Stanisław Miniewski

---

Życiorys

Stanisław Miniewski przyszedł na świat 11 lutego 1889 roku w Warszawie, w ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego. Jego rodzice to Stanisław oraz Maria z Rzempołuskich. Po ukończeniu ośmioklasowego gimnazjum w Petersburgu, przez kolejny rok studiował matematykę na tamtejszym uniwersytecie. Następnie podjął naukę w Mikołajewskiej Szkole Inżynieryjnej (ros. Николаевское инженерное училище) w Zamku Michajłowskim w Petersburgu, którą ukończył w 1911 roku, uzyskując stopień podporucznika saperów.

Miniewski służył w 23 batalionie saperów (ros. 23-й саперный батальон) w Morszańsku, gdzie brał udział w działaniach podczas I wojny światowej. W 1914 roku miał zaszczyt dowodzić kompanią reflektorów, jednak później jego zaangażowanie przeniosło się na szefostwo łączności jednego z rosyjskich korpusów. W 1917 roku również został przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie objął stanowisko szefa inżynierii.

W tym samym roku udał się na kurs do Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, a później wyjechał do Francji. Z początku pełnił służbę w Francusko-Polskiej Misji Wojskowej, aby następnie ukończyć kurs w francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. Po nabyciu wiedzy i doświadczenia został przydzielony do sztabu III Korpusu jako szef oddziału operacyjnego. Po przybyciu Armii Polskiej we Francji do Polski, objął stanowisko szefa wydziału w Biurze Ewidencyjnym przy Oddziale II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Wkrótce potem awansował na stanowisko szefa wydziału traktatowego.

W trakcie konfliktu z bolszewikami, Miniewski służył w sztabie 2 Armii, sprawując stanowisko szefa oddziału operacyjnego. W dniu 30 lipca 1920 roku uzyskał zatwierdzenie na stopień majora w korpusie inżynierii i saperów. Pełnił wówczas służbę w dowództwie Frontu Południowo-Wschodniego, a później chorążym szefem sztabu 6 Dywizji Piechoty. Jego odwaga i umiejętności zostały docenione podczas walk pod Krasnem 5 września oraz w ataku na wzgórze Mogiła 15 września 1920 roku.

1 czerwca 1921 roku Miniewski wciąż służył w 6 Dywizji Piechoty, a jego macierzystym oddziałem był Oddział V Sztabu Generalnego. W latach 1921–1922 uczestniczył w I Kursie Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 18 listopada 1921 roku, na wniosek szefa Sztabu Generalnego generała porucznika Władysława Sikorskiego, został proponowany do odznaczenia orderem „Virtuti Militari” za swój znaczący wkład w opracowanie planu bojowego, który przyczynił się do odniesienia zwycięstwa nad bolszewikami.

3 maja 1922 roku zweryfikowano go w stopniu podpułkownika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 31. lokatę w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Po ukończeniu studiów 16 września 1922 roku, minister spraw wojskowych przyznał mu pełne kwalifikacje do pracy w Sztabie Generalnym, przydzielając go na stanowisko asystenta w Wyższej Szkole Wojennej. Już po miesiącu, 16 października, został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Generalnego jako Wojskowy Komisarz Łączności, jednocześnie zachowując funkcję w 5 pułku saperów w Krakowie.

W maju 1927 roku przyjął dowództwo w 6 pułku saperów w Przemyślu, a wiosną 1929 roku, po rozformowaniu jednostki, został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X. Z dniem 31 sierpnia tego samego roku przeszedł w stan spoczynku. W 1933 roku zamieszkiwał w Warszawie przy ul. Poznańskiej 22 m. 41. W 1934 roku, jako oficer w stanie spoczynku, posługiwał się ewidencją Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, posiadając przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas uważany za osobę „przewidzianą do użycia w czasie wojny”. W listopadzie 1944 roku pełnił obowiązki w Ministerstwie Obrony Narodowej w Londynie, kierując Wydziałem Wywiadu Obronnego.

Miniewski zmarł 20 października 1962 roku we Francji. Mimo nierzadko zmian w swoim życiu, pozostawał bezdzietny, był żonaty.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Miniewski, jako osoba o bogatej karierze wojskowej, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami za swoje zasługi. Jego osiągnięcia są odzwierciedleniem poświęcenia i odwagi, które towarzyszyły mu podczas służby. Oto lista wyróżnień, które otrzymał:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5234 – przyznany 28 lutego 1922,
• Krzyż Walecznych – otrzymany trzykrotnie,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii,
• francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny,
• Medal Zwycięstwa,
• Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – przyznany 25 maja 1916,
• Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami,
• Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – przyznany 6 stycznia 1915,
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – przyznany 6 stycznia 1915.

Każde z tych odznaczeń ma swoje znaczenie i świetnie ilustruje wartość, jaką przywiązywano do jego wysiłków i osiągnięć na polu walki.

---

Oceń: Stanisław Miniewski

---