Aleksander Kierski

---

Życiorys

Aleksander Kierski przyszedł na świat w Warszawie, w rodzinie Józefa oraz Balbiny z Kołakowskich. Jako młody chłopak uczęszczał do akademii średniej Wallenberga, która znajdowała się przy Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Już w latach 1904–1905 aktywnie uczestniczył w strajku szkolnym, pełniąc funkcję gońca. W okresie 1910-1914 był oddanym członkiem stowarzyszenia „Sokół”.

Od 1915 roku rozpoczął swoją służbę w armii rosyjskiej, stając się częścią Legionu Puławskiego z siedzibą w Warszawie. W ramach organizacji Legionu działał jako instruktor liniowy, biorąc czynny udział w starciach na froncie niemieckim. W lutym 1916 roku rozpoczął naukę w Pawłowskiej Szkole Wojskowej w Piotrogrodzie, gdzie uzyskał stopień chorążego piechoty. Po ukończeniu edukacji został oddelegowany pod rozkazy Dowódcy Omskiego Okręgu Wojskowego. W czerwcu 1916 roku, już jako młodszy oficer, objął 4. kompanię 26. pułku zapasowego Strzelców Syberyjskich w Omsku.

W październiku 1916 roku awansował na stanowisko dowódcy kompanii saperów oraz instruktora utrwalania fortyfikacji w pułku. W marcu 1917 roku, na własną prośbę, udał się na front, przystępując do 1. Strzeleckiego Pułku Polskiego, gdzie otrzymał awans na podporucznika w kompanii saperów. Brał udział w walkach na froncie galicyjskim, dowodzonym przez pułkownika Żeligowskiego, aż do sierpnia 1917 roku, staczając liczne bitwy, takie jak te pod Brzeżanami, Sieńkowem, Białą, Czabarówką i Husiatynem. Ranny pod Husiatynem, został odesłany na rekonwalescencję do szpitala w Omsku.

Do 1917 roku kontynuował służbę w 26. pułku strzelców syberyjskich, a później związał się z polskimi jednostkami na wschodzie, w tym w 1. Dywizji Strzelców Polskich. 19 lipca 1917 roku, po awansie na porucznika, ochotniczo wstąpił do Polskiego Legionu w Omsku. W marcu 1918 roku, po rozbrojeniu Omskiego Legionu przez bolszewików, został zwolniony z wojska. W czerwcu tego samego roku przyłączył się ponownie do Omskiego Legionu po tzw. przewrocie czeskim, jako młodszy oficer, i wyjechał na front. Brał udział w bitwach pod Berezowką, Alatorskają i St. Iglino.

We wrześniu 1918 roku objął dowództwo 9. kompanii, sformowanej z Omskiego Legionu, w 1. pułku strzelców polskich im. Tadeusza Kościuszki, który wówczas działał w polskim korpusie syberyjskim. Awansowany na kapitana z datą wsteczną 15 stycznia 1919 roku, wziął udział w wielu walkach 1. pułku na frontach ufimskim, staczając zacięte boje pod Górnym i Dolnym Sardyk, pod Nikołajowką, oraz kilkukrotnie w rejonie Bogadów i Konstantynówki.

Jednym z kluczowych momentów w jego karierze był udział w ariergardzie Wojska Polskiego podczas ewakuacji na Daleki Wschód. W grudniu 1919 roku, rozkazem, został wyznaczony dowódcą III baonu 1. pułku strzelców polskich. W boju pod Sardykiem Dolnym, 10 listopada 1919 roku, skutecznie zneutralizował atak bolszewików na swoje jednostki, a jego męstwo zostało uhonorowane Krzyżem Walecznych.

W styczniu 1920 roku, po kapitulacji 5. Dywizji Strzelców Polskich, przebił się przez rosyjskie linie z resztkami oddziału. Przeszedł do Irkucka, a następnie do Harbina, aby dotrzeć przez Mukden oraz inne miejscowości do portu Dairen. Po trzymiesięcznym rejsie, 1 lipca 1920 roku, jako pasażer angielskiego parowca „Jaroslav”, powrócił do Polski. Tego samego miesiąca został włączony do Korpusu Syberyjskiego Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W maju 1920 roku, mianowany zastępcą dowódcy Legii Oficerskiej, a 1 sierpnia dołączono go do 2. Syberyjskiego pułku piechoty w roli dowódcy 1. kompanii. Jego udział w Bitwie Warszawskiej podczas forsowania rzeki Wkry 15 sierpnia 1920 roku przyniósł mu odznaczenie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari na wniosek generała Hallera.

Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę wojskową, uzyskując stopień kapitana z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku pełnił funkcję komendanta kadry w 83. pułku strzelców poleskich. Dziesięć lat później służył już w stopniu majora. W 1939 roku nadal był w służbie jako komendant rejonu uzupełnień w Łukowie.

W obliczu września 1939 roku, wyjeżdżając wraz z rodziną z Łukowa, dążył do ewakuacji do Rumunii. Po agresji ZSRR i otoczeniu przez Sowietów udało mu się znaleźć w obozie w Starobielsku, gdzie w marcu 1940 roku został zamordowany przez NKWD. Jego ciało zostało potajemnie pochowane w zbiorowej mogile w Piatichatkach, gdzie obecnie znajduje się Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu.

Wspólne miejsce jego symbolicznego spoczynku można znaleźć na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. 5 października 2007 roku, pośmiertnie mianowano go na stopień podpułkownika, a uroczyste ogłoszenie tego awansu miało miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w czasie obchodów pamięci ofiar.

W życiu osobistym ożenił się 24 listopada 1931 roku z Anielą Jadwigą z domu Brązert, z którą doczekał się dwóch synów: Mieczysława Aleksandra oraz Józefa Antoniego.

Ordery i odznaczenia

Osoba, o której mowa, została wyróżniona licznymi odznaczeniami za swoje zasługi i odwagę w służbie dla kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1247 – 26 marca 1921 roku,
• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych – przyznany trzykrotnie (po raz pierwszy w 1921 roku),
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Aleksander Kierski

---