Andrzej Ostromęcki

---

Życiorys

Andrzej Ostromęcki był synemMirosława (1914–2000), który był inżynierem, oficerem NSZ oraz więźniem politycznym w czasach PRL, a jego matką była Helena (1915–2000), z domu Deskur. W lipcu 1945 roku przeprowadził się z matką oraz siostrą Anną (1944–2000) do Wrocławia. W 1960 roku zdał egzamin maturalny wIII Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu.

Studia geologiczne ukończył w 1966 roku na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego. Następnie pracował w Zakładzie Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk zarówno we Wrocławiu, jak i Warszawie, gdzie rozpoczął swoją pracę w 1968 roku. W 1972 roku uzyskał doktorat nauk przyrodniczych, a także związany był z Wydziałem Geologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Jego badania obejmowały zagadnienia związane z górnym karbonem i dolnym permem w obszarze niecki północnosudeckiej. W latach 1980–1981 miał okazję pracować w Mauretanii w ramach umowy z agencją ONZ. Andrzej Ostromęcki zmarł 24 stycznia 2021 roku w Warszawie.

Działalność społeczna

Andrzej Ostromęcki był odznaczającym się członkiem Korporacji AkademickiejArkonia. Urodził się w rodzinie, gdzie tradycje korporacyjne były silnie obecne, jako syn Mirosława, który był członkiem Arkonii od 1933 roku. Andrzej dołączył do Korporacji w 1982 roku, sytuując się w gronie innych synów oraz krewnych przedwojennych Arkonów.

W 1990 roku jego działalność w korporacji zaowocowała wyborem na członka zarządu Arkonii, co potwierdziło jego zaangażowanie w jej sprawy. Dwa lata później, w 1992 roku, pełnił funkcję oldermana „pierwszego coetusu”, stanowiącego grupę pięciu studentów, którzy zostali przyjęci do Arkonii jako jedni z pierwszych po II Wojnie Światowej.

Jego aktywność nie ograniczała się jedynie do korporacji. W 2011 roku brał udział w ważnym panelu dyskusyjnym o nazwie „Żołnierze Wyklęci – wojna domowa czy powstanie narodowe?”, co świadczy o jego zainteresowaniach historią i polityką. W 2014 roku współzałożył Fundację Oleńka, która stała się pionierską organizacją w Polsce, udzielającą wsparcia chorym na raka samotnym matkom.

Działalność literacka

Andrzej Ostromęcki to autor o bogatym dorobku literackim, który publikował utwory w różnorodnych formach. Jego twórczość obejmuje nie tylko wiersze, lecz także prozę oraz teksty poruszające aktualne tematy społeczne.

Wśród jego wierszy znajdują się:

• Andrzej Ostromęcki: A rzeka wciąż płynie. Konin: Psychoskok, 2018, s. 101. ISBN 978-83-8119-267-5,
• Andrzej Ostromęcki: Wędrówki po Polu Mokotowskim. Pelplin: Bernardinum, 2017, s. 35. ISBN 978-83-947346-0-2,
• Andrzej Ostromęcki: Węzełek na drogę. Warszawa: Andrzej Ostromęcki, 2017, s. 87. ISBN 978-83-947346-1-9.

Oprócz poezji, autor opublikował także różnorodne formy prozatorskie oraz teksty, które poruszają ważne wątki społeczne. Jego utwory znalazły swoje miejsce w renomowanych czasopismach katolickich, takich jak „List do Pani”, „Tygodnik Salwatorski” oraz „Głos Brata Alberta”.

Działalność górska

Andrzej Ostromęcki był osobą niezwykle zaangażowaną w działalność górską. Jako członek Sekcji Grotołazów we Wrocławiu rozpoczął swoją przygodę z eksploracją jaskiń już w 1962 roku. W kolejnych latach, w 1966 roku, odegrał kluczową rolę w organizacji Ogólnopolskiego Seminarium Ratownictwa Jaskiniowego, które odbyło się w malowniczych Tatrach Zachodnich. Jego aktywność nie ograniczała się jedynie do uczestnictwa; w latach 1967/1968 był prezesem wrocławskiej sekcji.

Ostromęcki brał udział w ekscytującej eksploracji oraz dokumentacji Jaskini Niedźwiedziej, która znajduje się w masywie Śnieżnika. Jednym z najważniejszych wydarzeń w jego karierze była wyprawa, która miała miejsce na przełomie grudnia 1968 i stycznia 1969 roku. Uczestniczył w niej pod przewodnictwem Bernarda Uchmańskiego, mającej na celu dotarcie do dna Jaskini Śnieżnej.

Dzięki determinacji i umiejętnościom uczestników wyprawy, dokonano niezapomnianego wspinaczkowego wyjścia od Syfonu Dominiki do otworu Jaskini Śnieżnej, co w tamtych czasach stanowiło rekord świata. Uznawano to osiągnięcie za bezprecedensowe, gdyż pokonano 640 metrów bez użycia lin czy drabinek. W skład zespołu weszli także Roman Galar, Jerzy Masełko, Kazimierz Piotrowski, Norbert Pospieszny oraz Marek Trzeciakowski. Wszyscy uczestnicy tej pionierskiej wyprawy zostali uhonorowani Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

W 1969 roku Ostromęcki nie spoczywał na laurach i wziął udział w ekspedycji do jaskiń Kaukazu Zachodniego, co kolejny raz podkreśliło jego pasję i zaangażowanie w speleologię. Dodatkowo, był blisko związany ze Speleoklubem Warszawskim, biorąc aktywny udział w jego działalności oraz wspierając rozwój tej fascynującej dziedziny, jaką jest eksploracja jaskiniowa.

---

Oceń: Andrzej Ostromęcki

---