Ignacy Łopieński

---

Życiorys

Ignacy Łopieński, artysta o niezłomnym duchu, przyszedł na świat w rodzinie brązowników w Warszawie. Jego ojciec, Jan, był znanym brązownikiem oraz cyzelerem, a matka, Feliksa z Widawskich, wywodziła się z rodziny warszawskich rzemieślników, córką Jana Widawskiego, także brązownika. W przeciwieństwie do swoich dwóch braci, Grzegorza i Feliksa, którzy podążali ścieżką brązownictwa, Ignacy z pasją oddał się sztuce graficznej, co zadecydowało o jego dalszej karierze artystycznej.

W początkowych latach swojego kształcenia uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej, która była pod opieką wybitnych artystów, w tym Wojciecha Gersona oraz Aleksandra Kamińskiego. Ponadto, rozwijał swoje umiejętności w rzeźbie pod okiem Bolesława Syrewicza, a także zdobywał nowe doświadczenia w warsztatach grawerskich w Warszawie oraz Berlinie. W paryskiej École des Arts Décoratifs również poszerzał swoją wiedzę artystyczną.

W październiku 1888 roku rozpoczął studia w Monachium w Akademie der Bildenden Künste. To właśnie tam, w klasie miedziorytniczej (Kupferstecherschule), należącej do prof. Johanna Leonharda von Raaba, zyskał ogromny wpływ na swoje dalsze działania artystyczne. Już jako student łączył grafikę reprodukcyjną, która stanowiła główny cel jego kształcenia, z grafiką autorską, co zaowocowało wieloma nagrodami i wyróżnieniami na wystawach w takich miastach jak Monachium, Berlin, Petersburg czy Lwów. Otrzymał uznanie za swoje graficzne reprodukcje dzieł takich artystów jak Anna Bilińska, Kazimierz Pochwalski oraz Jan Matejko. Jego talent dostrzegły również różnorodne towarzystwa artystyczne, w tym Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych oraz Warszawskie Towarzystwo Artystyczne.

Około 1900 roku Ignacy wprowadził do Warszawy prasę do druku wklęsłego, co pozwoliło mu na swobodniejszą działalność artystyczną oraz pedagogiczną. To w tym okresie stworzył m.in. znaną pracę Martwa natura z czaszką. Jego doświadczenia były również wykorzystywane przez artystów takich jak Leon Wyczółkowski, Józef Pankiewicz, Józef Rapacki, a także wielu innych artystów, w tym Czesława Tańskiego, Apoloniusza Kędzierskiego oraz Zofię Stankiewiczównę.

Łopieński prowadził kursy rysunku dla młodych rzemieślników w Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, a także współpracował z Feliksem Jasieńskim przy tworzeniu pierwszej polskiej artystycznej teki graficznej Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików, która została wydana w Krakowie w 1903 roku. W 1904 roku wyruszył do Francji, aby rozwijać swoje umiejętności artystyczne, pozostając w kontakcie z takimi twórcami, jak Melą Muter, której dwa razy portretował w swojej grafice.

W 1912 roku Łopieński był jednym z organizatorów oraz członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Graficznych w Warszawie, które miało na celu organizowanie prelekcji, kursów graficznych oraz wystaw. W trakcie I wojny światowej aktywnie działał na rzecz artystów w Komitecie Obywatelskim m.st. Warszawy, zaangażowany w pomoc dla inteligencji w ramach Podsekcji Artystów Plastyków. Po wojnie zyskał członkostwo w Związku Polskich Artystów Grafików, Towarzystwie Polskich Artystów Plastyków „Rewja” i Bloku Zawodowym Artystów Plastyków, a także Towarzystwie Przyjaciół Historii Warszawy.

W swojej długotrwałej karierze jako grafik, malarz i nauczyciel, Łopieński nieprzerwanie angażował się nauczał rysunku w warszawskich gimnazjach żeńskich oraz prowadził zajęcia z technik graficznych w Szkole Sztuk Pięknych im. Wojciecha Gersona oraz Szkole Sztuk Pięknych Blanki Merècre.

Ignacy Łopieński zmarł w 1941 roku, a jego śmierć do dziś owiana jest pewnym nieporozumieniem, gdyż w literaturze często podawana jest niewłaściwa data – 1944 roku. Został pochowany na warszawskim cmentarzu Powązkowskim, w grobie swojego ojca (kwatera 32–2–17).

---

Oceń: Ignacy Łopieński

---