Mirosław Ostromęcki

Wojsko i służby mundurowe

Mirosław Ostromęcki to postać o bogatej historii i znaczącym wpływie na wydarzenia w Polsce XX wieku. Urodził się w Warszawie 17 grudnia 1914 roku i od najmłodszych lat zaangażował się w działalność wojskową, co ukształtowało jego późniejsze losy.

Był aktywnym żołnierzem zarówno Narodowych Sił Zbrojnych, jak i Armii Krajowej, a jego odwaga i determinacja w walce o niepodległość zasługują na szczególne wyróżnienie. Ostrączony na stopień podpułkownika, pełnił właśnie ważne role w strukturach militarnych, co potwierdza jego wyjątkowe umiejętności liderskie i organizacyjne.

W czasie swojej służby, Mirosław Ostromęcki pełnił również funkcję szefa Biura Informacji w Komendzie Głównej NSZ, gdzie jego umiejętności w zakresie komunikacji były niezwykle istotne. Dodatkowo, jako redaktor naczelny tygodnika „Szańca”, wpływał na kształtowanie opinii społecznej.

Jego życie to przede wszystkim przykład niezłomności oraz poświęcenia dla sprawy narodowej, a jego dalsza działalność społeczna świadczy o jego zaangażowaniu w budowanie lepszej przyszłości dla kraju.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Mirosław Ostromęcki przyszedł na świat w Warszawie, w rodzinie, która z całą pewnością miała wartość intelektualną. Ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, co stanowiło solidny fundament jego edukacji. Następnie podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W 1933 roku przyjął zaproszenie do korporacji akademickiej Arkonia. W trakcie swojego życia studenckiego nawiązał bliskie relacje z przedstawicielami narodowego ruchu, co miało znaczący wpływ na późniejsze jego działania. W latach 1936-1938 pełnił funkcję pierwszego wiceprezesa, a po nim prezesa Bratniej Pomocy Politechniki Warszawskiej, a także przewodniczącego Porozumienia Bratnich Pomocy Uczelni Warszawskich. Inicjatywy te miały na celu obronę autonomii wyższych uczelni przed wpływami władz oświatowych II RP.

II wojna światowa

W obliczu II wojny światowej, po kampanii wrześniowej, Ostromęcki zaangażował się w działalność Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy, gdzie zorganizował sekcję propagandową. Był inicjatorem powstania Polskiej Informacji Prasowej – agencji informacyjnej, która zyskała renomę wśród struktur „Szańca”. Podczas okupacji, agencja ta publikowała wewnętrzny biuletyn o nakładzie 300 egzemplarzy, będący niezwykle cennym materiałem dla partii oraz Armii Krajowej. Ostromęcki redagował również pismo „Naród i Wojsko”, a z czasem przejął kontrolę wydawniczą nad wieloma tytułami, takimi jak „Załoga”, „Placówka” czy „Agencja Antykomunistyczna”. W obliczu zagrożenia ze strony Gestapo, w 1942 roku zmuszony był do ukrywania się. Jako szef Biura Informacji w KG NSZ, Ostromęcki był niezwykle aktywny, publikując i organizując działania propagandowe.

Wybuch powstania warszawskiego zastał go w stolicy. Brał udział w walkach w oddziale pod dowództwem por. Michała Słomińskiego, znanym pod pseudonimem „Majewski”. Został awansowany na stopień podporucznika Armii Krajowej, a w jednym z lokali przy ul. Wspólnej zorganizował redakcję „Szańca”. Codziennie wydawano 10 tys. egzemplarzy, a do końca powstania ukazały się 43 numery. Kolportażem zajmowała się głównie Kompania NSZ „Warszawianka” z Zgrupowania „Chrobry II”, z którą utrzymywał bliskie kontakty.

Po upadku powstania

Po zakończeniu powstania, Ostromęcki zdołał uciec z transportu, meldował się w KG NSZ w Brwinowie. W styczniu 1945 r. awansował do stopnia porucznika i został inspektorem NSZ na Obszar Centrum-Wschód, działając pod pseudonimem Mirski. Ponadto, stał się członkiem Komitetu Wykonawczego Organizacji Wewnętrznej. Jego misją była likwidacja oddziałów oraz wsparcie żołnierzy zagrożonych aresztowaniem. Angażował się również w utrzymanie morale wśród oddziałów leśnych. W lipcu 1945 roku wszedł w skład Rady Inspektorów NSZ. Niestety, 1 października 1945 roku został aresztowany w jednym z mieszkań konspiracyjnych w Warszawie, znajdującym się w Kolonii Staszica. Jak sam wspominał, „UB otoczyło całą dzielnicę i przeszukiwało dom po domu”. Początkowo przetrzymywany był w więzieniu na Pradze, a następnie w mokotowskim.

Śledztwo nadzorowali Ludwik Serkowski oraz Józef Różański. Oskarżono go na podstawie dekretu o ochronie państwa oraz kodeksu karnego Wojska Polskiego. W dniu 28 października 1946 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci oraz na utratę praw publicznych wraz z konfiskatą mienia. Po latach, Ostromęcki wspominał z przekonaniem: „Na ułaskawienie oczekiwałem w pojedynce, ze światłem w noc i w dzień”. Dzięki interwencji wielu znanych osobistości, jak Bolesław Bierut, ks. kard. Adam Sapieha, Julian Tuwim oraz Stanisław Szwalbe, został ułaskawiony 12 grudnia 1946 roku. Jego kara została zamieniona na dożywocie, a później przez amnestię na 15 lat pozbawienia wolności. Ostatecznie osadzono go we Wronkach.

Wyrok sądowy z 19 marca 1955 roku umożliwił mu warunkowe zwolnienie, a latem tego roku udało mu się wyjść na wolność. Po wyjściu z więzienia nie powrócił już do tego miejsca, lecz znalazł zatrudnienie w przemyśle elektromaszynowym, w szczególności we Wrocławiu. W latach 1958-1984 obejmował stanowisko dyrektora Zakładów Aparatury Elektronicznej we Wrocławiu, które były częścią spółki INCO-VERITAS.

Okres III RP

Po 1989 roku, poprzez decyzje Ministra Obrony Narodowej, został awansowany do stopnia majora (w 1995), a następnie podpułkownika (w 1999). Był jednym z współtwórców Związku Żołnierzy NSZ, a od 1992 roku pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naczelnej Związku. Był także członkiem Koła nr 1 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, a w 1995 roku został jednym z założycieli Klubu Przyjaciół „Szańca”. Zmarł 30 marca 2000 roku w Warszawie i został pochowany w grobie rodzinnym na warszawskich Powązkach (kwatera 34-1-29/30).

W 1940 roku zawarł związek małżeński z Heleną Deskur (której śmierć miała miejsce w 2000 roku), będącą krewną ks. kard. Andrzeja Deskura. Małżeństwo to zaowocowało dwojgiem dzieci: córką Anną Ostromęcką-Kieniewicz (1944-2000) oraz synem Andrzejem (urodzonym w 1942 roku).

Odznaczenia

Mirosław Ostromęcki, jako osoba o dużym wkładzie w obronność i historię Polski, został wyróżniony licznymi odznaczeniami. Poniżej przedstawiamy listę najważniejszych z nich:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Partyzancki,
  • Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego,
  • Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Krzyż Zasługi Stowarzyszenia Kombatantów Polskich,
  • Odznaka Brygady Świętokrzyskiej.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DESKUR, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 19.12.2019 r.]
  2. Biuletyn Arkoński, Nr 37., Warszawa, 01.2001 r.

Oceń: Mirosław Ostromęcki

★★★★★
Średnia ocena:4.72 Liczba ocen:14