Wiktor Arkin

---

Życiorys

Wiktor Arkin przyszedł na świat w żydowskiej rodzinie, będąc synem Juliusza Arkina. Edukację rozpoczął w VI Gimnazjum Filologicznym w Warszawie, gdzie uczęszczał w latach 1904-1912. W 1912 roku podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a pięć lat później uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie Cesarskim w Rostowie nad Donem. W 1920 roku nostryfikował ten dyplom na Uniwersytecie Warszawskim. Do roku 1923, z krótką przerwą na służbę wojskową, jako wolontariusz pracował w przychodni Instytutu Oftalmicznego w Warszawie oraz w Klinice Okulistycznej Szpitala św. Ducha.

Od 1923 do 1940 roku Arkin był zatrudniony w Szpitalu Starozakonnych na Czystem, gdzie pracował pod okiem doktorów Leona Endelmanna oraz Adama Zamenhofa, którzy niestety zostali później zamordowani przez Niemców. Po 1940 roku, w czasie II wojny światowej, Wiktor Arkin nie prowadził praktyki lekarskiej. Po zakończeniu wojny w 1945 roku, rozpoczął pracę jako lekarz w ubezpieczalni społecznej. W 1949 roku objął stanowisko ordynatora oddziału w Szpitalu św. Ducha, który został przeniesiony do byłego Szpitala Starozakonnych.

W 1949 roku Arkin obronił rozprawę doktorską na temat „Badania nad dziedziczeniem zeza i ich znaczenie dla wytłumaczenia powstania zaburzeń równowagi mięśniowej oczu”. W 1951 roku uzyskał habilitację w oparciu o pracę „O wpływie ciśnienia wewnątrzgałkowego jednego oka na ciśnienie drugiego”. W 1953 roku, oddział prowadzony przez Arkina został przekształcony na Zakład Okulistyki w Instytucie Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich. W 1959 roku zakład zmienił nazwę na Klinikę Okulistyczną, a Instytut Doskonalenia przekształcono w Studium Doskonalenia Lekarzy Akademii Medycznej w Warszawie.

W 1961 roku, Klinika Okulistyczna oraz Studium Doskonalenia Lekarzy zyskały nową siedzibę w budynku Szpitala Bielańskiego. Wiktor Arkin, pełniąc funkcję kierownika kliniki, otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego w 1959 roku. Po przejściu na emeryturę w wieku 70 lat, 1 października 1964 roku, Arkin jeszcze przez wiele lat pełnił rolę konsultanta w klinice oraz oddziale. W ostatnich latach swego życia związany był z Konsultacyjną Przychodnią Profesorsko-Ordynatorską w Warszawie.

Jego zainteresowania naukowe i praktyczne skupiały się przede wszystkim na przeszczepianiu rogówki, w czym był prawdziwym pionierem, bowiem osobiście przeprowadził ponad 600 keratoplastyk. Zajmował się również problemem jaskry oraz ciśnienia śródgałkowego. Na początku lat 50. XX wieku badał temat przeszczepu rogówki w Szwajcarii. W ciągu swojej kariery opublikował ponad 100 prac, w tym takie jak „Hydrostatyka i hydrodynamika oka” (1953), „Przeszczepienie rogówki” (1956) oraz „Jaskra i jej leczenie” (1966). Od 1952 roku był członkiem komitetu redakcyjnego „Kliniki Ocznej”.

Arkin był także aktywnym uczestnikiem Polskiego Towarzystwa Okulistycznego, pełniąc funkcję wiceprzewodniczącego w latach 1954-1958 oraz 1960-1962. We wrześniu 1964 Towarzystwo nadało mu tytuł członka honorowego. Dodatkowo, Arkin był honorowym członkiem Instytutu Barraquera w Barcelonie, a w 1955 roku odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł w Warszawie i został pochowany obok żony Lucyny (zm. 1982) na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej (kwatera 8a, rząd 1, miejsce 6).

---

Oceń: Wiktor Arkin

---