Julian Bronisław Roykiewicz to postać znacząca w historii Polski. Urodził się 24 czerwca 1896 roku w Warszawie, a jego życie zakończyło się 11 października 1988 roku. Był nie tylko obywatelem, ale również porucznikiem rezerwy łączności Wojska Polskiego, co przyczyniło się do jego wpływu na polską społeczność militarną.
Ważne jest zrozumienie roli, jaką takie osobistości odgrywają w kontekście historycznym i społecznym Polski. Życie Roykiewicza obejmowało okresy ważnych zmian w kraju, zarówno przed, jak i po II wojnie światowej.
Życiorys
Julian Roykiewicz to postać o bogatej historii edukacyjnej i zawodowej. Był absolwentem Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, gdzie zdobył podstawy swojej wiedzy w 1915 roku. Następnie, w 1919 roku, ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, co znacząco wpłynęło na jego dalszą karierę.
W roku 1916 Julian był również filistrem Welecji, a zarazem pierwszym sekretarzem organizacji w Warszawie. W tym samym okresie pełnił ważną rolę jako adiutant Stefana Mieszkowskiego, który był komendantem polskich drużyn strzeleckich w stolicy. Jego zaangażowanie w działalność akademicką zostało uwieńczone w 1922 roku, kiedy to po utworzeniu Związku Polskich Korporacji Akademickich, objął stanowisko wiceprezesa tej organizacji.
Roykiewicz brał czynny udział w walkach o niepodległość Polski, zarówno podczas I, jak i II wojny światowej, a także w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. W 1925 roku otrzymał stopień podporucznika, ze starszeństwem od 1 lipca, w korpusie oficerów rezerwy łączności. W 1934 roku jego wyszkolenie wojskowe wciąż było aktualne, a jego przydział w rezerwie dotyczył 4 batalionu telegraficznego w Brześciu, co pokazuje jego zaangażowanie w obronę kraju.
Po zakończeniu aktywnej służby wojskowej, Julian Roykiewicz spoczął w zaszczytnym miejscu na Starych Powązkach, w kwaterze 5-6-9, co stanowi nie tylko rezultat jego zasług, lecz także pamięć o jego życiu i działalności na rzecz Polski.
Ordery i odznaczenia
Julian Roykiewicz został uhonorowany Krzyżem Niepodległości w dniu 16 marca 1937 roku. Otrzymał to odznaczenie „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: WOJCIECH ROYKIEWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 13.06.2021 r.]
- M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 177, 698.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Dezyderiusz Zawistowski | Stanisław Jaster (1892–1942) | Roman Umiastowski | Lucjan Bornstaedt | Mieczysław Sylwester Bobrownicki-Libchen | Stanisław Lubodziecki | Irena Tomalak | Witold Komierowski | Wacław Śniechowski (major) | Stanisław Aronson | Ernest Wiśniewski | Artur Maruszewski | Wacław Zawadzki (harcerz) | Jan Stefan Witkowski | Bolesław Andrzej Ostrowski | Tadeusz Wędrowski | Tomasz Mathea | Stanisław Karnibad | Bronisław Regulski | Wacław UlassOceń: Julian Roykiewicz