Ulica Furmańska w Warszawie

---

Historia

Historia ulicy Furmańskiej sięga XVII wieku, kiedy to powstała jako droga prowadząca wzdłuż Wisły, która w tym czasie znajdowała się znacznie bliżej niż obecnie. W połowie stulecia, rzeka oddaliła się od skarpy, a sama ulica Furmańska zaczęła łączyć Mariensztat z jurydyką Stanisławów, utworzoną w 1768 roku. Nazwa ulicy, nadana w 1770 roku, miała na celu odniesienie się do licznych wozowni i stajni, które znajdowały się w okolicy.

W zachodniej części ulicy umiejscowione były zabudowania związane z kościołem Wniebowzięcia NMP oraz św. Józefa Oblubieńca, usytuowanym przy ul. Krakowskie Przedmieście. Do 1780 roku zbudowana została kamienica Wawrzyńca Morawskiego, która powstała na skrzyżowaniu z ulicą Bednarską. Do 1818 roku na Furmańskiej wzniesiono kilka kolejnych domów, z tym że dominowała zabudowa drewniana.

Rok 1821 przyniósł rozbudowę kamienicy Wawrzyńca Collina przy Bednarskiej, gdzie dobudowano skromne skrzydło wzdłuż ulicy Furmańskiej. Warto zaznaczyć, że do lat 40. XIX wieku zbudowano jeszcze dwie kamienice, ale po tym okresie aktywność budowlana w okolicy znacznie zmalała. Z czasem część nieruchomości przeszła w ręce żydowskie. Niestety, zabudowa ulicy cierpiała z powodu wielkich powodzi, które nawiedzały Warszawę w latach 1867 i 1884.

Na koniec XIX wieku zaczęto wznosić kamienice czynszowe oraz oficyny, które przewyższały domy frontowe. Do 1939 roku ulica Furmańska była zamieszkana głównie przez biedniejsze warstwy społeczeństwa. Względem tragicznych wydarzeń II wojny światowej, w 1944 roku cała zabudowa została zniszczona w wyniku pożaru; niektóre domy legły w gruzach. Ich pozostałości zostały zniweczone w 1946 roku, co prowadziło do powstania wolnej przestrzeni, otwierającej widok na kościół Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca.

---

Oceń: Ulica Furmańska w Warszawie

---