Ernest Wiśniewski

---

Życiorys

Ernest Wiśniewski spędził swoje dzieciństwo w lewicowej rodzinie, zamieszkującej na osiedlu „Szklane domy” na warszawskim Żoliborzu. W momencie, gdy wybuchła II wojna światowa, jego ojciec oraz starszy brat podjęli walkę w obronie stolicy. W 1940 roku, w obliczu zagrożenia, cała rodzina uciekła na Wschód, do Lwowa. Tam, tragicznie, jego ojciec, Władysław, został aresztowany przez NKWD i stracony na mocy decyzji katyńskiej (zob. Listy katyńskiej ciąg dalszy… Zamordowani na Ukrainie oraz Aresztowani w rejonie Lwowa i Drohobycza, oba wyd. przez Ośrodek KARTA). Cała rodzina znalazła się w niewoli, zostając zesłaną w głąb Rosji, gdzie warunki życia były niezwykle trudne, a głód doskwierał im przez długi czas.

W 1942 roku Wiśniewski został wcielony do tzw. batalionów pracy, znanych jako strojbaty, gdzie pracował przy wycince tajgi. Jego sytuacja zmieniała się jednak na lepsze, gdy w 1943 roku wstąpił do tworzących się jednostek polskich, zorganizowanych przez ZPP. Na początku pełnił rolę strzelca wieżowego w 2 pułku czołgów, który właśnie powstawał nad rzeką Oką. Wkrótce, w samym sercu wojny, skierowano go do Szkoły Oficerskiej w Riazaniu, którą ukończył w lutym 1944 roku z wyróżnieniem, zdobywając stopień podporucznika.

Po ukończeniu szkoły wojskowej, Wiśniewski pełnił funkcję adiutanta dowódcy 7 pułku piechoty, a wkrótce daarna stanął w szeregu Sztabu 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Wschodzie. Został także przydzielony do 4 Dywizji Piechoty im. Jana Kilińskiego na stanowisku dowódcy plutonu. W grudniu 1944 roku został oddelegowany do 4 samodzielnej kompanii zwiadowczej, z którą przeszedł cały szlak bojowy 4 Dywizji, biorąc aktywny udział w wyzwoleniu Warszawy oraz bitewnych działaniach pod Bydgoszczą, na Wale Pomorskim, a także w walkach na północnych obrzeżach Berlina, gdzie był jednym z pierwszych zwiadowców, którzy dotarli do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen (por. Józef Margules, Drugie dywizje w bojach o Polskę 1776-2000, Warszawa 2003, s. 375).

Po zakończeniu działań wojennych, nie został natychmiastowo zdemobilizowany, a wraz z żołnierzami 4 Dywizji Piechoty zasilił szeregi Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Po pewnym czasie opuścił KBW na własną prośbę, by wstąpić do Ludowego Wojska Polskiego. W latach 1947–1949 służył w 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki jako komendant szkoły podoficerskiej. W 1949 roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego, które ukończył z wyróżnieniem. Po zakończeniu edukacji pozostał na uczelni aż do 1958 roku, piastując różne funkcje, od szefa wydziału programowo-metodycznego po zastępcę szefa katedry.

W latach 1958–1972 był redaktorem naczelnym „Myśli Wojskowej”. W 1960 roku uzyskał stopień pułkownika, a w 1962 roku obronił pracę doktorską na temat „Niektóre problemy działań zaczepnych wojsk lądowych w początkowym okresie wojny obronnej”. Od 1972 do 1978 roku pełnił funkcję szefa Oddziału Naukowego ASG, aż do przejścia w stan spoczynku w 1978 roku. Do roku 1990 bronił swojej pozycji jako samodzielny pracownik naukowy.

Na emeryturze pozostał aktywnie zaangażowany w życie naukowe oraz publiczne. Recenzował publikacje naukowe oraz brał udział w licznych uroczystościach, takich jak rocznice wyzwolenia Berlina, a także obozu Sachsenhausen, oraz w ceremoniach żałobnych w Jedwabnem.

W uznaniu za swoje zasługi, Ernest Wiśniewski został odznaczony wieloma medalami oraz krzyżami, w tym Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Spoczywa na wojskowych Powązkach (kwatera C12-4-1).

---

Oceń: Ernest Wiśniewski

---