomiast w 1966 roku z sukcesem przyciągnął uwagę widzów adaptacją „Ostatniego” Maksyma Gorkiego oraz „Oczekiwania” autorstwa Willisa Halla w Teatrze Sensacji „Kobra”. Nie można zapomnieć o „Przygodach dobrego wojaka Szwejka” Jaroslava Haška, które ożywiły telewizyjny ekran 23 maja 1966 roku. W kolejnych latach, jego twórczość niosła różnorodność gatunkową, obejmując utwory takie jak „Drewniany talerz” Edmunda Morrisa, „Czekam na swego mordercę” w adaptacji Andrzeja Szypulskiego, poprzez „Asmodeusza” François Mauriaca, do „Grającego pomnika” Macieja Patkowskiego.

lata 70.

W szczytowym okresie twórczości Bratkowskiego, w 1970 roku, miały miejsce znaczące wydarzenia teatralne. W marcu zaprezentował 3-częściowy spektakl „Szal” autorstwa Francisa Durbridge’a. Kontynuacją tej tradycji była „Zabawa” autorstwa Momo Kapora, a także kolejne 3-częściowe inscenizacje, takie jak „Melissa” w grudniu. Wśród jego działań w 1971 roku znalazła się reżyseria „Fotografii w gazecie” z Aleksandrem Minkowskim.

Następne lata przyniosły tajemnicze tytuły jak „Kordian i cham” według Leona Kruczkowskiego oraz „Jak błyskawica” Francisa Durbridge’a. W 1973 roku zrealizował „Kto winien?”, by następnie w 1974 roku zrealizować „Starszego syna” Aleksandra Wampiłowa. Zarówno w 1974, jak i 1975 roku Bratkowski kontynuował swoim artystycznym poszukiwaniem, tworząc spektakle takie jak „Dom pod miastem” Imre Sarkadiego oraz adaptację „Epidemia zbrodni”. Jego działalność teatralna zaowocowała również w 1976 roku, tworząc unikalne przedstawienia w tym „Wieczór Trzech Króli” Williama Shakespeare’a oraz „Daleko od Sodomy” Eugene’a O’Neilla. W 1978 roku, na podstawie tekstu Siegfrieda Lenza, odbyła się premiera „Państwo S. oczekują gości”, a w 1979 roku zrealizował przedstawienie „Skandal w Hellbergu” Jerzego Broszkiewicza.

lata 80.

W 1980 roku zadebiutował „Doktorem Nazarowem” według Walerija Brumela i Jurija Szpitalnego, zaś 13 sierpnia tego samego roku zrealizował „Tylko martwy kolega jest dobrym kolegą” pióra Winfrieda Bauera. Dwa lata później, w 1981 roku, pojawiła się 2-częściowa inscenizacja „Próba rekonstrukcji” w jego reżyserii. W październiku 1984 roku zrealizował „Okno na morze” autorstwa Nicolasa Boileau i Thomasa Narcejaca, a w 1986 roku „Podejrzenie” Leslie Sands oraz „Solo na bicie zegara” Oswalda Zahradnika. Ostatni spektakl lat 80. to „Milczenie morza”, który odbył się 23 marca 1989 roku w adaptacji Vercorsa.

lata 90.

W latach 90. kontynuował twórcze starania, zaczynając od „Człowieka z budki suflera”, co miało miejsce 23 kwietnia 1990 roku. Rok później zaprezentował „Skąpca” Moliera oraz „Grube ryby”, gdzie zagrał Michał Bałucki. W 1996 roku zrealizował niepowtarzalną „Zęby” autorstwa Toma Stopparda oraz „Nieprzyjaciela” według Juliena Greena, która zakończyła jego intensywny okres reżyserski.

Film

Po raz pierwszy widzowie mogli zobaczyć go na dużym ekranie 24 kwietnia 1954 roku, kiedy to zadebiutował w filmie propagandowym noszącym tytuł Trzy opowieści, gdzie wcielił się w rolę junaka Stefana Makowskiego. Jego wpływ na środowisko filmowe nie ograniczał się jednak tylko do aktorstwa, bowiem przez wiele lat pełnił funkcję pedagoga, opiekując się ponad 40 krótkimi filmami szkolnymi oraz widowiskami telewizyjnymi. Wśród nich można wyróżnić takie dzieła jak:

  • 1980: Palacz zwłok (czas: 30′) reż. Tomasz Wiszniewski,
  • 1983:
  • 1985:
    • Żałoba przystoi Elektrze (13½’) reż. Gonzalez Juan Diego Caicedo,
    • Zbrodnia i kara (16′) reż. Maria Oberman,
    • Opowiadanie o zoo (23′) reż. Helena Dąbrowska,
    • O starym (23′) reż. Wojciech Molski,
    • Jest tam kto? (18½’) reż. Antonio Mitriceski,
    • Fizycy (17½’) reż. Samir Ibrahim Zedan,
    • Dach nad głową (23′) reż. Maria Oberman oraz Łukasz Wylężałek,
    • Człowiek i słoń (16′) widowisko tv, reż. Barbara Myszyńska,
  • 1986:
    • Zaproszenie na egzekucję (25⅞’) reż. Piotr Perz,
    • Długa łatwa noc (20½’) reż. Władysław Pasikowski,
    • Czasu jutrzennego (22¾’) reż. Piotr Włodarski,
  • 1987:
    • Przed odlotem (12⅞’) reż. Grzegorz Płocha,
    • Powrót z wyspy Torcello (20¾’) reż. Jarosław Faliński,
    • Policja (25½’) reż. Jerzy Krysiak,
    • Opowieść o ordynarnym szaleństwie (25⅞’) reż. Mitko Panov,
    • Jak kochać życie? (30⅓’) reż. Józef Luszpiński,
    • Fizycy (9⅛’) reż. Krzysztof Rurka Rex-Jarnot,
    • Drugi pokój (13⅞’) reż. Andrzej Dec,
    • Ciemne morze (14⅜’) reż. Mariusz Grzegorzek,
    • Cela (13⅔’) reż. Rafał Mierzejewski,
    • A oni lecieli na Księżyc (13¼’) reż. Żivota Saratlić,
  • 1988:
    • Zwolniony (9⅜’) reż. Ewa Walewska,
    • Zatrudnienie (11⅛’) reż. Wojciech Szumowski,
    • Z życia marionetek (23′) reż. Andrzej Kraszewski,
    • Wzgórza jak białe słonie (12¾’) reż. Antoni Borzewski,
    • Szklana góra (22⅞’) reż. Jolanta Dylewska,
    • Strażnik (16⅛’) reż. Witold Szymczyk,
    • Psie serce! (18⅜’) reż. Maciej Szelachowski,
    • Pomoc zimowa (11⅝’) reż. Małgorzata Trznadel,
    • Kazanie na górze (14′) reż. Stefan Chazbijewicz,
    • Już blisko (15′) reż. Witold Świętnicki,
    • Audiencja (24⅓’) reż. Jerzy Zalewski,
  • 1989:
    • Studio Q (24′) reż. Ruben Balderas Salas,
    • Stereometria (17⅞’) widowisko tv, reż. Robert Kaczmarek,
    • Pokój (13⅞’) reż. Andrzej Gajewski,
    • Elegia dla jednej pani (21¼’) reż. Dariusz Jabłoński,
    • Ciemności kryją Ziemię (17⅞’) reż. Grzegorz Kruszewski,
  • 1990:
    • Opowiadanie o zoo (23′) reż. Andrzej Lelito,
    • Grać! (19¼’) reż. Marek Biszczanik.

Nagrody

Jan Bratkowski, uznawany za wybitnego reżysera, zdobył liczne nagrody i odznaczenia w swojej karierze, które podkreślają jego znaczący wkład w kulturę i sztukę teatralną w Polsce.

  • 1965: Złoty Ekran za rok 1964 za reżyserię sztuki Ta wieś Mogiła autorstwa Jerzego Broszkiewicza w Teatrze TV (nagroda indywidualna),
  • 1968: Nagroda Komitetu ds. Radia i TV dla spektaklu Teatru TV – Drewniany talerz Edmunda Morrisa (nagroda zespołowa),
  • 1970: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • 1988: Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
  • 2011: Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w dziedzinie szkolnictwa artystycznego.

Przebieg pracy

W ciągu swojej 50-letniej kariery aktorskiej, Jan Bratkowski miał możliwość występowania na scenach 29 różnych teatrów w takich miastach jak: Koszalin, Szczecin, Gorzów Wlkp., Kalisz, Olsztyn, Bydgoszcz, Radom, Częstochowa, Zabrze, Wrocław (2), Łódź (5) oraz Warszawa (13). Oto szczegółowy przebieg jego działalności :

W 2006 roku Jan Bratkowski przeszedł na emeryturę.

Śmierć

Aktor odszedł w wieku 84 lat. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu komunalnym Północnym w Wólce Węglowej (kwatera nr: W-XI-11-4-8).

Przypisy

  1. BarbaraB. Marzęcka BarbaraB., Piotr BRATKOWSKI – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku [online], www.ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 08.11.2020 r.]
  2. Prof. Jan Andrzej Bratkowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 08.11.2020 r.]
  3. a b c d Jan Bratkowski [online], FilmPolski [dostęp 26.10.2020 r.]
  4. a b c Jan Bratkowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 26.10.2020 r.]
  5. Polona [online], polona.pl [dostęp 28.10.2020 r.]
  6. MKiDN – Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis [online] [dostęp 08.11.2020 r.]

Oceń: Jan Bratkowski

★★★★★
Średnia ocena:4.91 Liczba ocen:8