Wojciech Lenart

Oryginalnie pochodził z rodziny o silnych tradycjach pedagogicznych. Jego ojcem był Bonawentura Lenart, profesor warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Brat Wojciecha, Jan Lenart, również był odważnym powstańcem, który poległ w tych samych dramatycznych wydarzeniach. Jan Lenart był podporucznikiem podharcmistrzem, a ich wspólna historia dowodzi, jak silne były więzi rodzinne w obliczu tragicznych okoliczności.

Podczas okupacji hitlerowskiej Wojciech Lenart aktywnie działał w polskim podziemiu zbrojnym. W obliczu nieuchronnej konfrontacji, stanął do walki w powstaniu warszawskim, walcząc na terenie Woli, Starego Miasta i Czerniakowa. Jego odwaga i determinacja były niezłomne; poległ 13 września 1944 roku w bezpośrednich walkach przy ul. Książęcej 1 na Czerniakowie. W chwili śmierci miał zaledwie 20 lat.

Wojciech Lenart spoczywa w Wojskowych Powązkach w Warszawie, w specjalnie wydzielonych kwaterach żołnierzy i sanitariuszek bat. „Zośka”, obok ppor. Janusza Wojtasiewicza (ps. „Warda”) oraz ppor. phm. Wiesława Tyczyńskiego (ps. „Olgierd”) (kwatera A20-3-23). Jego poświęcenie zostało docenione, a odznaczenie Krzyżem Walecznych jest świadectwem nie tylko jego heroicznych czynów, ale również odwagi wszystkich uczestników tego zbrojnego zrywu.