Jan Lenart, lepiej znany pod pseudonimem Jaś, to postać o niezwykle znaczącym wkładzie w historię Polski. Urodził się 16 listopada 1921 roku w Warszawie, gdzie spędził swoje dzieciństwo i wczesną młodość. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie 28 sierpnia 1944 roku, również w Warszawie.
W trakcie II wojny światowej Lenart dał się poznać jako podharcmistrz i podporucznik, który stał się aktywnym uczestnikiem jednego z najważniejszych wydarzeń w historii Polski – powstania warszawskiego. Podczas tego heroicznego zrywu, Jan Lenart pełnił rolę dowódcy II plutonu „Alek”, który był częścią 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” Armii Krajowej.
Jego odwaga i poświęcenie w walce o wolność kraju są nadal pamiętane i szanowane przez kolejne pokolenia Polaków. Jan Lenart pozostaje symbolem młodzieńczej determinacji i patriotyzmu w najbardziej dramatycznych dniach naszej historii.
Życiorys
Jan Lenart był synem Bonawentury Lenarta, legendarnego uczestnika I Brygady oraz profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a także Pauliny z Dederków, wnuka powstańca styczniowego. Jego życie wiązało się z wieloma ważnymi postaciami: był bratem podporucznika Wojciecha, który również poległ, walcząc za ojczyznę. Oprócz tego, Jan był siostrzeńcem Mariana Dederki oraz kuzynem Witolda, a także krewnym biskupa Jakuba Ignacego.
Urodziny i wczesne lata spędził w Wilnie, gdzie jego ojciec pełnił rolę kierownika Pracowni Doświadczalnej Liternictwa, Drukarstwa i Introligatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego. Po przeprowadzce do Warszawy Jan ukończył Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
W obliczu II wojny światowej oraz okupacji niemieckiej, Jan Lenart zaangażował się w działalność konspiracyjną. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola, a jego udział w akcjach był odważny i zdecydowany. Brał udział w następujących operacjach:
- Akcja Wilanów – (był w grupie posterunku I, która likwidowała jednostki żandarmerii niemieckiej oraz policję granatową),
- Tłuszcz-Urle (grupa III odpowiedzialna za wykolejenie oraz ostrzelanie niemieckiego pociągu),
- Par. 1 (baza leśna).
W czasie powstania warszawskiego walczył na Woli oraz na Starym Mieście. Po śmierci Andrzeja Makólskiego, Jan objął dowództwo II plutonu „Alek”. Niezłomny w boju, poległ 28. dnia powstania warszawskiego podczas walk w rejonie ul. Franciszkańskiej 12. Miał jedynie 22 lata. Jego heroizm został doceniony poprzez dwukrotne odznaczenie Krzyżem Walecznych. Ciało Jana odnaleziono dopiero w 1950 roku, a jego miejsce pochówku znajduje się w kwaterach żołnierzy oraz sanitariuszek batalionu „Zośka” na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera A20-2-29).
Przypisy
- Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 6. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy "Bellona", Warszawa 2004 r. ISBN 83-11-09586-8. Według Muzeum Powstania Warszawskiego oraz "Wiernej rzeki harcerstwa" Barbary Wachowicz Jan Lenart urodził się w Wilnie.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Aleksander Kierski | Juliusz Dziewulski | Franciszek Koss | Aleksander Rożniecki | Symcha Rotem | Stefan Szlaszewski | Wincenty Czamarczan | Zygmunt Braude | Czesław Krzowski | Henryk Kożuchowski | Józef Joachim Grabiński | Ignacy Wądołkowski | Piotr Kwiatkowski | Sławomir Petelicki | Aleksander Cesarski | Józef Hurtig | Jan Rzepecki | Stanisław Grzybowski (powstaniec) | Bronisław Kwaskowski | Bolesław SierzputowskiOceń: Jan Lenart