Janusz Gaładyk

---

Życiorys

Janusz Gaładyk przyszedł na świat 3 października 1898 roku w Warszawie, w rodzinie Franciszka i Marii z Góreckich. W 1914 roku uzyskał świadectwo ukończenia Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Następnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Od 3 listopada 1913 roku, zaangażował się w działalność Polskich Drużyn Strzeleckich. W dniu 6 sierpnia 1914 roku rozpoczął walkę w Legionach Polskich, gdzie pełnił rolę oficera w 5 pułku piechoty. W trakcie tego okresu odniósł trzy rany. Po kryzysie przysięgowym, który miał miejsce 22 lipca 1917 roku, został internowany w Beniaminowie.

Od 6 sierpnia do 11 listopada 1918 roku, Janusz Gaładyk był aktywny w Polskiej Organizacji Wojskowej. W dniu 11 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie służył do 1 lutego 1919 roku w I Oddziale Sztabu Generalnego jako oficer do zleceń, następnie od 1 lutego do 10 grudnia tego samego roku pełnił funkcję referenta w Biurze Wywiadowczym II Oddziału Naczelnego Dowództwa. Od kwietnia do lipca 1920 roku był szefem Oddziału II Sztabu 3 Armii, a od lipca do grudnia dowodził batalionem w 201 Ochotniczym pułku piechoty.

W okresie od 5 grudnia 1920 roku do 9 maja 1921 roku ukończył kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie, a następnie zrealizował II kurs uzupełniający dla oficerów innych rodzajów broni przy Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu, uzyskując 5 lokatę. Po zakończeniu kursów został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów, w którym służył od listopada 1921 do marca 1922, nie zajmując jednak żadnej funkcji. Później został dowódcą III batalionu 79 pułku piechoty w Słonimiu, od kwietnia 1922 do października 1923 roku.

31 października 1923 roku Janusz Gaładyk został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, gdzie uczestniczył w IV Kursie Normalnym. 1 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i zdobyciu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Inspektoratu Armii Nr 1 na stanowisku referenta. Od 14 października 1926 roku pełnił rolę II oficera sztabu inspektora armii generała dywizji Edwarda Śmigły-Rydza. W następnym roku, 4 listopada 1927 roku, objął stanowisko dyrektora nauk Oficerskiej Szkoły Piechoty w Komorowie, a od lipca 1929 roku przeniesiono go do dowództwa 29 Dywizji Piechoty w Grodnie na stanowisko szefa sztabu.

Od 3 listopada 1931 roku dowodził II batalionem 6 pułku strzelców podhalańskich przeznaczonym do detaszowania w Drohobyczu. Następnie, od 10 lipca 1933 roku, służył jako zastępca dowódcy 18 pułku piechoty w Skierniewicach, a od 23 maja 1934 roku pełnił tę samą rolę w 76 pułku piechoty w Grodnie. Od 5 listopada 1935 roku do maja 1939 roku dowodził pułkiem KOP „Wilejka”, a w 1939 roku został wiceprezesem Okręgu Wileńskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich.

W trakcie kampanii wrześniowej stał na czele 1 Brygady Górskiej Strzelców aż do 6 września. Po bitwie uniknął niewoli i zaangażował się w działalność konspiracyjną, a następnie został mianowany komendantem Związku Walki Zbrojnej w Wilnie, jednak nie objął tego stanowiska. Niestety, w dniu 11 listopada 1939 roku został aresztowany przez władze radzieckie na przejściu granicznym litewsko-białoruskim. Po więzieniu, które trwało do lipca 1941 roku, służył w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR, gdzie był komendantem Ośrodka Zapasowego Armii w Tockoje oraz Kołtubance do 10 października 1941 roku, a następnie do 22 marca 1942 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 8 Dywizji Piechoty. Od 23 marca 1942 roku zastępował dowódcę 7 Dywizji Piechoty.

Po dwuletnim urlopie, spędzonym w Palestynie, Janusz Gaładyk kontynuował służbę w I Korpusie. Jego losy zakończyły się po powrocie do kraju 17 czerwca 1946 roku. Zmarł 18 lipca 1947 roku w Szpitalu Wojskowym na ul. Koszykowej 78 w Warszawie (zgodnie z świadectwem zgonu nr 9994/1 z lipca 1947 oraz księgą cmentarza Wojskowego na Powązkach). Spoczywa na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze B 28 WOJ-5-30.

Awanse

Janusz Gaładyk przeszedł przez szereg awansów wojskowych, które odzwierciedlają jego zaangażowanie oraz umiejętności w służbie wojskowej. Jego awanse są następujące:

• chorąży – 1 kwietnia 1917,
• porucznik – 1918,
• kapitan – 1919,
• major – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924,
• podpułkownik – 1933,
• pułkownik – 1939.

Ordery i odznaczenia

Janusz Gaładyk był osobą, która otrzymała wiele prestiżowych odznaczeń i wyróżnień za swoje zasługi. Jego osiągnięcia są dowodem na zaangażowanie w służbę dla kraju oraz w obronie jego niepodległości.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4530, przyznany w 1922 roku,
• Krzyż Niepodległości, nadany 20 stycznia 1931 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 11 listopada 1937 roku,
• Krzyż Walecznych, przyznany czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928 roku,
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej,
• Srebrny Wawrzyn Akademicki, przyznany 5 listopada 1938 roku,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
• Odznaka za Rany i Kontuzje, przyznana trzykrotnie,
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, nadana 12 maja 1936 roku,
• Odznaka 76 Lidzkiego Pułku Piechoty.

---

Oceń: Janusz Gaładyk

---