Wacław Bronisław Śniechowski, urodzony 11 marca 1895 roku w Warszawie, a zmarły 18 stycznia 1931 roku w tym samym mieście, był znaczną postacią w historii Wojska Polskiego.
Jako major artylerii, odegrał istotną rolę w służbie wojskowej, zyskując uznanie za swoje osiągnięcia i wkład w działalność obronną Państwa.
W szczególności, Śniechowski został uhonorowany Orderem Virtuti Militari, co świadczy o jego odwadze i poświęceniu w trakcie służby wojskowej.
Życiorys
Wacław Śniechowski był wybitnym oficerem, który swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Po zakończeniu nauki, w maju 1915 roku, został powołany do armii rosyjskiej. Dwa lata później, po ukończeniu szkoły artylerii w Petersburgu, trafił na front niemiecki, gdzie jego umiejętności zostały szybko dostrzegane.
W styczniu 1918 roku Śniechowski został przyjęty do II Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie zainicjował organizację lekkiej 6. baterii, a niebawem objął jej dowództwo. Podczas bitwy pod Kaniowem 11 maja 1918 roku dostał się do niewoli niemieckiej, jednak po tygodniu udało mu się uciec. Po ucieczce dotarł do Moskwy, gdzie podjął pracę w urzędzie reemigracyjnym i jednocześnie zaangażował się w działalność konspiracyjną jako naczelnik Oddziału VI rejonowej komisji II Korpusu Polskiego.
W listopadzie 1918 roku, po powrocie do Polski, Śniechowski został włączony do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika, przydzielając go do 6 pułku artylerii polowej, który w maju 1919 roku zmienił lokalizację z Warszawy do Częstochowy, przekształcając się w 7 pułk artylerii polowej. W tym czasie brał aktywny udział w wojnie z bolszewikami, wyróżniając się szczególnie jako młodszy oficer 4. baterii podczas zdobycia Pińska 5 marca 1919 roku. Jako dowódca tej baterii brał również udział w ofensywie na Łuniniec.
Latem 1919 roku, dowodząc II plutonem, wziął udział w zagonie grupy kawaleryjskiej pułkownika Strzemieńskiego na Słuck. Za swoje osiągnięcia otrzymał pochwałę od dowódcy Frontu Litewsko-Białoruskiego. Dodatkowo, w marcu 1920 roku, zdobył uznanie zarówno od generała Szeptyckiego, jak i dowódcy Dywizji Poleskiej za walki baterii o Mozyrz oraz Kalenkowicze. 17 czerwca pułkownik Władysław Sikorski nagrodził jego 4. baterię za skuteczną obronę przed bolszewicką brygadą, która próbowała zaatakować III batalion 63 pułku piechoty.
Pod koniec 1920 roku Wacław Śniechowski został przydzielony do Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1922 roku udał się do Francji, gdzie przeszedł liczne szkolenia oraz staż w pułkach artylerii. W latach 1924–1929 związał się z Departamentem Artylerii Ministerstwa, gdzie pełnił funkcję kierownika referatu technicznego. 18 lutego 1928 roku otrzymał mianowanie na stopień majora z datą senioratu z 1 stycznia tegoż roku.
W styczniu 1930 roku przeniesiono go do 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie jako dowódcę dywizjonu. Dwa lata później rozpoczął dwuletni kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, następnie, 18 stycznia 1931 roku, tragicznie zmarł w Warszawie. Jego miejsce spoczynku znajduje się w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 11-6-12,13,14).
Ordery i odznaczenia
Wacław Śniechowski był odznaczonym wieloma medalami, co podkreśla jego zasługi oraz odwagę podczas służby wojskowej. Oto zestawienie jego najważniejszych odznaczeń:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6740, przyznany 10 maja 1922,
- Krzyż Walecznych, otrzymany dwukrotnie,
- Złoty Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928,
- Medal Niepodległości, przyznany pośmiertnie 20 lipca 1932.
Przypisy
- M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- M.P. 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 408.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 267.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 7.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 108.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 48.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922 roku, s. 469.
- Ryłko 1929 ↓, s. 27.
- Ryłko 1929 ↓, s. 15.
- Ryłko 1929 ↓, s. 12-13.
- Ryłko 1929 ↓, s. 11.
- Ryłko 1929 ↓, s. 10.
- Spis oficerów 1921 ↓, s. 288.
- Cmentarz Stare Powązki: ŚNIECHOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 15.07.2019 r.]
- a b c d e f g Wspomnienie pośmiertne
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stanisław Aronson | Aleksander Hauke-Nowak | Stanisław Adamski (oficer) | Adam Rudnicki | Mieczysław Krzemiński | Stefan Pomarański | Jerzy Stańczykowski | Stanisław Gieysztor | Zofia Łazor | Edmund Baranowski (powstaniec warszawski) | Witold Komierowski | Irena Tomalak | Stanisław Lubodziecki | Mieczysław Sylwester Bobrownicki-Libchen | Lucjan Bornstaedt | Roman Umiastowski | Stanisław Jaster (1892–1942) | Dezyderiusz Zawistowski | Julian Roykiewicz | Ernest WiśniewskiOceń: Wacław Śniechowski (major)