Zygmunt Wacław Kuligowski to wybitna postać w dziedzinie neurologii, urodzony 22 września 1902 roku w Warszawie, zmarł 26 marca 1998. Jako polski neurolog, jego kariera naukowa i akademicka była niezwykle bogata i różnorodna. Pracował jako profesor nauk medycznych, odbywając znaczącą część swojej kariery na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej.
W trakcie swojej działalności, Kuligowski pełnił również rolę dyrektora Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, gdzie przyczynił się do znaczącego rozwoju badań w tej dziedzinie. Niezwykle ważnym aspektem jego życia była również działalność polityczna – w latach 1946-1949 był posłem w Egipcie. Jego życie i praca miały ogromny wpływ na rozwój neurologii w Polsce oraz wprowadzanie nowych standardów w tej dziedzinie.
Życiorys
W okresie I wojny światowej Zygmunt Kuligowski przebywał w Rosji, gdzie uczęszczał do szkoły w Teodozji, znajdującej się na Krymie. Po zakończeniu konfliktu wrócił do Polski. W 1921 roku ukończył Szkołę Zgromadzenia Kupców w Warszawie, a następnie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1928 roku otrzymał tytuł doktora wszech nauk lekarskich.
Jako student związał się z kliniką Kazimierza Orzechowskiego, kształcąc się pod jego okiem. W latach 1934/35 odbył stypendium Funduszu Kultury Naukowej w Paryżu, gdzie studiował neurologię u Lhermitte’a oraz patologię u Roussy’ego i Oberlinga. W 1938 roku objął stanowisko adiunkta na Uniwersytecie Warszawskim.
W trakcie II wojny światowej pracował w klinice oraz szpitalu Przemienienia Pańskiego, a w ostatnich latach wojny był zatrudniony w szpitalu w Kielcach. W latach 1945–1948 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR), a po 1948 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
Po zakończeniu wojny powierzono Kuligowskiemu zadanie stworzenia Kliniki Neurologicznej przy Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. 11 sierpnia 1945 roku habilitował się na bazie pracy dotyczącej guzów szyszynki. W latach 1946–1949 był poseł nadzwyczajnym RP w Kairze oraz Addis Abebie i Damaszku. W 1950 roku przez krótki okres prowadził oddział neurologiczny w szpitalu w Tworkach.
Kuligowski zainicjował działalność Państwowego Instytutu Psychoneurologicznego, który stanowił placówkę naukowo-badawczą Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej mieszczącą się w szpitalu w Tworkach. Zajmował się tam tematyką ośrodkowego układu nerwowego. W latach 1951–1973 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Od 1974 roku był Przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Psychoneurologicznego.
Był również aktywnym członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej oraz członkiem prezydium Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. W ciągu kilku lat kierował Zakładem Higieny Psychicznej Polskiej Akademii Nauk, a na emeryturę przeszedł w 1973 roku. Należał do PPR, a później do PZPR. Kuligowski był także członkiem Polskiego Towarzystwa Neurologicznego, pełniąc funkcję prezesa przez kilka kadencji, a następnie został prezesem honorowym. Był też członkiem zagranicznym Francuskiego Towarzystwa Neurologicznego.
Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w kwaterze B2-11-27. Otrzymał liczne wyróżnienia, w tym Order Odrodzenia Polski V i III Klasy oraz Order Sztandaru Pracy II Klasy.
Dorobek naukowy
Pierwsza publikacja Zygmunta Kuligowskiego z 1929 roku dotyczyła problemów neurologicznych, jakie występują w przypadku niedoczynności tarczycy. W swojej karierze publikował utwory, które obejmowały szeroki zakres tematów kazuistycznych oraz neuropatologicznych, koncentrując się na problematyce guzów układu nerwowego, a także na chorobach zwyrodnieniowych i zapalnych. Dodatkowo zajmował się schorzeniami neuroendokrynologicznymi.
W 1933 roku, wraz z Orzechowskim, opisał niezwykły przypadek rzadkiej formy nowotworu mózgu, jakim jest neuroblastoma verum, którego miejscem wystąpienia był płat czołowy. Kuligowski był również aktywnym członkiem komitetu redakcyjnego uznawanych czasopism naukowych, takich jak „Neuropatologia Polska” oraz „Neurologia, Neurochirurgia i Psychiatria Polska”.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Akiwa Uryson | Jan Nielubowicz | Stanisław Wszelaki | Stefan Bagiński (1892–1969) | Józef Handelsman | Władysław Szenajch | Zofia Majewska (neurolog) | Andrzej Kurnatowski | Noemi Wigdorowicz-Makowerowa | Zuzanna Araszkiewicz | Krystyn Strzelecki | Zbigniew Dworak | Ludwik Antoni Paszkiewicz | Zygmunt Kramsztyk | Aleksander Zamenhof | Stanisław Kapuściński | Wojciech Rowiński | Stefan Kruś | Andrzej Włodarczyk | Jerzy SzapiroOceń: Zygmunt Kuligowski