Andrzej Glass

---

Życiorys

Kariera zawodowa

Andrzej Glass, syn Henryka Glassa oraz Feliksy Grabskiej, swoje pierwsze lata życia spędził w Warszawie, gdzie mieszkał do wybuchu II wojny światowej. Po tym wydarzeniu, w poszukiwaniu bezpieczniejszego miejsca, wyjechał z matką na południe Polski, gdzie zamieszkiwał w majątku Niwki w pobliżu Dąbrowy Tarnowskiej, a także w Poroninie i Nowym Sączu.

Rok 1946 przyniósł jego powrót do Warszawy, gdzie zamieszkał u dziadka, prof. Stanisława Grabskiego, przy ul. Belwederskiej. Dwa lata później, w 1948, znowu zmienił miejsce zamieszkania, przenosząc się do Sulejówka. W okresie od 1947 do 1949 roku prowadził działalność w Liceum im. Stefana Batorego, przez Liceum im. Stefana Batorego, gdzie zresztą zdał egzamin maturalny w 1949 roku i po tym rozpoczął swoje studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej.

W 1954 roku ukończył studia i został inżynierem. Następnie kontynuował edukację na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1959 uzyskał dyplom magistra. Pracował w różnych instytucjach, w latach 1955–1958 był instruktorem w modelarni lotniczej w Pałacu Kultury i Nauki, a od 1960 do 1965 roku pracował w PZL Okęcie jako konstruktor samolotów, przede wszystkim przy projekcie samolotu PZL-104 Wilga, w zespole pod przewodnictwem mgra inż. Bronisława Żurakowskiego.

W ciągu swojej kariery, w latach 1965–1972 był adiunktem w Instytucie Lotnictwa. W 1972 roku objął stanowisko kierownika Branżowego Ośrodka Informacji Technicznej i Ekonomicznej, a od 1979 do 1992 roku kierował Zespołem Historii Polskiej Techniki Lotniczej w Instytucie Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk. W latach 1975–1986 był przewodniczącym Lotniczej Komisji Historycznej Klubu Seniorów Lotnictwa oraz współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Historii Techniki.

Odbywał również działalność w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. W 1981 roku został prezesem Klubu Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej przy Narodowym Muzeum Techniki w Warszawie. Dodatkowo, należał do Rady Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, był redaktorem naczelnym miesięcznika „Technika lotnicza i astronautyka” przez wiele lat i w 2012 roku obronił pracę doktorską na temat rozwoju szybowców. Łącznie, przez swoją karierę, wydano około 1500 jego artykułów oraz 50 książek.

Rok 1992 przyniósł mu przejście na emeryturę, po której wznowił swoje zainteresowania publikacyjne. W 2017 roku ukazała się jego autobiografia pt. „Całe życie pod wiatr”. 

Harcerstwo

Andrzej Glass rozpoczął swoją przygodę z harcerstwem w 1943 roku, stając się członkiem konspiracyjnej 1 Drużyny Harcerstwa Polskiego w Nowym Sączu. Po zakończeniu wojny, przystąpił do 2 Drużyny Harcerzy. Po przyjeździe do Warszawy w 1946 roku, związał się z 23 Warszawską Drużyną Harcerską. W okresie 1947–1949 pełnił funkcję referenta lotniczego Komendy Warszawskiej Chorągwi Harcerzy, a także założył Harcerski Klub Lotniczy.

W 1957 roku uzyskał stopień podharcmistrza i prowadził Referat Lotniczy Stołecznej Komendy Chorągwi ZHP, organizując harcerskie kursy lotnicze. W latach 1959–1961 pełnił rolę szefa Kierownictwa Drużyn Lotniczych GK ZHP, a w 1960 roku uzyskał stopień harcmistrza. Po długiej przerwie, powrócił do harcerstwa w 1980 roku, a jego kluczowa działalność obejmowała tworzenie systemu wychowania lotniczego w ZHP. W latach 1981–1995 przewodniczył Radzie Wychowania Lotniczego ZHP, odgrywając ważną rolę w rozwoju programów edukacyjnych dla młodych harcerzy.

W 1996 roku związał się z ZHR, a w kolejnych latach prowadził Kuźnicę Myśli Harcerskiej. Uczestniczył również w Naczelnictwie Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej, gdzie zasiadał w Kapitule Stopnia Harcerza Rzeczypospolitej.

Sport lotniczy

Andrzej Glass był również doświadczonym pilotem szybowcowym, który swoje umiejętności rozwijał w latach 1946–1947, latając między innymi szybowcami takimi jak IS-A Salamandra, IS-B Komar oraz IS-2 Mucha. W roku 1947 uzyskał kategorię C pilota szybowcowego po ukończeniu przeszkolenia w Jeżowie, Kobylnicy oraz Tęgoborzu.

Życie prywatne

W 1962 roku Andrzej zawarł związek małżeński z Marią Różycką-Kołodziejczyk (zmarła w 1976 roku), z którą doczekał się syna Wojciecha, urodzonego w 1963 roku. Po jej śmierci, w 1976 roku, poślubił Teresę Różycką, z którą żył do końca.

Odznaczenia i wyróżnienia

Andrzej Glass jest osobą niezwykle uhonorowaną w ramach różnych odznaczeń i wyróżnień, które odzwierciedlają jego zaangażowanie w rozwój kultury oraz lotnictwa. Poniżej przedstawiamy listę jego wyróżnień:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2008,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1977,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej – 1979,
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” – 1985,
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” – 1993,
• Krzyż Honorowy ZHR Semper Fidelis – 2011,
• Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” – 1994,
• Medal Skrzydła Puławskiego SIMP – 2008,
• Złoty Medal Aeroklubu Polskiego – 2015,
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” – 2013,
• Ozdznaka Zasłużony dla Lotnictwa Sportowego – 1984,
• Odznaka honorowa z diamentami Zasłużony dla PLL LOT – 1984,
• Złota Odznaka Honorowa SIMP – 1975,
• Złota Odznaka Honorowa SITK – 1979,
• Złota Odznaka Honorowa NOT – 1987,
• Medal „Pro Patria” – 2018,
• Magnum Trophaeum – 1977,
• wyróżnienie Błękitne Skrzydła (1976) za książkę pt. Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939,
• wyróżnienie Błękitne Skrzydła (1984) za całokształt działalności,
• wyróżnienie Błękitne Skrzydła (2018),
• Złota Lotka – 2009.

---

Oceń: Andrzej Glass

---