Jan Nielubowicz

---

Życiorys

Jan Nielubowicz wziął swoje początki z rodziny związanej z medycyną, co przyczyniło się do jego przyszłej kariery. Jego ojciec, dr Kazimierz Nielubowicz, pełnił funkcję chirurg oraz urologa w renomowanym Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. Dziadek, dr Władysław Nielubowicz, również był chirurgiem, a dodatkowo dyrektorem szpitala w Krzemieńczuku na Ukrainie.

Kształcenie Jana rozpoczęło się w gimnazjum Stefana Batorego w Warszawie, gdzie zdobywał solidne podstawy edukacyjne. Po śmierci ojca w 1929 roku, jego matka, Wanda Nielubowiczowa, postanowiła przenieść się do Wilna. W 1930 roku Jan ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza i zrealizował swój dalszy plan, rozpoczynając studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1936 roku wrócił do Warszawy, aby kontynuować edukację na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie stał się członkiem Korporacji Akademickiej Arkonia. Dyplom lekarski uzyskał 3 marca 1939 roku.

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w strefie zajętej przez ZSRR. Został wezwany przez litewskie oraz radzieckie władze okupacyjne do podjęcia praktyki lekarskiej w Wilnie i Kownie, a od 1943 roku sprawował funkcję ordynatora jedynego szpitala w Wołożynie.

W 1945 roku Nielubowicz wrócił do Warszawy, podejmując pracę w Klinice Chirurgicznej Szpitala Dzieciątka Jezus, gdzie wcześniej pracował jego ojciec. W klinice pełnił różne role i był tam aktywny aż do 1975 roku, kiedy to struktura kliniki została zmieniona i przeniesiona do nowo wybudowanego szpitala przy ul. Banacha. Pracował tam do 1986 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę. W 1959 roku został kierownikiem I Kliniki Chirurgicznej Akademii Medycznej w Warszawie, a w latach 1974–1986 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Chirurgii A.M. Warto zauważyć, że uczniem profesora Nielubowicza był Wojciech Rowiński, który w 1980 roku zreformował Klinikę Chirurgiczną w Szpitalu Dzieciątka Jezus.

W 1947 roku Nielubowicz obronił pracę doktorską zatytułowaną „Ropowice żołądka i jelit”. W 1952 roku otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy dotyczącej powstawania ostrego żółtego zaniku wątroby. Tytuł profesora nadzwyczajnego chirurgii uzyskał 27 kwietnia 1962 r., a profesora zwyczajnego 1 lipca 1970 r. W 1958 roku korzystając z Fundacji Rockefellera, odbył roczny staż w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Harvarda w Bostonie, co poszerzyło jego horyzonty w zakresie nowoczesnej chirurgii.

Po powrocie do Polski, Jan Nielubowicz zaangażował się w kreowanie nowoczesnych metod chirurgicznych opartych na badaniach naukowych. Wśród jego osiągnięć należy wymienić przeprowadzenie pierwszego w Polsce udanego przeszczepu nerki w 1966 roku. Od 1957 roku równolegle z działalnością w Akademii Medycznej był kierownikiem Zakładu Chirurgii Doświadczalnej PAN oraz członkiem PAN od 1969 roku, a od 1983 r. członkiem rzeczywistym.

W latach 1981–1986 pełnił rolę rektora Akademii Medycznej w Warszawie. Nielubowicz był także przewodniczącym Okręgowego Sądu Lekarskiego w Warszawie przez dwie kadencje. Jego znaczenie w świecie medycyny podkreślają także członkostwa w 14 towarzystwach naukowych poza granicami kraju, a także tytuły doktora honoris causa, które otrzymał od sześciu polskich uczelni medycznych. Uznanie wśród władz kościelnych zaowocowało przyznaniem mu w 1997 roku Komandorii z Gwiazdą Orderu Św. Sylwestra Papieża oraz Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski w 1990 roku.

Nielubowicz był aktywnie zaangażowany w działalność społeczną jako członek Prymasowskiej Rady Społecznej w latach 1986–1990. Po swojej śmierci został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 215-2-24.

---

Oceń: Jan Nielubowicz

---