Juliusz Dziewulski

Wojsko i służby mundurowe

Juliusz Henryk Dziewulski, urodzony 12 kwietnia 1898 roku w Warszawie, to postać, która zapisała się w historii jako wybitny oficer lotnictwa Wojska Polskiego w czasie II Rzeczypospolitej. Jego kariera wojskowa nie ograniczała się jedynie do Polski, gdyż w późniejszych latach pełnił również ważne funkcje w Royal Air Force. Dziewulski zyskał miano wing commandera, co stanowiło znaczne osiągnięcie w jego zawodowej ścieżce.

Po zakończeniu II wojny światowej, z racji na sytuację polityczną w Polsce, Juliusz Dziewulski osiedlił się na uchodźstwie. W 1964 roku, ustawodawstwo Rządu RP na uchodźstwie nadało mu awans na pułkownika, co potwierdzało jego zasługi i oddanie służbie wojskowej. Zmarł 19 września 1982 roku w Londynie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii polskiego lotnictwa wojskowego.

Życiorys

Juliusz Dziewulski był osobą, której życie związane było z historią Polski, szczególnie w okresie po uzyskaniu niepodległości. Po 1918 roku złożył przysięgę wojskową w Wojsku Polskim i zyskał awans do stopnia porucznika artylerii, co miało miejsce 1 czerwca 1919 roku.

W latach 1923 i 1924 pełnił funkcję oficera w 1 pułku artylerii polowej Legionów. Po pewnym czasie, jego stopień został zweryfikowany i przyznano mu tytuł porucznika lotnictwa, również ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1928 roku, Dziewulski był już oficerem 1 pułku lotniczego. W 1932 roku awansowano go na kapitana aeronautyki, co również miało miejsce 1 stycznia tegoż roku. W tym samym roku pracował w dyspozycji szefa Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Od 13 czerwca 1935 do 6 czerwca 1937 dowodził 12 eskadrą wywiadowczą. W 1938 roku, na mocy decyzji, został mianowany majorem z datą 19 marca oraz wysoką lokatą w korpusie oficerów lotnictwa. W marcu 1939 roku pełnił służbę we wschodniej Europie w Sztabie Lotniczym Sztabu Głównego, gdzie zajął się prowadzeniem Samodzielnego Referatu Informacyjnego.

Podczas II wojny światowej służył jako oficer Polskich Sił Powietrznych na terenie Anglii w ramach Royal Air Force, posługując się numerem służbowym P-0175. Otrzymał również stopień wing commander, który uproszczono do stopnia pułkownika pilota w korpusie oficerów lotnictwa po wojnie, w 1964 roku. 29 maja 1968 roku stał się członkiem Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej.

Dodatkowo, odgrywał aktywną rolę jako zastępca członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski, co miało miejsce za rządów prezydentów RP na uchodźstwie, Augusta Zaleskiego i Stanisława Ostrowskiego. Jako członek Ligi Niepodległości Polski, zasiadał w Radzie Stanu Rzeczypospolitej Polskiej w 1972 roku oraz VI Radzie Narodowej w latach 1978–1983.

Juliusz Dziewulski zmarł 19 września 1982 roku w Londynie. Jego pamięć żyje nie tylko wśród bliskich, ale również na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie symbolicznie upamiętniono go na grobowcu rodzinnym (kwatera 193-6-21). Cmentarz Powązkowski w Warszawie to miejsce, które zachowuje wspomnienia o wielu ważnych postaciach polskiej historii.

Ordery i odznaczenia

Juliusz Dziewulski był wybitną postacią, która otrzymała wiele wyróżnień za swoje działania oraz zasługi. Jego osiągnięcia zostały docenione przez różne instytucje, co zaowocowało nadaniem mu prestiżowych odznaczeń.

  • Krzyż Niepodległości, wyróżnienie przyznane 12 maja 1931 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymał 11 listopada 1974 roku,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany mu 3 maja 1968 roku,
  • Krzyż Walecznych,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 16 marca 1933 roku,
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej, nadany przez Łotwę.

Przypisy

  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 22.10.2020 r.]
  2. Krzystek 2012 ↓, s. 170.
  3. Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF WĘŻYK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 20.05.2017 r.]
  4. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29.05.1968 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17–18, Nr 2 z 12.07.1968 r.
  5. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11.11.1970 r. o powołaniu Kapituły Orderu „Odrodzenia Polski”. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 13, Nr 3 z 02.12.1970 r.
  6. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 15.08.1978 r. o powołaniu Kapituły Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 9–10, Nr 3 z 29.04.1979 r.
  7. Komunikat o nadaniu Orderu „Odrodzenia Polski”. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 20, Nr 4 z 31.12.1974 r.
  8. Komunikat o nadaniu Orderu „Odrodzenia Polski”. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, Nr 3 z 24.04.1969 r.
  9. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 83 „za zasługi na polu bezpieczeństwa wojska.”
  11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 553.
  12. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 529.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 233.
  14. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 440.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 207.
  16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 425.
  17. Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 9, Nr 4 z 30.06.1969 r.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 06.08.1929 r., s. 242.
  19. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 827.
  20. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 751.
  21. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
  22. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638.

Oceń: Juliusz Dziewulski

★★★★★
Średnia ocena:4.99 Liczba ocen:16