Ulica Filtrowa w Warszawie

Ulice i place

Ulica Filtrowa to istotny element miejskiego pejzażu Warszawy, rozciągająca się przez dzielniceOchota oraz Śródmieście. Jest to miejsce o bogatej historii, które zasługuje na szczegółowe przedstawienie.

W ciągu lat ulica ta stała się znaczącą arterią, łączącą różne fragmenty stolicy i pełniącą ważną funkcję komunikacyjną.

Przebieg

Ulica Filtrowa w Warszawie łączy Śródmieście Południowe oraz Starą Ochotę. Jej nazwa jest związana z Zespołem Stacji Filtrów, który znajduje się po północnej stronie ulicy w jej centralnej części.

Działa jako kluczowy element systemu komunikacyjnego, szczególnie na odcinku od ulicy Krzywickiego aż do placu Narutowicza. W tym miejscu przejmuje znaczną część ruchu zarówno samochodowego, jak i tramwajowego, który dotychczas odbywał się ulicą Nowowiejską.

Historia

Ulica Filtrowa w Warszawie ma bogatą historię, której początki sięgają lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. Jej budowa rozpoczęła się około 1893 roku, kiedy to wytyczono początkowy odcinek od ul. Suchej (aktualnie Krzywickiego) do Raszyńskiej. Realizacji tego fragmentu towarzyszyło powiększanie obszaru Stacji Filtrów, a wzdłuż północnej strony ulicy wzniesiono mur.

Późniejsze fragmenty ulicy pomiędzy Topolową (dziś to aleja Niepodległości) a Suchą zostały zbudowane przed 1914 rokiem, jednak regulacja terenu miała miejsce dopiero przy okazji budowy Kolonii Staszica około 1922 roku. W tym okresie wytyczono także końcowy fragment ulicy, prowadzący do pl. Narutowicza; natomiast najwcześniej powstał fragment początkowy, pomiędzy al. Niepodległości a Polem Mokotowskim, który zrealizowano około 1927 roku.

W przybliżonych latach Filtrowa był teren zajmowany przez drewniane baraki koszarowe, używane do 1915 roku przez wojska rosyjskie; do tej infrastruktury przynależała również bocznica kolejowa.

Okres międzywojenny wpłynął na gwałtowny rozwój ulicy, związany z budownictwem spółdzielczym na Ochocie. W tym czasie powstała między innymi Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa im. Lubeckiego, która zainwestowała w zabudowę terenów w okolicy ulic Filtrowej, Wawelskiej, Mochnackiego i Górnickiego. Wkrótce Kolonia Lubeckiego zaczęła się rozmywać, tworząc mniejsze osiedla zarządzane przez rozmaite spółdzielnie. W tym regionie inwestycje podejmowały także wojsko oraz policja, budując domy dla swoich pracowników. Wśród budynków publicznych wyróżniał się gmach Urzędu Województwa Warszawskiego, powstały w 1938 roku pod numerem 57; jego architektura w stylu historyzującym nawiązuje do magnackich rezydencji.

W 1926 roku ulicą Filtrową kursował już tramwaj, który łączył ul. Suchą z pl. Narutowicza. Dodatkowo w 1938 roku zainaugurowano działalność parku Wielkopolskiego, który stał się częścią przestrzeni miejskiej.

Niestety, zabudowa ulicy doświadczyła znacznych zniszczeń podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku. W roku 1944 wiele obiektów spłonęło, ale dzięki nowoczesnej konstrukcji, niemal wszystkie budynki odbudowano do 1950 roku. W rezultacie większa część zabytków sprzed 1939 roku przetrwała do dziś. Po wojnie, we wschodniej części ulicy, na dawnym torze wyścigów konnych zrealizowano nowe obiekty Politechniki Warszawskiej. W ostatnich latach na południowej stronie ulicy wzniesiono nowoczesne biurowce.

Ważniejsze obiekty

Na ulicy Filtrowej w Warszawie można znaleźć szereg ważnych obiektów, które przyciągają zarówno mieszkańców, jak i turystów. Wśród nich wyróżniają się następujące miejsca:

Te różnorodne obiekty świadczą o bogatej historii oraz rozwoju tej części stolicy Polski.

Przypisy

  1. Mieczysław Cieplewicz. Bombardowanie i ostrzeliwanie Warszawy we wrześniu 1939 r.. „Kronika Warszawy”. 4/48, s. 57, 1981 r.
  2. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Dmochowskiego−Furmańska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996 r., s. 109.

Oceń: Ulica Filtrowa w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.76 Liczba ocen:21