Witold Bartnicki, znany także pod pseudonimem Kadłubek, był jedną z kluczowych postaci w historii polskiego podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej. Jego życie, które rozpoczęło się 27 lutego 1925 roku w Warszawie, zakończyło się w tym samym mieście, gdzie zmarł 9 lipca 2008 roku.
Bartnicki był nie tylko harcerzem, ale także członkiem Szarych Szeregów, organizacji młodzieżowej, która odegrała znaczącą rolę w ruchu oporu przeciwko okupacji niemieckiej. Swoją odwagą i determinacją zasłużył na miano żołnierza batalionu „Zośka” w ramach Armii Krajowej, gdzie nieustannie walczył o wolność i niepodległość Polski.
Jego uczestnictwo w powstaniu warszawskim jest szczególnym świadectwem bohaterstwa młodego pokolenia, które stanęło w obronie stolicy w obliczu niemieckiego najeźdźcy, narażając swoje życie dla idei wolności.
Życie i działalność
Przed wybuchem II wojny światowej, Witold Bartnicki zdołał zakończyć edukację w szkole powszechnej, a następnie rozpoczął naukę w gimnazjum. Po rozpoczęciu konfliktu zbrojnego w 1939 roku, aktywnie uczestniczył w działalności konspiracyjnej. Już od 1941 roku należał do Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”, a od 1942 roku stał się członkiem warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów.
W jego działaniach znalazły się między innymi akcje likwidacyjne, w tym likwidacja volksdeutscha Ludwika Herberta. Bartnicki brał udział w wielu akcjach bojowych, w tym w pamiętnej Akcji pod Arsenałem. Jako członek grupy „Sygnalizacja” miał za zadanie obserwację więźniarki przewożącej Jana Bytnara ps. „Rudy” z siedziby Gestapo znajdującej się w al. Szucha do więzienia na Pawiaku. Jego rolą było zasygnalizowanie przejazdu skinieniem kapelusza Konradowi Okolskiemu ps. „Kuba”, który czekał po drugiej stronie ulicy przy ul. Bielańskiej.
Wkrótce uczestniczył w Akcji „Taśma”. W trakcie powstania warszawskiego walczył w szeregach batalionu „Zośka”, gdzie brał udział w zdobywaniu obozu na „Gęsiówce” oraz w uwalnianiu uwięzionych. Angażował się także w walki na Starym Mieście oraz w Woli, a także w rejonie Śródmieściu.
Po zakończeniu działań wojennych Bartnicki znalazł zatrudnienie w Centralnym Zarządzie Przemysłu Rybnego. W 1995 roku uzyskał awans do stopnia kapitana rezerwy Wojska Polskiego. Po jego śmierci, spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 273-3-14.
Wybrane odznaczenia
Wśród wielu osiągnięć Witolda Bartnickiego, warto wyróżnić jego liczne odznaczenia, które stanowią odzwierciedlenie jego poświęcenia i odwagi. W ciągu swojej kariery wojskowej został uhonorowany wieloma nagrodami, co podkreśla jego wkład w historię i dziedzictwo narodowe.
- Krzyż Walecznych, przyznany w 1944 roku,
- Medal Wojska, który otrzymał czterokrotnie, po raz pierwszy w 1948 roku,
- Krzyż Partyzancki, nadany w 1978 roku,
- Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany w 1977 roku,
- Warszawski Krzyż Powstańczy, którego otrzymanie miało miejsce w 1982 roku,
- Krzyż Armii Krajowej, nadany w 1983 roku,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1985 roku,
- Medal za Warszawę 1939–1945.
Przypisy
- Bartnicki, Witold - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 18.05.2022 r.]
- Cmentarz Stare Powązki: KRYSTYNA BARTNICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 29.10.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Barbara Matys-Wysiadecka | Andrzej Romocki | Izrael Chaim Wilner | Eugeniusz Schielberg | Jerzy Stańczyk | Tomasz Feliks Jaroński | Mirosław Ostromęcki | Modest Romiszewski (1861–1930) | Jerzy Dzwonkowski | Józef Hauke | Maria Więckowska | Bohdan Jarociński | Jan Rodowicz | Barbara Sowa | Kazimierz Rosen-Zawadzki | Józef Nowicki | Stanisław Hetmanek | John Shalikashvili | Józef Longin Sowiński | Jerzy Stanisław MisiakOceń: Witold Bartnicki