Leon Karasiński

---

Życiorys

Leon Karasiński, syn swojego ojca, w 1900 roku zakończył edukację w IV Gimnazjum w Warszawie, znanym także jako Gimnazjum Filologiczne Wojciecha Górskiego. Jego dalsza kariera akademicka związana była z Wydziałem Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1905 roku uzyskał stopień kandydata nauk matematycznych. Dwa lata później, w 1907 roku, ukończył studia na Wydziale Technicznym Uniwersytetu w Liège, otrzymując tytuł inżyniera mechanika.

W latach 1907–1912 pracował jako samodzielny konstruktor w biurze technicznym Fabryki Maszyn Parowych i Odlewni „Orthwein, Karasiński i Ska”, której współwłaścicielem był jego ojciec. Następnie, od 1912 do grudnia 1915 roku, pełnił rolę kierownika działu silników parowych oraz urządzeń cukrowniczych w Zakładach Mechanicznych „Lilpop, Rau i Loewenstein”. Ponadto, w okresie 1909–1916 angażował się w edukację, prowadząc zajęcia z silników i turbin parowych na Kursach Wieczornych dla Techników, a także na Kursie dla Inżynierów w 1913 roku. Jego działalność edukacyjna obejmowała również nauczanie w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w latach 1911–1918.

Karasiński był również współorganizatorem Politechniki Warszawskiej, gdzie od 1916 roku prowadził wykłady na temat wytrzymałości tworzyw, a także uczył matematyki na Wydziale Architektury. Jego zasługi zostały docenione 1 kwietnia 1919 roku, kiedy to otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a 1 maja 1920 roku osiągnął status profesora zwyczajnego mechaniki technicznej na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

W czasie swojej pracy akademickiej, był odpowiedzialny za stworzenie międzywydziałowego Laboratorium Wytrzymałości Tworzyw. Instytucja ta zajmowała się nie tylko badaniami wytrzymałości materiałów budowlanych i drogowych, ale także normalizacją polskich cementów oraz innowacjami technologicznymi w zakresie betonu do nawierzchni drogowych. W późniejszych latach, 26 września 1933 roku przeszedł na emeryturę, lecz nadal dzielił się swoją wiedzą, wykładając w Państwowej Szkole Technicznej na Wydziale Budowy Okrętów i Konstrukcji Stalowych pomiędzy 1936 a 1939 rokiem. Publikował liczne artykuły fachowe w takich czasopismach jak Przegląd Techniczny, Mechanik i Inżynier Kolejowy.

Karasiński był aktywnym członkiem Komisji Budowlanej oraz Podkomisji Cementowej przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym w Warszawie. Współpracował z Radą Cementową, inicjując m.in. normalizację piasku wzorcowego dla prób wytrzymałościowych cementu.

W czasie II wojny światowej, Karasiński napisał podręcznik z zakresu trygonometrii, który niestety został utracony podczas powstania warszawskiego. W trakcie powstania został aresztowany razem z żoną i wywieziony do podobozu KL Mauthausen-Gusen w Steyr-Münichholz. Nawet tam, mimo tragicznych warunków, kontynuował swoje badania nad teorią odkształceń i naprężeń. Zginął tuż przed wyzwoleniem obozu. Symboliczny grób Leona Karasińskiego znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 13-3-16,17), a pamiątkowy napis został ufundowany w 30. rocznicę jego śmierci przez Polską Akademię Nauk.

Ważniejsze publikacje

Leon Karasiński, znany z licznych osiągnięć w dziedzinie inżynierii, pozostawił po sobie szereg istotnych publikacji. Oto najważniejsze z nich:

• wytrzymałość tworzyw (1919),
• kurs silników parowych (1915),
• podstawy teorii sprężystości (1921).

---

Oceń: Leon Karasiński

---