Józef Hauke, noszący herb Bosak, był osobą o znaczącym wpływie w militarnych kręgach swojego czasu. Urodził się 14 lutego 1790 roku w Warszawie, gdzie spędził swoje dzieciństwo, a jego życie zakończyło się 6 kwietnia 1837 roku w Petersburgu.
Był oficerem Legionów Dąbrowskiego, co wskazuje na jego zaangażowanie w walkę o wolność Polski oraz uczestnictwo w kluczowych wydarzeniach historycznych, które miały miejsce podczas wojen napoleońskich.
W późniejszym okresie, Hauke zasłużył się jako generał major w armii Imperium Rosyjskiego, co kolejny raz podkreśla jego znaczenie w kontekście europejskich konfliktów zbrojnych tamtej epoki.
Zarys biografii
Józef Hauke był najmłodszym synem znanego profesora Liceum Warszawskiego, Fryderyka Haukego oraz jego żony Salomei ze Schweppenhäuserów. W wieku zaledwie 16 lat postanowił wstąpić do Legionów Dąbrowskiego, gdzie przyznano mu stopień podporucznika. Pełnił funkcję w sztabie naczelnym dowództwa, co z pewnością było wyzwaniem dla tak młodego człowieka.
Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego, w ramach jego armii służył od roku 1807 jako porucznik w 12 Pułku Piechoty. Wkrótce po tym, zaledwie po pół roku, został przydzielony jako adiutant do swojego starszego o 15 lat brata, Maurycego Haukego, który już wówczas osiągnął stopień generała. Jego zasługi nie pozostały niezauważone, gdyż w 1808 roku został odznaczony Złotym Krzyżem orderu Virtuti Militari, a pięć lat później, podczas walk o Twierdzę Zamość, uhonorowano go rzadko przyznawanym Krzyżem Kawalerskim (III kl.) tego samego odznaczenia.
Po powstaniu Królestwa Kongresowego, Hocke pozostał w wojsku, gdzie pełnił funkcję kapitana w Kwatermistrzostwie Generalnym. W miarę upływu lat, jego zdolności i poświęcenie przyniosły mu awans na pułkownika. Po przyjęciu przez Mikołaja I tronu zarówno rosyjskiego, jak i polskiego, Józef otrzymał tytuł fligeladiutanta monarchy. W 1828 roku uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej wraz z kilkudziesięcioma innymi oficerami Wojsk Polskich.
Rok 1830 oznaczał zakończenie jego służby czynnej, po czym Hauke przeniósł się do Petersburga. Mimo tego nadal piastował zaszczytną funkcję adiutanta przybocznego cesarza, co pozwoliło mu na dalszy rozwój kariery wojskowej. W 1833 roku Józef uzyskał ostatni awans, tym razem na generała majora w wojsku rosyjskim.
W życiu osobistym Żonaty był z Karoliną ze Steinkellerów (1803-1874), pochodzącą z uznawanej warszawskiej rodziny z niemieckimi korzeniami. Para doczekała się czworga dzieci:
- Salomei Marii (zm. 1894), która w 1857 roku poślubiła sycylijskiego księcia Mikołaja Fiumesalato, markiza di San Cataldo, i zmarła w Palermo,
- Alexandra (1832-1855), porucznika huzarów rosyjskich,
- Józefa (1834-1871), znanego generała Bosaka, który uczestniczył w powstaniu styczniowym,
- Marii, która zmarła w dzieciństwie w Warszawie.
W 1826 roku Józef Hauke, wraz z obydwoma braćmi, uzyskał dziedziczne szlachectwo Królestwa Polskiego, a w 1830 roku tytuł hrabiowski Imperium Rosyjskiego. Niestety, jego linia wygasła po śmierci wnuka Maurycego Józefa (1870-1949), syna generała Bosaka. Ostatni członek rodu pozostał bezdzietny i osiedlił się w Cannes.
Warto dodać, że Józef Hauke był również członkiem polskiej loży wolnomularskiej o nazwie Bouclier du Nord, do której przystąpił w 1818 roku.
Odznaczenia
- Order Virtuti Militari IV kl. (1808),
- Order Virtuti Militari III kl. (1813),
- Legia Honorowa (1813),
- Order św. Anny II kl. (1818),
- Order Orła Czerwonego III kl. (1819),
- Order św. Anny II kl. z brylantami (1823),
- Znak Honorowy za 20 lat służby (1830).
Przypisy
- Lwowska Naukowa Biblioteka im. W. Stefanyka NAN Ukrainy. Oddział Rękopisów. Zespół (fond) 5. Rkps 5707/I. Żegota Pauli: Materiały do historii wolnomularstwa polskiego, k. 17.
- Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędników wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
- Bronisław Gembarzewski, Wojsko polskie : Królestwo Polskie : 1815-1830, Warszawa 1903, s. 45.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Zbigniew Leo | Andrzej Ruttié | Stanisław Dutkiewicz (1915–1965) | Stanisław Miniewski | Stanisław Stawarz | Władysław Zaczkiewicz | Stanisław Benzelstierna d’Engeström | Włodzimierz Bernhardt | Roman Staniewski | Władysław Minakowski | Jerzy Dzwonkowski | Modest Romiszewski (1861–1930) | Mirosław Ostromęcki | Tomasz Feliks Jaroński | Jerzy Stańczyk | Eugeniusz Schielberg | Izrael Chaim Wilner | Andrzej Romocki | Barbara Matys-Wysiadecka | Witold BartnickiOceń: Józef Hauke