Aleksander Zamenhof

W 1902 roku zakończył swoje studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Po rozpoczęciu wojny rosyjsko-japońskiej w 1904 roku, został zmobilizowany i wysłany na Daleki Wschód, gdzie służył w Port Arthur przez cały czas jego oblężenia. Swoje dramatyczne przeżycia opisał w artykule opublikowanym w El Taglibro de Sieĝito en Port-Arturo (Z Dziennika Oblężonego w Port-Arthur) zamieszczonym na łamach The British Esperantist.

Jako lekarz wojskowy w 25. Wschodnio-Syberyjskim Pułku Strzelców, Zamenhof został odznaczony Orderem Świętego Włodzimierza IV stopnia z mieczami. W trakcie wojny trafił do japońskiej niewoli, a następnie przez kilka lat pracował w kopalniach złota w pobliżu Amuru. Po powrocie do Warszawy, kontynuował swoją praktykę lekarską.

Później Aleksander Zamenhof zaczął interesować się rozwiązaniem kwestii żydowskiej poprzez założenie państwa poza Palestyną. Po rezygnacji z kariery medycznej, wyjechał do Brazylii, gdzie w stanie Espírito Santo starał się utworzyć żydowską kolonię rolniczą. Latem 1914 roku wrócił do Europy, jednak wybuch I wojny światowej zastał go w Amsterdamie. Podczas podróży z powrotem do Warszawy musiał pokonać trasę przez Wielką Brytanię oraz Skandynawię.

Po powrocie do ojczyzny, ponownie został powołany do czynnej służby w Cesarskiej Armii Rosyjskiej, w której służył przez dwa lata. W wyniku niejasnych okoliczności, zginął w Dyneburgu, a niektóre źródła sugerują, iż popełnił samobójstwo.

Aleksander Zamenhof był również aktywnym członkiem społeczności esperanto, zainicjowanej przez jego starszego brata Ludwika. Pisząc pod pseudonimem AZO, współpracował z różnymi czasopismami esperanckimi oraz był zaangażowany w działalność Internacia Medicina Revuo (Międzynarodowego Przeglądu Medycznego), uczestnicząc także w Światowych Kongresach Esperantystów.