Bronisław Regulski

---

Życiorys

Urodziny Bronisława Regulskiego miały miejsce 10 marca 1886 roku w Warszawie, w rodzinie, której głową był Juliusz, urzędnik kolejowy, a matką Bronisława Kunegunda z Dołęga-Chodakowskich. Bronisław był bliźniakiem Józefa (1886–1973) oraz starszym bratem Janusza (1887–1983), Tadeusza (1896–1971) i Alicji (1907–1975).

W latach 1895–1904 uczył się w gimnazjum realnym w Łowiczu. Po uzyskaniu świadectwa maturalnego podjął studia w Instytucie Politechnicznym w Warszawie. W 1905 roku wyjechał do Belgii, gdzie kontynuował naukę na uniwersytecie oraz politechnice w Liège, kończąc studia w 1913 roku. W tym okresie odbył również obowiązkową służbę wojskową w rosyjskim 4 pułku strzelców jako jednoroczny ochotnik w latach 1911–1912, a 23 grudnia 1912 roku uzyskał stopień chorążego rezerwy piechoty.

Wkrótce po przyjeździe do Polski wybuchła I wojna światowa. 18 lipca 1914 roku Bronisław został zmobilizowany do 4 batalionu taborów w Kobryniu, gdzie objął stanowisko dowódcy 18 kolumny taborowej. W 1915 roku został przydzielony do sztabu 1 Dywizji Kawalerii, a następnie do sztabu 2 Armii. 24 października 1917 roku awansował na dowódcę tego batalionu, uzyskując prawa dowódcy brygady artylerii.

Od 15 grudnia 1917 roku służył w sztabie I Korpusu Polskiego w Rosji jako starszy adiutant. W czerwcu 1918 roku osiągnął stopień porucznika, a 7 lipca tegoż roku został zwolniony z wojska w związku z demobilizacją korpusu. Po tym wydarzeniu podjął pracę w Komisji Wojskowej Rady Regencyjnej jako referent.

25 października 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego, potwierdzając stopień podporucznika, który miał od 25 października 1915 roku. Pełnił służbę w Oddziale III Naczelnego Dowództwa, a latem 1920 roku uzyskał awans na kapitana. Uczestniczył w wyprawie kijowskiej, a 23 października 1920 roku mianowano go majorem.

W latach 1921–1924 kontynuował naukę na Kursie Wyższej Szkoły Wojennej, a po jego ukończeniu został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego. W 1924 roku awansował na pułkownika i wziął aktywny udział w szkoleniu kadr wojskowych. W 1926 roku objął stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Generalnego, a w lutym 1928 roku został dowódcą 25 pułku piechoty w Piotrkowie.

W kolejnych latach jego kariera wojskowa rozwijała się dynamicznie, a w 1939 roku, w momencie wybuchu II wojny światowej, Bronisław przedostał się do Rumunii, a później do Francji, gdzie dowodził zgrupowaniem wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Po klęsce Francji przybył do Anglii i pełnił funkcję attaché wojskowego w Londynie aż do 1945 roku, kiedy to awansował na generała dywizji.

Po zakończeniu wojny Bronisław Regulski pracował jako oficer łącznikowy przy brytyjskim Ministerstwie Wojny oraz w firmie „Tazab”. Był również jednym z głównych założycieli londyńskiego „Ogniska Polskiego”. Jego życie tragicznie zakończyło się 24 września 1961 roku w Londynie, gdzie zginął w wypadku samochodowym. Został pochowany na cmentarzu Brompton w Londynie, a jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (B-4-11,12).

6 stycznia 1935 roku w Warszawie Bronisław ożenił się z Zofią Wacławą Barbarą z Wajchtów (ur. 12 stycznia 1890 roku), wcześniej rozwiedzioną. Jako wyznawczyni ewangelicko-reformowanej, Zofia wzięła ślub z Bronisławem, a ich ceremonię poprowadził ksiądz Paweł Dilis. W wyniku tego małżeństwa Bronisław miał trzy pasierbice oraz pasierba Jana Kazimierza Daszewskiego (1916–1942), kapitana pilota Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, odznaczonego Orderem Virtuti Militari.

Ordery i odznaczenia

Bronisław Regulski, postać o niezwykłym dorobku, otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień, które podkreślają jego wkład w służbę wojskową oraz zasługi na rzecz Polski. Poniżej przedstawiamy szczegółowy wykaz jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5236 – 28 lutego 1922,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 7 listopada 1925 „za zasługi na polu zaopatrzenia armji”,
• Krzyż Walecznych po raz pierwszy, w zamian za amarantową wstążkę otrzymaną 1 lipca 1918,
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka „Znak Pancerny” – honorowo 11 listopada 1935,
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii – 4 grudnia 1923 i 31 stycznia 1924,
• Krzyż Komandorski czechosłowackiego Orderu Lwa Białego – 30 stycznia 1926,
• Krzyż Komandorski jugosłowiańskiego Orderu Białego Orła – 8 marca 1926,
• Krzyż Komandorski francuskiego Orderu Legii Honorowej – 1936,
• Krzyż Kawalerski francuskiego Orderu Legii Honorowej nr 30518 – 23 czerwca 1925,
• Order Łaźni III klasy (Wielka Brytania),
• Order Świętego Stanisława 2 stopnia – 30 stycznia 1917,
• Order Świętej Anny 3 stopnia – 26 czerwca 1916,
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia – 27 czerwca 1915,
• Medal Zwycięstwa – 20 kwietnia 1925.

Wszystkie te odznaczenia stanowią niezbity dowód na jego niezwykłe zaangażowanie oraz poświęcenie w trudnych czasach dla kraju. Działania Reguskiego wniosły znaczący wkład w kształtowanie siły i niezależności polskiego wojska.

---

Oceń: Bronisław Regulski

---