Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie

---

Historia

W 1909 roku Arnold Szyfman zainicjował budowę nowoczesnego teatru w Warszawie, który miał być wzorowany na najbardziej współczesnych osiągnięciach europejskich. Powstało wtedy Towarzystwo Akcyjne Budowy i Eksploatacji Teatrów w Królestwie Polskim, a na fundusze pozyskane od akcjonariuszy nabyto działkę przy ulicy Oboźnej. W kwietniu 1912 roku, podczas ceremonii wmurowania kamienia węgielnego, rozpoczęto prace budowlane zaplanowane przez Czesława Przybylskiego.

Elewacja teatru została usytuowana od strony nowo wytyczonej ulicy, która łączyła ulicę Oboźną z ulicą Kopernika; początkowo nadano jej imię Juliusza Słowackiego, a później – Kazimierza Karasia. Wyróżniająca się scena obrotowa stanowiła pionierski element warszawskiego teatru. Uroczyste otwarcie miało miejsce 29 stycznia 1913 roku z premierą Irydiona Zygmunta Krasińskiego.

Choć na początku teatr borykał się z trudnościami, szybko zdobył reputację przodującej warszawskiej sceny w zakresie spektakli monumentalnych; zjawisko to była częściowo zasługą Leona Schillera. W jego repertuarze znalazły się cieszące się wielką popularnością przedstawienia, w tym Dziady, z Józefem Węgrzynem w roli Gustawa-Konrada, oraz Kordian. Szyfman pracował z zespołem złożonym z wybitnych osobistości, takich jak Aleksandra Zelwerowicza, Jerzego Leszczyńskiego, Kazimierza Junoszę-Stępowskiego, Józefa Węgrzyna i Stefana Jaracza, a wśród aktorek była jego żona, Maria Przybyłko-Potocka. Wiele talentów zasilających teatr pochodziło z pozostałych teatrów krakowskich.

Wybuch I wojny światowej przerwał działalność teatr przyczynił się do dezorganizacji pracy, gdyż artyści z Austro-Węgier zostali zmuszeni do ewakuacji do Rosji.

II wojna światowa i okupacja niemiecka

W trakcie drugiej wojny światowej, 6 października 1940 roku, teatr został przekształcony w Theater der Stadt Warschau, a już tydzień później uruchomiono tam jawny Teatr Miasta Warszawy, który w niektóre dni tygodnia organizował wystawienia dla polskiej widowni. Na scenie prezentowano zarówno klasyczne sztuki, jak i operetki oraz komedie muzyczne.

W 1944 roku budynek teatru doznał niewielkich uszkodzeń, jednakże poważne straty poniosła biblioteka oraz zbiory archiwalne i scenograficzne, które spłonęły.

Teatr po 1945

17 stycznia 1946 roku Teatr Polski wznowił swoją działalność, rozpoczynając od premiery Lillą Wenedą w reżyserii Juliusza Osterwy. Dnia 14 listopada 1953 roku, Teatr Polski w Warszawie otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy, jako wyróżnienie za istotny wkład w kulturę teatralną.

Sceną, już upaństwowioną, kierował ponownie Arnold Szyfman oraz Leon Schiller, a także Stanisław Balicki, Jerzy Jasieński, Jerzy Kreczmar i Andrzej Krasicki. W programie przeważały klasyczne dzieła, a wśród artystów byli tacy znani aktorzy jak Władysław Hańcza, Stanisław Jasiukiewicz, Czesław Wołłejko, Ignacy Gogolewski oraz Nina Andrycz.

W 1981 roku dyrekcję przejął Kazimierz Dejmek. Wtedy do zespołu dołączyła cała rzesza artystów, w tym Barbara Rachwalska, Barbara Horawianka, Bogdan Baer, Tadeusz Bartosik oraz Lech Ordon, a także Ignacy Machowski, Zdzisław Mrożewski, Gustaw Holoubek i Stanisław Zaczyk. W tym okresie repertuar znów skupił się na klasyce, w tym spektaklach Fredry, reżyserowanych zarówno przez Dejmka, jak i przez Andrzeja Łapickiego. Powodzenie zyskała inscenizacja Zemsty z Tadeuszem Łomnickim w roli Papkina oraz z kolejnymi artystami w roli Rejenta, Machowskiego, oraz Cześnika, Bartosika.

Dejmek nawiązał wiele spektakli staropolskich, w tym Żywot Józefa Reja oraz Uciechy staropolskie. W repertuarze znalazły się także nowoczesne sztuki, takie jak MaestroJarosława Abramowa-Newerlyego, w którym główną rolę odegrał Ignacy Machowski oraz Drzewo autorstwa Wiesława Myśliwskiego. Premiera VatzlavaSławomira Mrożka z Janem Englertem również stanowiła ważne wydarzenie w historii teatru.

W 1988 roku, w sąsiedztwie skrzyżowania z ul. Oboźną, odsłonięto pomnik Leona Schillera. Po zatrudnieniu Kazimierza Dejmka na stanowisku ministra kultury, w 1994 roku dyrektorem artystycznym został Andrzej Łapicki. W latach 1995–2009 funkcję dyrektora naczelnego pełnił Jerzy Zaleski, który co pozwoliło na wzniesienie oraz otwarcie 7 listopada 2009 roku nowej Sceny Kameralnej.

Od 1999 do czerwca 2010 roku dyrektorem artystycznym był Jarosław Kilian, który wystawił takie sztuki, jak Igraszki z diabłem Jana Drdy, Sen nocy letniej Szekspira, Don Juan Moliera, Balladyna Słowackiego oraz Zieloną GęśGałczyńskiego.

W lutym 2010 roku Marek Szyjko został wybrany p.o. dyrektora, a od września 2010 roku to Jarosław Gajewski objął tę rolę, a od stycznia 2011 do sierpnia 2016 roku pełnił funkcję Zastępcy Dyrektora Naczelnego oraz Dyrektora Artystycznego. W styczniu 2011 roku stanowisko dyrektora objął Andrzej Seweryn, który zaproponował ambitny program repertuarowy z udziałem znakomitych reżyserów, takich jak Jacques Lassalle, Ivan Alexandre i Dan Jemmett.

29 stycznia 2013 roku Teatr Polski zyskał imię Arnolda Szyfmana, swojego założyciela oraz wieloletniego dyrektora.

Dyrekcja teatru

W teatrze polskim w Warszawie na czołowych stanowiskach zarządzających znajdują się dwie kluczowe osoby, które pełnią istotne funkcje w kształtowaniu jego działalności. Andrzej Seweryn sprawuje stanowisko dyrektora naczelnego i to właśnie on kieruje wszystkimi aspektami pracy placówki, prowadząc ją w stronę artystycznego rozwoju.

Z kolei Marek Szyjko pełni rolę zastępcy dyrektora naczelnego, a także odpowiedzialny jest za kwestie administracyjno-ekonomiczne, co czyni go niezastąpionym wsparciem w zarządzaniu teatrem.

Zespół aktorski

W kontekście teatru, istotną rolę odgrywa zespół aktorski Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie, który odznacza się różnorodnością talentów i umiejętności. W skład tego znakomitego zespołu wchodzą utalentowani artyści, którzy potrafią wprowadzić widza w niezwykły świat sztuki teatralnej.

• Marta Alaborska,
• Piotr Bajtlik,
• Maja Barełkowska,
• Grażyna Barszczewska,
• Adam Biedrzycki,
• Tomasz Błasiak,
• Tomasz Brzostek,
• Izabella Bukowska,
• Anna Cieślak,
• Piotr Cyrwus,
• Wojciech Czerwiński,
• Marta Dąbrowska,
• Ewa Domańska,
• Joanna Halinowska,
• Marcin Jędrzejewski,
• Paweł Krucz,
• Marta Kurzak,
• Szymon Kuśmider,
• Marcin Kwaśny,
• Krzysztof Kwiatkowski,
• Dominik Łoś,
• Ewa Makomaska,
• Andrzej Mastalerz,
• Krystian Modzelewski,
• Antoni Ostrouch,
• Maksymilian Rogacki,
• Lidia Sadowa,
• Jerzy Schejbal,
• Natalia Sikora,
• Joanna Trzepiecińska,
• Afrodyta Weselak.

Każdy z tych artystów wnosi unikalny styl oraz charakter do przedstawień, co czyni ich nieodłącznym elementem tego teatralnego organizmu. Różnorodność talentów jest kluczem do sukcesu Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana, a ich zaangażowanie w sztukę tworzy niezapomniane doświadczenia dla widzów.

---

Oceń: Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie

---