Stanisław Kapuściński

---

Życiorys

Stanisław Kapuściński, wybitny lekarz i społecznik, rozpoczął swoją edukację w Gimnazjum Pawła Chrzanowskiego, gdzie uzyskał maturę w 1909 roku, po wcześniejszym wydaleniu z V Gimnazjum Państwowego w Warszawie za udział w strajku. Następnie w latach 1909–1914 studiował medycynę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pomimo że uzyskał absolutorium, wybuch I wojny światowej uniemożliwił mu zdobycie dyplomu lekarza. W trakcie swoich studiów aktywnie uczestniczył w działalności Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej „Filarecja” oraz w Związku Strzeleckim.

W 1915 roku ukończył studia, zdobywając dyplom lekarza na uniwersytecie w Dorpacie. Jednak tego samego roku został aresztowany i osadzony na Pawiaku z powodu agitacji przeciw mobilizacji. Po pewnym czasie został zwolniony i w latach 1916–1918 pracował jako lekarz na Białorusi. Po powrocie do Warszawy w lecie 1918 roku, dołączył do zespołu pracowników szpitala chorób zakaźnych na Pradze. W tym samym okresie, od marca 1918 do marca 1922, służył w Wojsku Polskim jako lekarz.

Po zakończeniu wojny kontynuował pracę w Klinice Dermatologicznej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie piastował funkcję asystenta, a później starszego asystenta. W 1929 roku uzyskał stopień doktora, a rok później habilitował się. W 1931 roku, po wygranym konkursie, został ordynatorem oddziału skórno-wenerycznego w Szpitalu św. Łazarza w Warszawie, gdzie pracował do 24 sierpnia 1939 roku.

Oprócz kariery zawodowej, Kapuściński aktywnie zaangażował się w działalność społeczną. Był prezesem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego oraz członkiem głównego zarządu PTD. Dodatkowo, jako członek Związku Patriotycznego oraz bratom zetowym, odgrywał istotną rolę w strukturach medycznych kraju. W 1935 roku został wybrany do Naczelnej Izby Lekarskiej V kadencji.

Przed wybuchem II wojny światowej został powołany do służby wojskowej, gdzie jako kapitan-lekarz brał udział w kampanii wrześniowej. Po wybuchu wojny, od listopada 1939 roku, pracując w Szpitalu św. Łazarza, organizował tajne nauczanie oraz działania podziemne. W latach 1940-1942 był członkiem Komitetu Centralnego Związku Syndykalistów Polskich. W trakcie okupacji awansował na stopień podpułkownika, a później pułkownika wojskowego. Niestety, 11 listopada 1942 roku został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku, a następnie przewieziony do obozu w Oświęcimiu, gdzie przebywał do stycznia 1945 roku.

Po zakończeniu wojny objął stanowisko dyrektora Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a od listopada 1945 roku kierował katedrą dermatologii na uniwersytecie w Łodzi, obecnie Akademii Medycznej w Łodzi. Aktively uczestniczył w życiu Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego jako jego prezes oraz był członkiem ZBoWiD. W swoim dorobku zamieścił 17 prac naukowych dotyczących chorób skórnych i wenerycznych, pozostawiając trwały ślad w polskiej medycynie.

Odznaczenia

Stanisław Kapuściński był osobą, która otrzymała szereg prestiżowych odznaczeń za swoje zasługi. Wśród nich znajdują się:

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż walecznych,
• złoty krzyż zasługi,
• medal niepodległości.

Życie prywatne

Stanisław Leopold Kapuściński był synem Anzelma, wykwalifikowanego mistrza kowalskiego, oraz Marii z Kułakowskich. Posiadał także brata Stefana.

W dniu 2 sierpnia 1925 roku zawarł związek małżeński z Marią Pietraszewską (1898–1987). Para doczekała się trójki dzieci:

• Hanna (1926–1944), która z tragicznych powodów została zamordowana przez Niemców w szpitalu powstańczym podczas trwania powstania warszawskiego,
• Wanda (1928–1997), także uczestniczka powstania, która zdobyła tytuł doktora medycyny oraz specjalizowała się w anatomii patologicznej i pediatrii,
• Jan (1936–2002), który uzyskał stopień doktora chemii.

W okresie międzywojennym rodzina mieszkała w Warszawie przy ulicy księdza Skorupki 10.

---

Oceń: Stanisław Kapuściński

---