Witold Adrian Roger Komierowski, posługujący się pseudonimami „Kot”, „Niedźwiedź”, „Wilkołak” oraz „Sulima”, urodził się 9 stycznia 1888 roku w Warszawie. Zmarł 19 grudnia 1954 roku w Jaktorowie.
Był pułkownikiem piechoty w Wojsku Polskim, a także odgrywał istotną rolę jako dowódca IV Odcinka Organizacji Dywersyjnej „Wachlarz” Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. W późniejszym okresie swojej kariery pełnił funkcję w Inspektoracie Centralnym Narodowych Sił Zbrojnych.
Życiorys
Witold Adrian Roger Komierowski przyszedł na świat 9 stycznia 1888 roku w Kraszewie, w gminie Klembów, w powiecie radzymińskim. Pochodził z rodziny Stanisława oraz Zofii z Kołakowskich. W latach 1895-1898 kształcił się w szkole powszechnej w Górze Kalwarii, a następnie uczęszczał do Gimnazjum Realnego w Łowiczu, które ukończył w 1908 roku.
Po ukończeniu edukacji, w roku 1909, został powołany do Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego. Kształcił się w Oficerskiej Szkole Rezerwy Marynarki Wojennej we Władywostoku, a w 1910 roku przez dwa lata służył na kontrtorpedowcu. W 1912 roku rozpoczął pracę w Dyrekcji Okręgowej Poczt i Telegrafów w Warszawie. Po wybuchu I wojny światowej zdecydował się ochotniczo wstąpić do Legionu Puławskiego, gdzie objął dowodzenie jedną z kompanii strzeleckich jako kapitan.
22 czerwca 1915 roku doznał rany w bitwie pod Michałowem, a po tym incydencie przejął dowództwo kompanii karabinów maszynowych w Brygadzie Strzelców Polskich. W 1917 roku został dowódcą batalionu w 1 Dywizji Strzelców Polskich. Gdy latem 1917 roku utworzono I Korpus Polski, zajął stanowisko wykładowcy w korpuśnej Szkole Podchorążych Piechoty. W czerwcu 1918 roku korpus został rozwiązany, ale Kapitan Komierowski udał się w stronę Murmańska, gdzie został aresztowany przez bolszewików. Po czasie spędzonym w moskiewskim więzieniu Butyrki, został zwolniony dzięki interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i po odbyciu trudnej wędrówki dotarł do Polski.
W Polsce pełnił wiele istotnych funkcji, w tym był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej w Zambrowie, a w grudniu 1918 roku objął dowództwo kompanii szturmowej w 1 Dywizji Litewsko–Białoruskiej. W kwietniu 1919 roku przeniesiono go do Kowieńskiego Pułku Strzelców, gdzie brał aktywny udział w wojnie polsko-bolszewickiej, dowodząc batalionem.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie wojskowej. Został referentem wyszkolenia, a później dowódcą batalionu w 80 pułku piechoty w Słonimiu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku i lokatą 255 w korpusie oficerów piechoty. Praktycznie nieprzerwanie przechodził w kolejnych latach po awansach i zmianach, wciąż pełniąc wysokie funkcje dowódcze.
Na przykład, 1 grudnia 1924 roku awansował do stopnia podpułkownika i był dowódcą II batalionu 63 pułku piechoty w Toruniu, gdzie ukończył również półroczne studium wyższych dowódców przy Wojskowej Misji Francuskiej w Warszawie. Z biegiem lat, jego kariera wojskowa rozwijała się w różnorodnych jednostkach, aż w końcu w 1934 roku przeszedł w stan spoczynku, zamieszkując w Piastowie.
Kiedy zbliżał się wybuch II wojny światowej, w dniu 29 sierpnia 1939 roku został ponownie powołany do służby czynnej. Możliwe, że był planowany na dowódcę nowo formowanej Warszawskiej Brygady Obrony Narodowej. 3 września awansował do stopnia pułkownika i zaangażował się w walki z niemieckim agresorem. Jego dowództwo objęło również Cytadelę, a także ośrodki zapasowe 14 i 25 Dywizji Piechoty.
Po ciężkim zranieniu w dniach walki, 28 września, udało mu się uniknąć niewoli po kapitulacji Warszawy. W kolejnych latach, do 1944 roku, aktywnie uczestniczył w działalności konspiracyjnej, angażując się w Służbę Zwycięstwu Polski, a później w Związek Walki Zbrojnej. Na skutek konfliktu z ppłk. Remigiuszem Grocholskim, odszedł z organizacji, a w październiku 1942 roku wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych, gdzie pełnił funkcję inspektora.
Na początku 1944 roku został dowódcą Inspektoratu Centralnego NSZ, a po scaleniu z AK, walczył w powstaniu warszawskim jako inspektor bojowy IV Rejonu AK Śródmieście. Mimo pewnych konfliktów i ran, po wojnie podjął pracę jako pełnomocnik oddziału PCK w Kłodzku, jednak został z niej usunięty.
Po formalnym przejściu w stan spoczynku w 1950 roku, zamieszkał w Jaktorowie, gdzie niestety borykał się z problemami ze strony UB aż do swojego zgonu 19 grudnia 1954 roku. Ostatecznie spoczywa na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A18-1-12).
W 2009 roku Instytut Pamięci Narodowej otrzymał w darze archiwalia po płk. Komierowskim, w tym jego korespondencję, fotografie, dokumenty wojskowe oraz medale, w tym unikalną odznakę I Legionu Puławskiego. Korespondencja ta, o numerze spisu zdawczo-odbiorczego IPN BU 2215, stanowi cenne źródło wiedzy o jego działalności w czasie I wojny światowej, a także w okresie międzywojnia.
Ordery i odznaczenia
W kraju pamiętamy o wybitnych osiągnięciach Witolda Komierowskiego, które zostały dostrzegnięte poprzez liczne odznaczenia i wyróżnienia przyznane mu za jego zasługi.
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4430 (1922),
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 2006),
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 1, 2 i 3 w 1921),
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
- Krzyż Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie),
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”).
Przypisy
- Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, wyd. V, ISBN 83-11-07109-8, s. 153, 216, 336.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 281.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934 roku, s. 133.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 229.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 19, 474.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 9.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 15 sierpnia 1926 roku, s. 262.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 274, 344.
- Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 305, 401.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 553.
- Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102.
- Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 65).
- a b c d e f g Kolekcja VM ↓, s. 4.
- Kolekcja VM ↓, s. 1.
- Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Wacław Śniechowski (major) | Stanisław Aronson | Aleksander Hauke-Nowak | Stanisław Adamski (oficer) | Adam Rudnicki | Mieczysław Krzemiński | Stefan Pomarański | Jerzy Stańczykowski | Stanisław Gieysztor | Zofia Łazor | Irena Tomalak | Stanisław Lubodziecki | Mieczysław Sylwester Bobrownicki-Libchen | Lucjan Bornstaedt | Roman Umiastowski | Stanisław Jaster (1892–1942) | Dezyderiusz Zawistowski | Julian Roykiewicz | Ernest Wiśniewski | Artur MaruszewskiOceń: Witold Komierowski