Andrzej Ruttié

Już od 1794 roku towarzyszył Brygadzie Kawalerii Narodowej, uczestnicząc aktywnie w walkach. Wziął udział w powstaniu kościuszkowskim, gdzie uzyskał stopień chorążego. Od 1797 roku służył w Legionach Polskich, biorąc udział we wszystkich istotnych kampaniach militarnych. W 1799 roku awansował na stopień kapitana.

Po rozwiązaniu Legionów, Ruttié związał swoją karierę z armią francuską. W tym czasie był adiutantem generała Józefa H. Dąbrowskiego, biorąc udział w bitwach w rejonach Fiorentino i Civita Castellana, a także w obronie Mantui. Po zażegnaniu ciężkiej rany powrócił do aktywnej służby, uczestnicząc w dalszych walkach, w tym pod Trebbią i pod Novi.

W trakcie kampanii napoleońskich w latach 1805, 1807, 1809 i 1813, walczył m.in. pod Sandomierzem, Langonecją, Tudelą, Yevenes, Wachau oraz pod Lipskiem. W 1808 roku osiągnął rangę majora w pułku lansjerów nadwiślańskich, a od 1811 roku był podpułkownikiem pułku jazdy. W 1813 roku został dowódcą francuskiego pułku strzelców konnych, prowadząc go w kampaniach saskich 1813 i francuskich 1814.

Po powrocie do Polski, od 1815 roku służył w armii Królestwa Polskiego, gdzie w 1819 roku awansował na pułkownika i objął dowództwo 4 pułku ułanów w 1820 roku. W 1830 roku został wyróżniony Znakiem Honorowym za 30 lat służby.

Andrzej Ruttié był również posiadaczem folwarku w kluczu kijowieckim Chotyłów, którego obszar wynosił 1055 mórg. W czasie powstania listopadowego dowodził Brygadą Jazdy, uczestnicząc w bitwach pod Kałuszynem, Grochowem i Dębem Wielkim. Na mocy dekretu otrzymał stopień generała w marcu 1831 roku. Od czerwca do sierpnia tego samego roku piastował stanowisko gubernatora Warszawy, aktywnie broniąc stolicy.

Po upadku Warszawy, pozostał w mieście, a po kapitulacji złożył przysięgę wierności carowi. Jednak stało się to przyczynom jego zesłania do Wołogdy. W 1833 roku wrócił do kraju, osiedlając się w Czerniejowicach w powiecie Chełm, gdzie poświęcił się gospodarowaniu na roli. Zmarł w 1853 roku.