Tadeusz Wędrowski

---

Życiorys

Tadeusz Wędrowski przyszedł na świat w rodzinie Wacława, który był przedsiębiorcą budowlanym, a także budowniczym kościołów. Jego matka, Marianna z Nowakowskich, była siostrą księdza prałata dr Marcelego Nowakowskiego, proboszcza parafii Najświętszego Zbawiciela w Warszawie. W wieku szkolnym uczęszczał do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, gdzie angażował się aktywnie w działalność Organizacji Młodzieży Narodowej oraz w harcerstwo.

Po ukończeniu gimnazjum w 1918 roku, rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Jednakże, zanim na dobre zajął się nauką, ochotniczo zaciągnął się do Wojska Polskiego, uczestnicząc w walkach w latach 1918–1920 w 5 Pułku Ułanów Zasławskich pod dowództwem gen. Stanisława Sochaczewskiego. 8 stycznia 1924 roku otrzymał zatwierdzenie w stopniu podporucznika, z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 oraz 178. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. Wówczas przynależał do 5 pułku w Ostrołęce.

W 1931 roku zrealizował kurs samochodowy w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie, a później został przeniesiony do korpusu oficerów rezerwy samochodowych. W latach 1921–1927 zdobywał wiedzę na Politechnice Warszawskiej, gdzie zdobył dyplom jako inżynier budownictwa lądowego. W trakcie studiów wstąpił do korporacji akademickiej Arkonia, pełniąc funkcje jej prezesa w 1927 roku oraz oldermana.

Po zakończeniu edukacji przez kilka lat pracował w firmie swojego ojca, do momentu jej likwidacji z powodu kryzysu gospodarczego. W latach trzydziestych pełnił rolę kierownika nadzoru robót Okręgu Korpusu I w Warszawie. W tym czasie był także budowniczym Torów Wyścigów Konnych na Służewcu, które zostały otwarte wiosną 1939 roku, gdzie miał na celu m.in. budowę trybun.

Tadeusz Wędrowski był osobą niezwykle zaangażowaną w sprawy społeczne. Dzięki swoim związkom z wojskiem intensywnie interesował się obronnością kraju, będąc jednym z propagatorów tego tematu. Jeszcze w czasie studiów zainicjował kurs przysposobienia wojskowego wśród kolegów z Arkonii. Ponadto, aktywnie uczestniczył w życiu Związku Filistrów Arkonii.

Udało mu się również być jednym z głównych inicjatorów głośnego komerszu zewnętrznego Arkonii, który odbył się pod patronatem marszałka Rydza-Śmigłego w maju 1937 roku. Ta impreza, szeroko komentowana w ówczesnej prasie, miała znaczenie ogólnopaństwowe i przyczyniła się m.in. do reaktywacji Legii Akademickiej.

W 1934 roku, jako oficer rezerwy, miał przydział do Kadry 8 Dywizjonu Samochodowego w Bydgoszczy. W marcu 1939 roku został awansowany na stopień porucznika, z 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy broni pancernych. W tym okresie był w ewidencji Komendy Rejonu Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I.

Mimo że nie został objęty mobilizacją w sierpniu 1939 roku, zgłosił się jako ochotnik, biorąc udział w walkach broni pancernej. Został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną pod Lwowem i trafił do obozu w Kozielsku. Między 16 a 19 kwietnia 1940 roku padł ofiarą mordu NKWD w Katyniu. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 212-1-7).

Na mocy decyzji ministra obrony narodowej Aleksandra Szczygły, Tadeusz Wędrowski został pośmiertnie mianowany na stopień kapitana, co ogłoszono 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie ceremonii „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Tadeusz był żonaty i miał dwóch synów, Jerzego i Michała.

---

Oceń: Tadeusz Wędrowski

---